Επί 23 χρόνια το κτήριο στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέυδεν, στέγασε αρκετούς ανθρώπους, την ουτοπία, τη δημιουργικότητα, το μεράκι πολλών ακόμα. Υπήρξε μέσα στα χρόνια, σημείο συνάντησης για πολυάριθμους νέους από την πόλη, την επαρχία, συντρόφους από όλο τον κόσμο.  Για όσους τη ζήσαμε λίγο περισσότερο, ήταν  και οι αστυνομικές εισβολές, οι δίκες, οι εμπρησμοί, οι ατέλειωτες εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του κτηρίου, τα θεατρικά, τα πάρτι και οι punk συναυλίες, οι περιφρουρήσεις και το ξύλο στους φασίστες.

Στα χρόνια της ταξικής επίθεσης που λέμε κρίση, επικράτησε στην  πολιτική  ένας  κανιβαλισμός , με κοινωνικές oομάδες να στοχοποιούνται διαδοχικά. Τη μία οι τυροπιτάδες που δεν κόβανε αποδείξεις, ήταν υπαίτιοι για το δημόσιο χρέος και όχι οι εφοπλιστές και η εκκλησία που απαλλάσσονται  από φόρους. Την άλλη οι μετανάστες και οι οροθετικές ήταν υγειονομική βόμβα και όχι το κλείσιμο των νοσοκομείων, οι ελλείψεις προσωπικού και φαρμάκων. Τα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις χαρακτηρίστηκαν καταχρηστικά και περικόπτονται συστηματικά. Η επίθεση στα χαμηλά εισοδήματα, έφερε πολύ κόσμο στα όρια  της απόγνωσης. Η λαϊκή δυσαρέσκεια, όποτε εκφράστηκε μαζικά, χτυπήθηκε ανελέητα. Ο κόσμος οδηγήθηκε στην ανάθεση,  διαψεύστηκε, απογοητεύτηκε και τώρα τα υπομένει όλα αδιαμαρτύρητα.

Όταν τη διαχείριση αυτής της πολιτικής ανέλαβε το τσούρμο των ακροδεξιών του Σαμαρά, ψαρεύοντας ψήφους από δεξιότερα, ήρθε και η σειρά των καταλήψεων.

Οι καταλήψεις είναι επιθέσεις του κόσμου του αγώνα που εδαφικοποιούνται. Είναι οργανωμένες συλλογικά, δοκιμάζουν ιδέες, ανάγκες και επιθυμίες στην πράξη. Περιγελούν την πρέπουσα ηθική, κοινωνούν αντίθετες στις κυρίαρχες, αξίες, περιφρονούν την αγία ιδιοκτησία . Είναι λογικό να βρίσκονται στο στόχαστρο κράτους και παρακράτους. Στην ακροδεξιά ρητορική η Villa Amalias αποτελούσε,  όπως είπε κι ο υπουργός, το αρχηγείο της ανομίας. Εκκενώθηκε με τη μέθοδο της ανώνυμης καταγγελίας, παρόλο που τα ευρήματα της αστυνομικής έρευνας ήταν γελοία (άδεια μπουκάλια μπύρας και δυο λίτρα πετρέλαιο θέρμανσης). Για τους δημοσιογράφους όμως, ετοιμαζόμασταν, σα το χριστό στο γάμο, να ετοιμάσουμε εκατοντάδες μολότωφ και να κάψουμε την Αθήνα, ήμασταν πρεζόνια και άλλα γραφικά. Η αλληλεγγύη αντιστάθηκε στη γελοιότητα, με ποικίλες παρεμβάσεις εντός και εκτός της χώρας.

Σε αυτό το κλίμα 92 σύντροφοι/ισσες, από καταλήψεις, συλλογικότητες και άτομα, στις 9-1-13, μπήκαμε για τελευταία φορά στο σπίτι. Περάσαμε την ισχυρή αστυνομική δύναμη που φρουρούσε το κτήριο χωρίς να ανοίξει μύτη. Ζήσαμε ένα υπέροχο ξημέρωμα, με τους μπάτσους να λυσσάνε στις κλειδωμένες πόρτες κι εμάς να γελάμε με το χουνέρι που τους κάναμε. Το ίδιο έγινε και έξω. Τα παπαγαλάκια των πρωινάδικων μας έβριζαν, αλλά πολλοί τηλεθεατές έσκασαν ένα χαμόγελο. Μετά από τόση υποτίμηση και βία που είχαμε όλοι υποστεί, κάποιοι καταφέραμε να τους την κάνουμε . Πολλοί μεγαλόσχημοι ξύπνησαν στραβά εκείνο το πρωί και για  επίδειξη δύναμης, εκκένωσαν μαζί με τη βίλα, την κατάληψη Σκαραμαγκά και την κατάληψη αλληλεγγύης στα γραφεία της κυβερνώσας δημάρ. Το κίνημα της αλληλεγγύης, με όλα αυτά δυνάμωσε και οργάνωσε μια πρωτοφανή σε όγκο και παλμό πορεία, από την οποία δυστυχώς απουσιάσαμε, μια και ήμασταν ακόμα κρατούμενοι. Μείναμε με ένα χαμόγελο και δυο χαμένες καταλήψεις του κέντρου.

Οδηγηθήκαμε στη δικαιοσύνη που συντονισμένη στην περιρρέουσα κυβερνητική ατμόσφαιρα, μας απέδωσε κατηγορίες. Με την ασάφεια την ανομίας, δηλαδή όσων αμφισβητούν το νόμο χωρίς απαραίτητα να τον παραβαίνουν, που δικαιολόγησε την πρώτη εκκένωση, κατηγορηθήκαμε για διατάραξη κοινής ειρήνης και απείθεια. Αν δικονομικά δε στέκουν, δεν έχει και πολλή σημασία. Άλλωστε είναι επιδίωξή μας να διαταράσσουμε  την ειρήνη, όταν επιβάλλεται με την απειλή της κρατικής βίας και είναι στη φύση μας η απείθεια. Από τότε παραμένουμε δέσμιοι περιοριστικών όρων, παράτυπα μετά την κατάργηση του κουκουλονόμου και την μετατροπή του κακουργήματος σε πλημμέλημα. Στις 16- 6-16 δικαζόμαστε στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων.

Είναι πολλά αυτά που έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια, με την επέλαση του κεφαλαίου. Ενέργειες σαν αυτή της 9-1-13, είναι μια στάλα άμμος στα γρανάζια, στιγμές που δίνουν αισιοδοξία, μέχρι να κάνουμε τους κόπους και να βρούμε τους τρόπους για την ταξική αντεπίθεση. Τότε όλο και κάποιοι θα βρουν κέφι, δύναμη και υπομονή να ξαναστήσουν ένα <μεγάλο σπίτι>.

villa-amalias.blogspot.gr/