Το πρωί του Σαββάτου 17/3 εκατοντάδες συντρόφισσες και σύντροφοι διαδηλώσαμε στο κέντρο της Αθήνας για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις και ενάντια στα εθνικά ιδεώδη, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, την “εθνική ενότητα” και “ομοψυχία” που επικαλούνται τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά στο πλαίσιο των διακρατικών διαπραγματεύσεων για τη λέξη “Μακεδονία” στην ονομασία του γειτονικού κράτους και της σύγκρουσης συμφερόντων για  τις ΑΟΖ στο Αιγαίο με το τούρκικο κράτος.

Το ενιαίο μπλοκ της διοργάνωσης αριθμούσε 900 με 1000 άτομα και της Α.Π.Ο. που συγκρότησε ξεχωριστό μπλοκ 80 με 100 άτομα, μαζί με κάποιους Κούρδους του YPG. Η διαδήλωση ξεκίνησε από το Θησείο, κινήθηκε μέσω Ερμού, Αθηνάς, Ομόνοια, Γ’ Σεπτεμβρίου, Μάρνης, Πατησίων, Κοδριγκτώνος, Αριστοτέλους και ολοκληρώθηκε στην Πλ. Βικτωρίας. Είχε παλμό με διαρκή συνθήματα, τρικάκια και μοίρασμα χιλιάδων κειμένων.

Οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούν ανάχωμα στη βαρβαρότητα. Είναι εγχειρήματα που αμφισβητώντας την έννοια της ιδιοκτησίας, αντιπαραβάλλουν στην πραγματικότητα της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της ιεραρχίας και των ανισοτήτων, μια άλλη εκδοχή του κόσμου στηριγμένη στη συντροφικότητα, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη. Είναι πεδία όπου γεννιούνται συνειδήσεις ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και κοινωνικών διακρίσεων και αποδομούν επίπλαστους, κρατικούς και εθνικούς διαχωρισμούς. Είναι τόποι δημιουργίας ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία.

Απέναντι στα εθνικά ιδεώδη και κάθε άλλο ιδεολόγημα της κυριαρχίας, προτάσσουμε την αλληλεγγύη και τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες των «από κάτω» ενάντια στην εξουσιαστική-καπιταλιστική-πατριαρχική βαρβαρότητα. Κανένα έθνος δεν μας ενώνει και κανένα όνομα δεν μας χωρίζει. Δεν πολεμάμε για γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα, κρατών και πολυεθνικών. Εθνικόφρονες μακεδονομάχοι, πατριώτες κάθε πολιτικής απόχρωσης, απόστρατοι αξιωματικοί, παπαδαριό, φασίστες, στεκόμαστε απέναντι σας. Κρατικές και παρακρατικές συμμορίες κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις.

αυτοοργανωμένα στέκια και καταλήψεις,
αναρχικές και αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες
από την Αθήνα και τον Πειραιά

Το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018, σε συνέχεια της κοινής παρέμβασης της 27ης Ιανουαρίου στους σταθμούς του μετρό Συγγρού–Φιξ, Δάφνης και Αγίου Αντωνίου, πραγματοποιήθηκαν εκ νέου παράλληλες παρεμβάσεις στους σταθμούς Μετρό Αιγάλεω, Αγίου Δημητρίου, Δουκίσσης Πλακεντίας, στους οποίους έχουν ήδη κλείσει οι μπάρες. Περίπου 200 σύντροφοι και συντρόφισσες κρατήσαμε για μιάμιση ώρα ανοιχτές τις πύλες εισόδου-εξόδου των σταθμών, κρεμάσαμε πανό αποκλείοντας εκδοτικά μηχανήματα και εκδοτήρια και μοιράσαμε κείμενα αντιπληροφόρησης και λόγου σχετικά με το θέμα της μετακίνησης στην πόλη, της εν εξελίξει αναδιάρθρωσης και των νέων συστημάτων ελέγχου και αποκλεισμού.

Οι παρεμβάσεις έγιναν στο πλαίσιο των αυτοοργανωμένων δράσεων που πραγματοποιούνται συντονισμένα από την αρχή του έτους από Συνελεύσεις Γειτονιών, Στέκια, Καταλήψεις και Αναρχικές Ομάδες από την Αθήνα και τον Πειραιά για τις ελεύθερες μετακινήσεις ενάντια στους αποκλεισμούς στα Μ.Μ.Μ., τα συστήματα ελέγχου και επιτήρησης, τις μπάρες και το ηλεκτρονικό εισιτήριο και σε συνέχεια των επι μέρους κινήσεων στις οποίες έχουν προχωρήσεις οι κατά τόπους συλλογικότητες τα τελευταία χρόνια.

Ακολουθεί το κοινό κείμενο που μοιράστηκε σε όλους τους σταθμούς.

MMM

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

Η αναδιάρθρωση στα μέσα μαζικής μεταφοράς ξεκίνησε στα τέλη του 2016 και βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Το νέο “έργο πνοής” περιλαμβάνει συστήματα τηλεματικής, ελεγχόμενες πύλες εισόδου-εξόδου, προσωποποιημένες κάρτες επιβίβασης, ηλεκτρονικά εισιτήρια, επιπλέον κάμερες παρακολούθησης, νέο διευρυμένο σώμα ελεγκτών και πρόσφατα, την απόφαση για φύλαξη των σταθμών και επιβολή των νέων μέτρων από την αστυνομία σε αντικατάσταση των δήθεν κοστοβόρων εταιρειών σεκιούριτι. Όλο αυτό συνθέτει για τα εκατομμύρια των χρηστών των Μ.Μ.Μ. μια πνιγηρή συνθήκη απαγορεύσεων, παρακολούθησης και ελέγχου, επέκτασης της εμπορευματοποίησης κάθε πτυχής της καθημερινότητας, διεύρυνσης των αποκλεισμών και των διαχωρισμών, περισσότερης καταστολής -τέτοια που κάνει τις διακηρύξεις του ΟΑΣΑ για “βιώσιμες και ελκυστικές μετακινήσεις” να ηχούν σαν κακόγουστο αστείο.

Η βιωσιμότητα και ο εκσυγχρονισμός στα Μ.Μ.Μ. είναι μέρος των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες και στον ελλαδικό χώρο και έχουν ενταθεί στο περιβάλλον της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Το κράτος αποσύρεται σταδιακά από την όποια προνοιακή κάλυψη και οι δημόσιες συγκοινωνίες ενσωματώνονται πλήρως στο πεδίο των υπηρεσιών των εμπορευμάτων και της επιχειρηματικότητας. Το σύνολο των Μ.Μ.Μ. έχουν ενταχθεί στο υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων και επίκειται ο οικονομικός έλεγχός τους που, στην περίπτωση εύρεσης “ελλειμμάτων”, θα εμφανίσει ως αναγκαίες τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις εργαζομένων και την αύξηση του κομίστρου, ενώ την ίδια στιγμή βρίσκονται 125 εκατ. ευρώ για να δημιουργηθεί το νέο σύστημα ηλεκτρονικών καρτών-εισιτηρίων, καμερών και συρόμενων μπαρών. Απώτερος στόχος είναι να προσελκυστεί το ενδιαφέρον του ιδιωτικού κεφαλαίου, χωρίς ταυτόχρονα να επιβαρυνθεί με το κόστος της “αναδιάρθρωσης”. Επιδιώκεται σταδιακά η κανονικοποίηση της συνθήκης να πληρώνουμε και μάλιστα αδρά ακόμα και για την επιτήρηση και πειθάρχησή μας. Μια μπίζνα με διπλό όφελος για το κράτος και τα αφεντικά.

Οι μπάρες είναι φράχτες. Νέες οριοθετήσεις εντός του δημόσιου χώρου, νέα χάραξη ζωνών όπου κάποιος/α μπορεί να έχει πρόσβαση ή όχι. Ταυτόχρονα, ένα μεγάλο πλήθος καμερών εποπτεύει ασταμάτητα το επιβατικό κοινό. Όλες οι κινήσεις καταγράφονται, οι συμπεριφορές κατηγοριοποιούνται σε αποδεκτές και μη και σε περίπτωση απόκλισης από τη νοσηρή ομοιομορφία καλούμαστε άμεσα από τα μεγάφωνα προς συμμόρφωση. Ο κοινωνικός έλεγχος εντείνεται με στόχο να αρχίσουμε εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι να αυτοεπιτηρούμαστε.

Ο έλεγχος και η επιτήρηση επιτυγχάνονται επιπλέον με την καταγραφή των προσωπικών δεδομένων (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, ΑΜΚΑ κ.α.) στις ηλεκτρονικές κάρτες μετακινήσεων. Οι διαδρομές που κάποιος/α κάνει καταγράφονται και χτίζουν το προφίλ του χρήστη των μέσων, κάτι που μπορεί ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιηθεί ερήμην του (και αυτή δεν είναι η μόνη καταγραφή -η όποια χρηματική συναλλαγή μας ήδη καταγράφεται με την ολοένα και μεγαλύτερη χρήση χρεωστικών-πιστωτικών καρτών). Όλο και περισσότερα προσωπικά δεδομένα και επιλογές συνεισφέρουν σε μια τράπεζα πληροφοριών για καθέναν/μία από μας, οξύνοντας το αίσθημα διαρκούς παρακολούθησης.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν έχουν θέση εκείνοι και εκείνες που δεν μπορούν ή αρνούνται να πληρώσουν εισιτήριο. Οι λεγόμενοι τσαμπατζήδες μπήκαν άμεσα στο στόχαστρο των μίντια και της καταστολής και η ανάγκη πάταξης της “εισιτηριοδιαφυγής” ανάχθηκε σε κύρια αιτία για τα “ελλείμματα”. Κανένας λόγος φυσικά για το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου που χρησιμοποιεί τα Μ.Μ.Μ. προέρχεται από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, εργαζόμενες/οι με κατώτατους μισθούς, άνεργοι και άνεργες, μαθητές και μαθήτριες, μετανάστες/στριες. Η αυστηροποίηση του ελέγχου μέσω του ηλεκτρονικού εισιτηρίου και των μπαρών εισόδου-εξόδου αποτελεί ένα κατεξοχήν μέτρο ταξικού και κοινωνικού αποκλεισμού. Μαζί του χάνεται και η δυνατότητα χειρονομιών αλληλεγγύης, όπως το χάρισμα του εισιτηρίου σε κάποιον/α άλλη, κίνηση που άμεσα ποινικοποιήθηκε με πρόστιμο. Με τις νέες τεχνολογίες στα Μ.Μ.Μ. η πρόσβαση στις μετακινήσεις εξατομικεύεται, γίνεται πρόβλημα που χρειάζεται κάποιος να λύσει από μόνος του. Για εκείνους/ες που θα αμφισβητήσουν έμπρακτα την απαγόρευση, ήδη βρίσκεται επί τω έργω ξεχωριστό σώμα κεφαλοκυνηγών-ελεγκτών κομίστρου που πλέον με τη μόνιμη παρουσία της αστυνομίας στους σταθμούς, στο γενικότερο πλαίσιο στρατιωτικοποίησης της ζωής στη μητρόπολη, θα διασφαλίζουν ότι η πρόσβαση στα Μ.Μ.Μ. είναι πληρωμένη και οι αντιστάσεις θα καταστέλλονται. Στόχος δεν είναι μόνο η σύλληψη αλλά και η διαπόμπευση των “παραβατών”, η δημιουργία αισθήματος ντροπής για τη μη ανταπόκριση στην “πρότυπη” συμπεριφορά που επιβάλλεται και για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων. Αυτή η διαδικασία στιγματισμού ενισχύεται με τη χρήση των νέων μηχανημάτων που, σε περίπτωση λάθους ή μη επικύρωσης εισιτηρίου, ενεργοποιούν μια εκκωφαντική σειρήνα ή σε άλλες περιπτώσεις υποδεικνύουν, σε αυστηρό τόνο, με ανθρώπινη φωνή το σφάλμα ή την παράβαση. Ας γίνει από όλους και όλες συνείδηση πως οι ελεγκτές δεν κάνουν απλά τη δουλειά τους. Δεν είναι πωλητές/τριες, οικοδόμοι, κούριερ, υπάλληλοι γραφείου, σερβιτόροι/ες… Είναι κάποιοι/ες που βγάζουν μεροκάματο από τη φτώχεια των άλλων, είναι η αστυνομία των μετακινήσεων. Ως τέτοιους οφείλουμε να τους αντιμετωπίζουμε. Δεν ξεχνάμε τη δολοφονία του Θανάση Καναούτη τον Αύγουστο του 2013 στο Περιστέρι, για ένα εισιτήριο που δεν χτύπησε.

Για όσες και όσους δεν πληρώνουν υπάρχουν τα πρόστιμα και η οικονομική καταστολή. Με ειδικές τροπολογίες σε νόμους θεσπίζονται πρόστιμα για όλους/ες όσοι αδυνατούν να αντεπεξέλθουν ή αρνούνται να συναινέσουν στις προσταγές. Πρόστιμα για την “εισιτηριοδιαφυγή”, για την άρνηση πληρωμής διοδίων, για τη “ρευματοκλοπή”, για την καθυστέρηση πληρωμής φόρων, πρόστιμα των 6.000 ευρώ για τους ανυπόταχτους και ολικούς αρνητές στράτευσης, καθώς και εξοντωτικές δικαστικές εγγυήσεις σε αγωνιζόμενους και αγωνιζόμενες. Στο πλάι της καταστολής με όρους βίας έρχονται και πιο “εξευγενισμένοι” τρόποι, πιο εξατομικευμένοι που θέτουν σε οικονομική ομηρία χιλιάδες κόσμου, υπό την απειλή δεσμεύσεων και κατασχέσεων λογαριασμών και σπιτιών, ακόμα και φυλάκισης. Το μήνυμα είναι σαφές: η όποια άρνηση, ανυπακοή, αντίσταση των “από κάτω” θα καταστέλλεται και με οικονομικούς όρους.

Το “νέο πρόσωπο” των Μ.Μ.Μ. παραδίδει μαθήματα συναίνεσης και σιωπής, υπό τον φόβο της διαρκούς επιτήρησης, των εξευτελισμών, των προστίμων. Αυτός είναι ο “εκσυγχρονισμός” στα Μ.Μ.Μ. Και είναι τουλάχιστον αφελές να τσιμπάμε με το τυράκι των γυαλιστερών διαδρόμων στους σταθμούς του μετρό και του ηλεκτρικού (από κακοπληρωμένες υπενοικιασμένες καθαρίστριες), της τηλεματικής στις στάσεις επιβίβασης λεωφορείων και τρόλεϊ, που δημιουργήθηκε κατά κύριο λόγο για τον έλεγχο του ωραρίου των οδηγών, των νέων ηλεκτρονικών τεχνολογιών που σφίγγουν περισσότερο τον κλοιό των απαγορεύσεων και των αποκλεισμών.

Οι συγκοινωνίες είτε σε αυτή είτε στην προηγούμενη εκδοχή τους είναι σχεδιασμένες για να εξυπηρετούν τις ανάγκες και τα συμφέροντα κράτους και αφεντικών. Για να μας μεταφέρουν από και προς τους χώρους εργασίας, τις σχολές και τα σχολεία, τις κρατικές υπηρεσίες. Και πιο πέρα για να μεταφέρουν ανθρώπους σε μεγάλα κέντρα κατανάλωσης, θεάματος, δια-σκέδασης… Δεν συναινούμε στην κατάθεση ενός μεγάλου μέρους του πενιχρού μισθού μας για τις μετακινήσεις μας, δεν αφήνουμε απέξω όποιον/α δεν έχει να πληρώσει. Δεν ακυρώνουμε εισιτήριο όχι μόνο γιατί αρνούμαστε να δεχτούμε την εισπρακτική λογική του κράτους, την εμπορευματοποίηση στις μεταφορές με την αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, τις απολύσεις εργαζομένων και τις μειώσεις δρομολογίων. Αλλά κυρίως, γιατί επιλέγουμε εδώ και τώρα να αρνούμαστε έμμεσους φόρους-χαράτσια που στην τελική έχουμε πληρώσει και ξαναπληρώσει μέσω του καθημερινού ξεζουμίσματός μας, της εργασίας, του ενοικίου κ.τ.λ. Είναι καιρός να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την ικανοποίηση των αναγκών μας, όποιες και αν είναι αυτές, τις ίδιες μας τις σχέσεις μακριά από τη διαμεσολάβηση του χρήματος και του κέρδους. Σε αυτό το πλαίσιο, το πρόταγμα της ελεύθερης πρόσβασης στα Μ.Μ.Μ., χωρίς κανενός είδους αντίτιμο, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς διαιρέσεις ανάμεσά μας είναι κάτι περισσότερο από επίκαιρο.

Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ένα πλήθος πολύμορφων δράσεων για την ελεύθερη μετακίνηση στα Μ.Μ.Μ., από το πέρασμα των επικυρωμένων εισιτηρίων στον/στην επόμενο/η, τις αρνήσεις επικύρωσης, τη συλλογική αντίσταση στους τραμπουκισμούς των ελεγκτών, τις παρεμβάσεις με κείμενα στους/στις εργαζόμενους/ες και στους/στις επιβάτες/τριες των Μ.Μ.Μ., τις συγκεντρώσεις και τις πορείες ως το σαμποτάζ σε ακυρωτικά μηχανήματα, μπάρες και υποδομές ελέγχου.

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, απέναντι στην επίταση της  εμπορευματοποίησης, του ελέγχου και της επιτήρησης  κάθε πτυχής της ζωής μας, ενάντια στην κυρίαρχη λογική που μας θέλει μόνες και φοβισμένους,  η απάντησή μας δεν μπορεί να είναι άλλη πέρα από την αυτοοργανωμένη συλλογική αντίσταση. Χτίζουμε κοινότητες αγώνα μαζί με εργαζόμενους/ες στα Μ.Μ.Μ ενάντια στην επιχειρούμενη αναδιάρθρωση. Επιλέγουμε την κοινωνική ανυπακοή απέναντι στις μπάρες εισόδου-εξόδου, στο ηλεκτρονικό εισιτήριο και σε κάθε σύστημα ελέγχου και αποκλεισμών. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες και υπερασπιζόμαστε όσους και όσες αρνούνται να πληρώσουν το κόμιστρο κρατώντας ανοιχτές τις μπάρες. Δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνη της απέναντι στους ελεγκτές, τους σεκιουριτάδες και την αστυνομία. Σαμποτάρουμε τα μηχανήματα ελέγχου, καταγραφής και αποκλεισμών των μετακινήσεών μας.

Αντιθεσμικά, αντιιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα και χωρίς διαχωρισμούς ανάμεσά μας (με βάση το φύλο, τη φυλή, τα έθνη, τα σύνορα, τη θρησκεία, την ηλικία, την αρτιμέλεια κ.α.), με την ενίσχυση σχέσεων αλληλεγγύης και τη σύνδεση των αγώνων, να πάρουμε θέση ενάντια στην υποτίμηση, τον έλεγχο, την εμπορευματοποίηση, τους αποκλεισμούς.

ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ, ΣΤΙΣ ΜΠΑΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΚΥΡΩΤΙΚΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ

Με αφορμή το Μακεδονικό ζήτημα, διοργανώθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 21 Ιανουαρίου εθνικιστικό συλλαλητήριο. O απολογισμός ήταν δύο φασιστικές επιθέσεις στις καταλήψεις “Σχολείο” και “Libertatia” (η οποία και κάηκε ολοσχερώς), αλλά και πέντε συλλήψεις συντρόφων την επόμενη μέρα στην πορεία αλληλεγγύης που διώκονται για πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα.

Το Σαββατοκύριακο 3-4 Φεβρουαρίου 2018 το θέατρο του παραλόγου με θιασώτες φασίστες, νεοναζί, ελληνοψεκασμένους, εθνικόφρονες αριστερούς, μακεδονομάχους, στρατηγούς ανέμους, ρατσιστές, παπαδαριά, καλόγριες, βατραχανθρώπους, χριστιανοταλιμπάν, δωδεκαθεϊστές, χουντικούς, βασιλόφρονες, φιλελέδες, νεοδημοκράτες, τον ΣΚΑΪ, τη Ζωϊτσα και το Μίκη «όπου φυσάει ο άνεμος» Θεοδωράκη κατέβηκε στην πρωτεύουσα να διαδηλώσει και να «πάρει την πόλη». Τα καθεστωτικά ΜΜΕ ανέλαβαν με τη σειρά τους, ως χορηγοί επικοινωνίας, να ανάγουν σε μείζον ζήτημα ένα εθνικιστικό συλλαλητήριο, προσφέροντας τα μέγιστα στη δημιουργία κλίματος σκοταδισμού, αλυτρωτισμού και μισαλλοδοξίας.

Όσο και αν η περιοχή γύρω από την πλατεία Συντάγματος καταλήφθηκε από φασίστες και πατριώτες, όλη η υπόλοιπη πόλη περιφρουρήθηκε από χιλιάδες αναρχικούς, αντιφασίστες  και συντρόφους. Περιφρουρήθηκαν  τόσο στέκια και καταλήψεις όσο και ολόκληρες περιοχές του κέντρου (Εξάρχεια, Βικτώρια, Πατήσια, Αγ.Παντελεήμονας, Κουκάκι, Παγκράτι κ.α.), των ανατολικών, των δυτικών, των νότιων και των βόρειων συνοικιών, αναγκάζοντας εκείνους που τις προηγούμενες μέρες εκτόξευαν απειλές και μεγαλεπήβολα σχέδια να κινούνται γύρω από το Σύνταγμα και μόνο. Μόνη τους απόπειρα για να ξεμυτίσουν ήταν η επίθεση στο κατηλλειμένο θέατρο Εμπρός, η οποία αποκρούστηκε επιτυχώς από την περιφρούρηση της κατάληψης.

Η κατάληψη Βανκούβερ-Απαρτμάν περιφρουρήθηκε κι αυτή το τριήμερο με αποκορύφωμα την Κυριακή όπου περίπου 300 σύντροφοι και συντρόφισσες αυτοοργανωμένα και μαχητικά υπερασπίστηκαν την κατάληψη αλλά και περιφρούρησαν τη γύρω περιοχή καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Τους ευχαριστούμε όλους έναν-έναν και δίνουμε ραντεβού ξανά στους δρόμους, στις γειτονιές, στην πόλη μας δυναμικά, μαχητικά και πάντα αντιφασιστικά!

Φωτιά στα σύνορα-Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Κανένα έθνος δε μας ενώνει

Κανένα όνομα δε μας χωρίζει

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν / Φεβρουάριος 2018

Κυριακή 21 Γενάρη 2018 φασίστες έκαψαν ολοσχερώς την κατάληψη Libertatia στη Θεσσαλονίκη και επιχείρησαν επίθεση στην κατάληψη εκχ “σχολείο”, αλλά απωθήθηκαν επιτυχώς από συντρόφους και συντρόφισσες της περιφρούρησης.
Την ίδια μέρα τραγοπαπάδες με χρυσοποίκιλτα άμφια κάνοντας μακριούς σταυρούς, χριστιανοταλιμπάν σε παράταξη, χουλιγκάνοι, χρυσαυγίτες, κομματόσκυλα όλων των ηλικιών και κομματικών αποχρώσεων, “ψεκασμένοι”, αίλιναις πάνο απώ ώλα και λοιποί συγγενείς μαζεύτηκαν στη Θεσσαλονίκη για να βγάλουν όλοι μαζί μια εθνικιστική δυσωδία με πρόσχημα το “μακεδονικό”. Η μπόχα του εθνικισμού ήταν τόσο έντονη, που κάποιοι θεώρησαν ότι η πόλη τους ανήκει και μπορούν να κινηθούν εναντίον καταλήψεων και συντρόφων. Και το έκαναν με περίσσιο θράσος, αλλά και την απαραίτητη συνοδεία των μπάτσων, έτσι, για να μην ξεχαστούν οι συνήθειες.
Έλα όμως που η κυριακή μας τελείωσε, οι εθνικιστικές κορώνες προς στιγμήν σώπασαν, ο γαλανόλευκος συρφετός πήγε σπίτι του και οι φασίστες στις τρύπες τους.
Έλα όμως που και οι τρύπες παίρνουν φωτιά… Και αυτή τη φορά θα είναι μια και καλή.

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ LIBERTATIA ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΩΡΟ “ΣΧΟΛΕΙΟ” ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Κατάληψη Vancouver Apartman

(για την αστυνομική εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψη ΤΕΡΜΙΤΑ στον Βόλο)

Η αστυνομική εισβολή και εκκένωση της κατάληψης Τερμίτα στον Βόλο, την Πέμπτη 4/1/18, σε παρατημένο εδώ και χρόνια κτιριακό συγκρότημα ιδιοκτησίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, η προσαγωγή 3 καταληψιών και η άμεση κατεδάφισή του με προφανή σκοπό να μην ανακαταληφθεί, αποτελεί το πιο πρόσφατο επεισόδιο στο κατασταλτικό σερί εκκενώσεων αυτοοργανωμένων καταλήψεων τα τελευταία δυόμιση χρόνια από την κυβερνώσα αριστερά του κράτους.

Έχουν προηγηθεί:

Στις 26/11 η αστυνομική εκκένωση της κατάληψης GARE στα Εξάρχεια (η οποία ανακαταλήφθηκε λίγες μέρες μετά), με τη σύλληψη και απόδοση κατηγοριών σε 4 καταληψίες.
Στις 27/5/17, η εκκένωση της στεγαστικής κατάληψης Barricada στην οδό 28ης Οκτωβρίου στη Λάρισα.
Στις 5/4/17, η εκκένωση της κατάληψη ALBATROS στο Τσινάρι Θεσσαλονίκης, η οποία είχε πραγματοποιηθεί 6 μήνες νωρίτερα από αλληλέγγυους και μετανάστες με σκοπό να καλύψει τις στεγαστικές τους ανάγκες, με τη σύλληψη 14 καταληψιών.
Στις 13/3/17, η εκκένωση της “Βίλα Ζωγράφου” και η σύλληψη 7 καταληψιών κατόπιν αιτήματος της αριστερής δημάρχου Ζωγράφου Τίνα Καφατσάκη-Βλάχου. Ένα διατηρητέο κτίριο με μεγάλο περίβολο, χρόνια παρατημένο, που ζωντάνεψε ξανά με την κατάληψη από το 2011, ένα διαφιλονικούμενο “φιλέτο” ανάμεσα σε ιδιωτικά εμπορικά συμφέροντα που ήθελαν να το κάνουν εμπορικό κέντρο και “ευαίσθητους” αριστερούς τοπικούς αρχοντίσκους που θέλουν να το μετατρέψουν σε δημοτικό ωδείο, τη στιγμή που στον χώρο της κατάληψης λειτουργούσε και αυτοδιαχειριζόμενο μουσικό στούντιο.
Την ίδια μέρα (13/3/17), η εκκένωση της κατάληψης στέγης προσφύγων/μεταναστών στην οδό Αλκιβιάδου 9 στην Αθήνα, κατόπιν αιτήματος του “Ερυθρού Σταυρού”, ο οποίος δήλωσε ότι θέλει να χρησιμοποιήσει το κτίριο για τη φιλοξενία ανήλικων προσφυγόπουλων! Οι πρόσφυγες/μετανάστες, ανάμεσά τους και 37 παιδιά, οδηγήθηκαν στη Διεύθυνση Αλλοδαπών και Κέντρο Κράτησης της Πέτρου Ράλλη, κάποιοι/ες κατέληξαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι υπόλοιποι/ες αφέθηκαν στην Ομόνοια να αναζητήσουν την τύχη τους.
Επίσης, την ίδια μέρα (13/3/17), η αστυνομική εισβολή στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου με την πρόκληση φθορών στο εσωτερικό του και την αφαίρεση ποσού 600 ευρώ. Λίγη ώρα αργότερα σύντροφοι/ισσες και αλληλέγγυοι/ες απελευθέρωσαν εκ νέου τον χώρο, τον οποίο συνεχίζουν να λειτουργούν καθημερινά με κινητοποιήσεις, εκδηλώσεις και λειτουργία των αυτοδιαχειριζόμενων δομών του.
Στις 17/2/17, η αστυνομική εισβολή μαζί με συνεργείο καθαρισμού του δήμου στην κατάληψη του εγκαταλειμμένου πρώην δημοτικού σχολείου “Ανοιχτό 3ο” στη Σύρο, με καταστροφή του εσωτερικού του χώρου και των υποδομών, με προφανή σκοπό να καταστεί το πεπαλαιωμένο κτίριο αντιλειτουργικό και να μην ανακαταληφθεί. Ένα ανοιχτό κοινωνικό εγχείρημα που για περισσότερα από δύο χρόνια αποτέλεσε ένα αυτοοργανωμένο κύτταρο συλλογικοποίησης, αυτομόρφωσης και αγώνα.
Τον Αύγουστο του 2016, οι εκκενώσεις των στεγαστικών καταλήψεων προσφύγων/μεταναστών στη Θεσσαλονίκη “Ορφανοτροφείο”, “Hurriya” και “Νίκης”, μετά το No Border Camp που είχε πραγματοποιηθεί στην πόλη.
Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα, ξεδιπλώνεται η τακτική στοχοποίησης των καταλήψεων με υπαγορευμένα δημοσιεύματα ονομαστικής αναφοράς εγχειρημάτων σε διάφορες πόλεις, με προφανή σκοπό να δημιουργήσουν, μαζί με τις εισαγγελικές εντολές και την ετοιμότητα των κατασταλτικών δυνάμεων, ένα κλίμα ανησυχίας, εκφοβισμού και εσωστρεφούς αναδίπλωσης των καταλήψεων και ευρύτερα των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων.

Η ενίσχυση του νομικού οπλοστασίου του κράτους, η διαστολή και σκλήρυνση του ποινικού κώδικα, διαμορφώνει διαρκώς νέες οριοθετήσεις, για να συμπεριλαμβάνει τις εξελισσόμενες μορφές κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής, διαμορφώνοντας το πλαίσιο ασφυξίας, ποινικοποίησης και καταστολής τους, ειδικά όταν αυτές κινούνται αυτόνομα και ρηξικέλευθα. Με απώτερο στόχο την ειρήνευση του κοινωνικού ανταγωνισμού, την ενσωμάτωση-αφομοίωση της κοινωνικής αμφισβήτησης στα θεσμικά πλαίσια και όργανα. Στην κατεύθυνση αυτή κινούνται τα νομοσχέδια για το νέο σωφρονιστικό κώδικα και τον αντισυνδικαλιστικό νόμο που προωθούνται αυτό το διάστημα.

«Το κράτος έχει συνέχεια» όπως εμφατικά έχουν δηλώσει οι σημερινοί κυβερνητικοί εταίροι, της «πρώτης φορά αριστερά» με το ακροδεξιό της δεκανίκι. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, στο πλάνο καταστολής των καταλήψεων που εκπονήθηκε την άνοιξη του 2009 μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, είναι που η αριστερά του κράτους συνεχίζει απρόσκοπτα τις βίαιες εκκενώσεις καταλήψεων. Αυτό που διαφοροποιείται είναι το ιδεολογικό περίβλημα της κατασταλτικής στρατηγικής. Οι σημερινοί (αριστεροί) κρατικοί διαχειριστές επιχειρούν να χειραγωγήσουν και να κατευνάσουν τις αντιδράσεις, επικαλούμενοι σχέδια για άλλες χρήσεις των κτιρίων, «ανοιχτές» και «κοινωνικές» (παρότι αρκετά τα κατεδαφίζουν), για πλάνα που υπάρχουν από θεσμικούς φορείς (δήμους, οργανισμούς, πανεπιστήμια κ.α.) για την αξιοποίησή τους, σε σχέση με τον «ανεξέλεγκτο χαρακτήρα» και την «κλειστότητα» των καταλήψεων, τον «μικρό αριθμό των καταληψιών» και άλλα τραγελαφικά. Με παράλληλη επικέντρωση των κατασταλτικών μεθοδεύσεων στις καταλήψεις προσφύγων/μεταναστών και αλληλέγγυων, για τη βίαιη μεταφορά τους σε κρατικές δομές (δηλαδή στρατόπεδα) στο όνομα της «φροντίδας» και της «τακτοποίησης» των ζητημάτων τους, σε μια περίοδο που η πρακτική και το πρόταγμα της κατάληψης διασταυρώνεται με την αλληλεγγύη στους μετανάστες.

Κάποια χρόνια νωρίτερα, τον χειμώνα του 2012-13 και το καλοκαίρι του 2013, σε ένα πογκρόμ αστυνομικών εκκενώσεων καταλήψεων στην Αθήνα, σε πόλεις του δυτικού ελλαδικού χώρου και στην Θεσσαλονίκη, η τότε δεξιά διακυβέρνηση (με τον κεντρώο εταίρο της) είχε αναπτύξει την ατζέντα της δημόσιας τάξης και ο προπαγανδιστικός της λόγος επικέντρωνε στον χαρακτηρισμό των καταλήψεων και εν γένει των αυτοοργανωμένων χώρων ως «εστιών ανομίας». Ο λόγος της δεξιάς του κράτους αρθρώνεται πάνω στο δόγμα «Νόμος και Τάξη» και η καθεστωτική «επιχειρηματολογία» περί (εν δυνάμει) άλλων χρήσεων των κτιρίων εμφανίζεται συμπληρωματικά, ενώ της αριστεράς του κράτους στην αφήγηση ότι οι θεσμικοί παράγοντες υπόσχονται με «καλύτερους», «ανοιχτότερους», πιο «κοινωνικούς» όρους ό,τι ήδη γίνεται με αυτοοργανωμένους όρους.

Σε κάθε περίπτωση, ο κρατικός έλεγχος, η θεσμικότητα, η διαμεσολάβηση, η ανάθεση, οι ειδικοί, η «ιερότητα» της ατομικής ιδιοκτησίας, συνιστούν εξίσου (και αναμενόμενα) τον πυρήνα των επιλογών κάθε κρατικού διαχειριστή, ανεξαρτήτως κόμματος. Οι ανά διαστήματα τηλεοπτικές συνεντεύξεις του «ψύχραιμου» κύριου Τόσκα, υπουργού δημόσιας τάξης, είναι κατατοπιστικές ως προς αυτό, όπως και η προαναγγελία της όξυνσης της κατασταλτικής πολιτικής και των βίαιων εκκενώσεων καταλήψεων, με το πρόσχημα της «επιστροφής των κτιρίων στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους εφόσον αυτοί τα ζητήσουν».

Για τους λόγους αυτούς αποφασίσαμε σήμερα Δευτέρα 8/1/18 να πραγματοποιήσουμε παρέμβαση στον πολυχώρο Σπούτνικ, Κεραμεικού 46 και Μυλλέρου στο Μεταξουργείο, που διαχειρίζεται η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ (όπως το ομώνυμο περιοδικό και ετήσιο φεστιβάλ), μία ώρα πριν την ανακοινωμένη ομιλία του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και προέδρου της βουλής Νίκου Βούτση, με θέμα: «το πολιτικό μας σχέδιο με προτεραιότητα την κοινωνία και τους πολίτες». Οι ιδιαίτερες ευαισθησίες (;!) της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στα κινήματα και στα ανθρώπινα δικαιώματα (sic), το θέμα της ομιλίας και η παρουσία του ανώτατου αυτού κυβερνητικού στελέχους κρίθηκαν ικανός συνδυασμός για να αποφασίσουμε τον αποκλεισμό της εισόδου με σκοπό τη ματαίωση της εκδήλωσης. Όπως οι κρατικές δυνάμεις εισβάλλουν στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα έτσι κι ο κόσμος του ακηδεμόνευτου αγώνα πηγαίνει σε κομματικά, κυβερνητικά και κρατικά εδάφη σε μια στοιχειώδη συλλογική απάντηση στην καταστολή.

Η κατάληψη δεν είναι απλά ένα μέσο αγώνα αλλά το ίδιο του το περιεχόμενο. Η αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας, της διαμεσολάβησης κάθε είδους διάκρισης και διαχωρισμού. Η απαλλοτρίωση-επανοικειοποίηση ενός τμήματος του κλεμμένου χώρου και χρόνου, μέχρι τη συνολική κοινωνική και ατομική απελευθέρωση μέσων, τρόπων, δυνατοτήτων, του ίδιου μας του εαυτού, από το κεφάλαιο, το κράτος και κάθε μορφή εξουσίας. Η συλλογικοποίηση και συνδιαμόρφωση μέσα από οριζόντιες-αντιιεραρχικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Η δημιουργία ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα, χειραφετημένης καθημερινής ζωής, δημιουργικότητας, αυτομόρφωσης, νέου τύπου σχέσεων, βασισμένων στην ισοτιμία, την αμοιβαιότητα, την αλληλεγγύη. Στην προοπτική μιας αυτοοργανωμένης κοινωνίας ελευθερίας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΝΤΟΥ, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

αυτοοργανωμένα στέκια & καταλήψεις,
αναρχικές & αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες,
συντρόφισσες/οι από την αθηναϊκή μητρόπολη

https://athens.indymedia.org/post/1582297/

κείμενο σε pdf

Ηλεκτρονικό εισιτήριο και άλλα παραμύθια για φτωχούς…

Τον τελευταίο χρόνο αναγγέλθηκε από το κράτος η αναδιαμόρφωση της λειτουργίας των ΜΜΜ, όπου τον Νοέμβρη του 2017 θα μπει σε καθολική λειτουργία. Ένα παραμύθι που πλασάρεται εντός των πλαισίων της “επιβατικής διευκόλυνσης” και του “ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού” της μετακίνησης. Στην πραγματικότητα, όμως, έχει στηθεί πάνω σε ένα διαρκές σύστημα ελέγχου, επιτήρησης και πειθάρχησης. Κύρια αιχμή της ανασυγκρότησης αποτελεί η κατάργηση του έντυπου εισιτηρίου και η αντικατάστασή του με το νέο ηλεκτρονικό και την προσωποποιημένη κάρτα, στην οποία θα καταγράφονται οι καθημερινές μας μετακινήσεις και φυσικά όλα τα προσωπικά μας στοιχεία. Σαν να μην έφταναν αυτά, το νέο καθεστώς στις μετακινήσεις θα έχει αναπόσπαστο κομμάτι του τις κάμερες και τις μπάρες, αποκλείοντας αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα (ή αρνούνται) να πληρώσουν εισιτήριο και επιτρέποντας την είσοδο μόνο σε αυτούς που αναγκάστηκαν (ή συνειδητά επέλεξαν) να εκδώσουν την νέα ηλεκτρονική κάρτα.

Ένα σύστημα που στήθηκε σταδιακά, αφού μεσολάβησαν διάφορα αλισβερίσια με εργολάβους κρατικούς λειτουργούς και ιδιωτικές εταιρίες. Στην αναβολή της εφαρμογής του μέτρου για μεγάλο διάστημα συνέβαλε αποφασιστικά και ο κόσμος που αντιστέκεται. Βέβαια, ο υπουργός μεταφορών και υποδομών Σπιρτζής έσπευσε να δικαιολογήσει τη κωλυσιεργία, μιλώντας για “σκοτεινά συμφέροντα” και “κυκλώματα πλαστών εισιτηρίων”, αποσιωπώντας την ύπαρξη του κινήματος που συγκροτήθηκε ενάντια στα νέα μέτρα. Του κινήματος που μέσα απο τη πολυμορφία του ανέδειξε το ζήτημα και τις αφανείς πτυχές του, με πλήθος δράσεων, από κινήσεις αντιπληροφόρησης σε γειτονιές, σταθμούς, τρένα, μετρό και λεωφορεία μέχρι το μπλοκάρισμα και το σαμποτάζ του συστήματος ελέγχου και αποκελισμού των επιβατών. Σημαντική στιγμή του αγώνα: η πορεία της 1ης Απρίλη του 2017, που διέσχισε την Ερμού και συνέχισε με τον αποκλεισμό των μηχανημάτων του μετρό του Συντάγματος.

Which side are you on?
Στον αντίποδα, όμως, των ανθρώπων που αγωνίζονται, βρίσκονται οι επαγγελματίες συνδικαλιστές των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, μιας και η ταξική αλληλεγγύη γι’αυτούς είναι έννοια ανύπαρκτη. Έτσι, ενώ στις απεργίες τους καταγγέλουν τις εντατικοποιημένες συνθήκες εργασίας που προέκυψαν με το ηλεκτρονικό εισιτήριο, δεν ασκούν καμία κριτική στην γενικότερη αναδιάρθρωση που επιχειρείται, ούτε ζητούν να μην εφαρμοστούν τα νέα μέτρα. Χωρίς να κάνουν αναφορά στην κρίση ή την οργανωμένη επίθεση κράτους και κεφαλαίου στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα τα τελευταία χρόνια, χωρίς καμία κουβέντα για την αύξηση του κόστους ζωής και το οικονομικό μας ξεζούμισμα, το φακέλωμα και τον συνεχή έλεγχο των ζωών μας. Την ίδια στιγμή, όμως, πήραν συγκεκριμένη θέση, υποστηρίζοντας αυτούς που έκοβαν κλήσεις (παίρνοντας τα αντίστοιχα ποσοστά επ’ αυτών) σε όσους δεν είχαν να πληρώσουν, λειτουργώντας ως κυνηγοί κεφαλών, κοιτάζοντας μόνο την πάρτη τους.

Ιδιωτικοποίηση προ των πυλών.
Καπιταλιστική κρίση, δε σημαίνει τίποτα άλλο από αναδιάρθρωση του κεφαλαίου, όπου οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Δηλαδή ευκαιρίες για τα αφεντικά να μας καταληστεύουν. Έτσι και στην περίπτωση των ιδιωτικοποιήσεων, όπου κρατικά έργα, υπηρεσίες και υποδομές ξεπουλιούνται. Στην περίπτωση των συγκοινωνιών και των μεταφορών τρανταχτό είναι το παράδειγμα του ΟΣΕ που χαρίστηκε έναντι 45 εκ. ευρω!! Για τα δίκτυα μετακίνησης στην πόλη ήδη έχει ξεκινήσει μεθοδευμένα και συστηματικά, αξιοποιώντας και ολοκληρώνοντας το ήδη υπάρχον σχέδιο της ένταξης των συγκοινωνιών στο υπέρ ταμείο αποκρατικοποιήσεων. Συγχρόνως τα ΜΜΕ πιστά στο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, δεν χάνουν χρόνο να παπαγαλίζουν πως “για το καλό της οικονομίας και της λειτουργίας των ΜΜΜ πρέπει να υπάρξει εξορθολογισμός” και που για αυτούς δεν είναι τίποτα άλλο από την επέλαση των ιδιωτικοποίησεων. Από την πλευρά μας, κάνουμε σαφές πως οι επονομαζόμενες δημόσιες αστικές συγκοινωνίες είναι ξεκάθαρα κρατικές. Δεν δημιουργούνται για μας, δεν διατρέχονται από εμάς, δεν εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες κάποιου γενικού συνόλου, αλλά αντίθετα αποκλείουν ανθρώπους, μιας και δεν αντιμετωπίζονται ως ανάγκη αλλά ως εμπόρευμα.

Έλεγχος και επιτήρηση.
Η χρήση όλο και περισσότερων τεχνολογικών εφαρμογών, για τη δημιουργία ενός πλέγματος καταγραφής, ελέγχου και καθυπόταξης, διαπερνά κάθε πτυχή της ζωή μας. Από τους δρόμους και τους εργασιακούς χώρους που γεμίζουν με κάμερες παρακολούθησης, μέχρι τις δημόσιες υπηρεσίες και πλέον τους χώρους μετακίνησης. Τα προσωπικά στοιχεία (ΑΜΚΑ, ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, φωτογραφία) φακελώνονται και οι διαδρομές καταγράφονται για να είναι στη διάθεση κάθε κρατικής αρχής. Επίσης, με την εφαρμογή των μπαρών, όποιος-α δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να συντηρεί μια κάρτα και το ηλεκτρονικό εισιτήριο θα αποκλείεται.

Η μετακίνηση ως κοινωνική ανάγκη.
Τα ΜΜΜ για τους περισσότερους/ες είναι και το μοναδικό μέσο μετακίνησης. Τα χρησιμοποιούμε στον δρόμο για την δουλειά, την εκπαίδευση, για να δούμε αγαπημένα μας πρόσωπα ή να διασκεδάσουμε. Οι μετακινήσεις αποτελούν αναγκαίο κομμάτι της ζωής, είναι αναγκαία για την μετακίνηση, γιατί πολύ απλά δεν γίνεται αλλιώς: η μητρόπολη απλά δεν “περπατιέται”. Έτσι λοιπόν κάθε αντίτιμο, κάθε χρηματοπιστωτική λογική για κάτι το οποίο χρησιμοποιούμε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, είναι ξεκάθαρος εκβιασμός, είναι μια ακόμη μείωση εισοδήματος, μείωση που χτυπάει πρωτίστως όσους/όσες αναγκάζονται από τα αφεντικά να δουλεύουν με τον βασικό μισθό ή και χαμηλότερα και ταυτοχρόνως πρέπει να δίνουν το 10 % του μισθού τους απλά για να πηγαίνουν στη δουλειά.

Όσο για τα συγκοινωνιακά δίκτυα δεν υπάρχουν για να διευκολύνουν γενικά και αόριστα τη ζωή μας, ασχέτως αν αποτελούν κοινωνική ανάγκη σε όλα τα επίπεδα. Η καπιταλιστική ανάπτυξη επιτάσσει την δημιουργία ή τον εκσυγχρονισμό των συγκοινωνιακών δικτύων για λόγους αναπαραγωγής του κεφαλαίου: επέκταση οδικών αρτηριών και άμεση σύνδεση εμπορικών και βιομηχανικών ζωνών για τη διευκόλυνση της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων, νέοι οδικοί άξονες και σταθμοί μετρό για διευκόλυνση της πρόσβασης σε τουριστικούς προορισμούς ή σε περιοχές-μελλοντικά “χρυσωρυχεία” της κατανάλωσης(π.χ Γκάζι), μετακίνηση με ταχείς και ελεγχόμενους ρυθμούς του μεγαλύτερου εμπορεύματος: της εργατικής δύναμης. Εμείς από την πλευρά μας, οι καταπιεσμένοι και καταπιεσμένες, οφείλουμε να λειτουργήσουμε με βάση τα δικά μας συμφέροντα, με βάση τις δικές μας προτεραιότητες.

Γι’ αυτό το λόγο δε τρώμε το κουτόχορτο της εθνικής ρητορείας, καθώς γνωρίζουμε καλά ότι το αφήγημα της εθνικής ανάπτυξης δεν προσβλέπει σε τίποτα άλλο απο την υπεράσπιση και προώθηση των συμφερόντων των αφεντικών.

Μα καλά και πως θα λειτουργούν χωρίς αντίτιμο;
αναρωτιούνται οι δημοσιογράφοι και μέρος του κοινωνικού συνόλου, σε διάφορους τόνους. Δύο κουβέντες πιο κάτω θα αναρωτηθούν το ίδιο για τα νοσοκομεία ή για τα φάρμακα αφού στην τελική έχουμε “καλομάθει με το τσάμπα” και πρέπει και αυτά να ιδιωτικοποιηθούν. Ταυτόχρονα, λεφτά υπάρχουν για το στρατο-αστυνομικό σύμπλεγμα, για τα F-16, για τις κλούβες, τα δακρυγόνα, την καταστολή. Λεφτά υπάρχουν και για τους τραπεζίτες, για τα κόμματα, για τις φοροαπαλλαγές των αφεντικών, για τις μίζες των εργολάβων.

Οι Ελεύθερες Μετακινήσεις, η υγεία, η στέγαση, η αξιοπρεπής διαβίωση, είναι τα απολύτως αυτονόητα. Η μαχητική διεκδίκηση αυτών των Βασικών Αναγκών, δεν είναι ένας θεσμικός αγώνας με απλωμένο το χέρι, αλλά η αναγνώριση ότι εμείς, η εργατική τάξη, παράγουμε τον πλούτο. Είναι η δική μας θέση μάχης απέναντι στον παρασιτισμό του κράτους και των αφεντικών πάνω στο σώμα της κοινωνίας. Είναι η δική μας δήλωση ότι δεν θα πληρώσουμε την κρίση τους.

ΔΕΝ ΑΚΥΡΩΝΟΥΜΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ –
ΑΚΥΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΟΛΕΣ

Συντονισμός συλλογικοτήτων από το κέντρο
για τις ελεύθερες μετακινήσεις.
Νοέμβρης ’17

Οι καταλήψεις ενοχλούν…

Στην οδό Δεριγνύ 1 βρίσκεται ένα διατηρητέο κτήρι­­ο το οποίο τελεί υπό κατάληψη τα τελευταία 12 χρόνια, η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν. Το συγκεκριμένο κτήριο απέκτησε ζωή όταν καταλήφθηκε το 2005, όπου σταδιακά, μέσα από αυτόοργανωμένες (χωρίς ανάθεση κ ενάντια στη «φιλοσοφία» του κέρδους) και οριζόντιες διαδικασίες, παίρνει συλλογικές αποφάσεις ομόφωνα μέσω μιας συνέλευσης. Μακριά από δημοκρατικά ρουσφέτια και συσπείρωσης της μάζας ενάντια στη μειοψηφία, λειτουργεί με βάση τον αλληλοσεβασμό και δρα ενάντια σε κάθε τι και όποιον θέλει να μας εξουσιάσει.

…τους φασίστες & το παρακράτος

Ξημερώματα Κυριακής 23/07, η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν δέχτηκε εμπρηστική επίθεση με γκαζάκια από φασίστες. Την ώρα της επίθεσης, είχε μόλις τελειώσει ανακοινωμένο καφενείο και στο χώρο της αυλής βρισκόταν ακόμα κόσμος. Από την επίθεσή τους δεν προκλήθηκαν ζημιές στο κτήριο ή τραυματισμοί συντρόφων. Το γεγονός ότι οι φασίστες επέλεξαν να έρθουν βράδυ που υπήρχε σε εξέλιξη ανακοινωμένη εκδήλωση, δείχνει από μεριάς τους προσπάθεια αναβάθμισης της δράσης τους αλλά και επίδειξη δύναμης. Έλα όμως που τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς έτσι όπως τα ήθελαν… Μετά την επίθεση, οι φασίστες κυνηγήθηκαν από συντρόφους και συντρόφισσες και πήραν μια πρώτη απάντηση καθώς προσπαθούσαν να τραπούν σε φυγή.

…την εκάστοτε κυβέρνηση & τους «νόμιμους και θέσμιους ιδιοκτήτες»

Την ίδια στιγμή, καταλήψεις ανά τον ελλαδικό χώρο δέχονται ή απειλούνται με καταστολή από το κράτος, το οποίο προφασιζόμενο την ανάπτυξη, τη νομιμότητα και την ευημερία της κοινωνίας, θέλει να καταστείλει ό,τι το απειλεί.

Από τη Λάρισα, όπου μετά την εκκένωση της κατάληψης Barricada, η κατάληψη Ντουγρού απειλείται από τον «ιδιοκτήτη» και τις κτηματομεσιτικές εταιρίες που μιλάνε για «αξιοποίηση» ακινήτων, μέχρι το Κουκάκι και την κατάληψη Ματρόζου 45 που και αυτή απειλείται με «αξιοποίηση», το κέντρο της Αθήνας και την κατειλημμένη γειτονιά των Προσφυγικών, το Χαϊδάρι και την κατάληψη Παπουτσάδικο, τη Θεσσαλονίκη και την κατάληψη Mundo Nuevo το κράτος προσπαθεί διακαώς να απαλλαγεί από τις καταλήψεις.

Πρόσφατο παράδειγμα η εκκένωση της Βίλας Ζωγράφου, που όπως λένε έγινε με σκοπό να δοθεί ο χώρος στους δημότες. Στην πραγματικότητα το μόνο που θέλουν είναι να τη χρησιμοποιήσουν για ό,τι ανάγκη προκύψει και συμφέρει την εκάστοτε δημοτική αρχή(από πάρκινγκ, μέχρι εμπορικό κέντρο ή ωδείο).

Καταλήψεις που έχουν «ιδιοκτήτες» πανεπιστήμια, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη λίστα. Η κατάληψη Rosa Nera στα Χανιά απειλείται με εκκένωση, καθώς εταιρία έχει έρθει σε συμφωνία εκατομμυρίων με το πανεπιστήμιο Κρήτης. Φιλοδοξούν λέει, να τη μετατρέψουν σε τουριστικό θέρετρο(λες και η Κρήτη έχει λίγα) και θέλουν να πείσουν ότι όλο αυτό γίνεται για το καλό του τόπου και όχι της τσέπης τους. Αυτό όμως που ισχύει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι η τοπική κοινωνία θα αγναντεύει το ξενοδοχείο από μακριά ή θα δουλεύει σ’ αυτό ατελείωτα ωράρια και με μισθούς πείνας. Άλλωστε, αυτό που προωθεί η βιομηχανία του τουρισμού είναι η αισχρή εκμετάλλευση των εργαζομένων στο όνομα της «ανάπτυξης» και του κέρδους.

Η κατάληψη Τερμίτα στο Βόλο απειλείται από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, το οποίο θέλει να «αξιοποιήσει» την περιουσία του παίρνοντας δάνειο εκατομμύριων, αξιώνοντας έτσι την ανέγερση 2 κτηρίων στη θέση της κατάληψης για να αναβαθμίσει όπως λέει τις εγκαταστάσεις του. Αυτό που δε λέει όμως είναι πως μέσα σε αυτές τις πανεπιστημιακές αίθουσες ψάχνουν να βρουν φοιτητές-εργάτες που θα δουλεύουν τσάμπα σε ερευνητικά προγράμματα με αντάλλαγμα την εμπειρία και τους καλούς βαθμούς, ενώ οι υπεύθυνοι καθηγητάδες, πρυτάνεις και σια θα γεμίζουν τις τσέπες τους.

Οι καταλήψεις ενοχλούν γιατί απειλούν την κατεστημένη πραγματικότητα του ανταγωνισμού, του κέρδους κ των διαχωρισμών.

Όσο υπάρχουν καταλήψεις και άνθρωποι που αντιστέκονται με όλα τα μέσα στο κράτος, το κεφάλαιο και τα παρακρατικά τσιράκια τους τόσο θα εντείνεται και η προσπάθεια εξόντωσής τους.

Όπως έχουμε ξαναπεί εμείς εδώ είμαστε, εδώ μένουμε, εδώ λειτουργούμε.
Θα υπερασπιστούμε τους χώρους μας με όλους τους τρόπους.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Καλούμε σε μικροφωνική αλληλεγγύης στις καταλήψεις,

Παρασκευή 28/07 και ώρα 6 μ.μ. στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, Μαυροματαίων κ Δεριγνύ 1.

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν / Ιούλιος ‘17

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ 8:
Οι κάμερες αποδεικνύουν τη στημένη δικογραφία

Στις 31 Μαΐου, οκτώ κρατούμενοι μετανάστες στην Π.Ράλλη δέχονται επίθεση από τους μπάτσους και μεταφέρονται στο νοσοκομείο βαριά χτυπημένοι (σπασμένα χέρια και ανοιγμένα κεφάλια), γιατί ζητούσαν να επικοινωνήσουν με τον διευθυντή ώστε να ενημερωθούν για την εξέλιξη της κράτησης τους, όντας ήδη 8 έως 10 μήνες κρατούμενοι.

Για την συγκάλυψη του ξυλοδαρμού, οι μπάτσοι αμέσως έστησαν δικογραφία εναντίον τους:τους οδήγησαν στον ανακριτή (με συνοδεία μπάτσων με τατουάζ μαιάνδρους) κατηγορούμενους για το κακούργημα της στάσης κρατουμένου και όσο για τους τραυματισμούς,  δήλωσαν ότι οι μετανάστες «γλίστρησαν».

Με μοναδικές αποδείξεις τις μαρτυρίες των μπάτσων,οι μετανάστες κρίθηκαν προφυλακιστέοι και τους διασκόρπισαν σε φυλακές σε όλη την Ελλάδα, χωρίς το υλικό από τις κάμερες ασφαλείας να έχει προσκομιστεί,αν και είχε ζητηθεί από την πρώτη στιγμή.

Πλέον, το βίντεο από τις κάμερες άνοιξε και αποκαλύπτεται ότι οι μπάτσοι απρόκλητα εισέβαλαν στα κελιά και ξυλοκόπησαν όποιον βρήκαν μπροστά τους.Ο,τιδήποτε έχουν καταθέσει οι μπάτσοι στις μαρτυρίες τους είναι απολύτως ψευδές και, επομένως, η στημένη δικογραφία ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για τη συγκάλυψη τη βίας που άσκησαν στου μετανάστες.

Η περίπτωση αυτή αναδεικνύει την ασυλία που χαίρουν οι μπάτσοι στην Π.Ράλλη. Έχουν το ελεύθερο, από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, να διαχειρίζονται τον πληθυσμό των κρατουμένων ασκώντας καθημερινά βία,η οποία στοχεύει στο να καταστείλει εκ των προτέρων κάθε διαμαρτυρία και αμφισβήτηση του καθεστώτος.

Τα βασανιστήρια κάθε είδους είναι δομικό κομμάτι αυτή της διαχείρισης και οι τραυματισμοί που προκαλούνται από αυτά συγκαλύπτονται με στημένες δικογραφίες,όπου οι βασανισθέντες παρουσιάζονται ως επιτιθέμενοι.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, οι μπάτσοι εκτέθηκαν καθώς το βίντεο είναι πλέον μέρος της δικογραφίας και το ελάχιστο που μπορεί να γίνει είναι η παύση της ποινικής δίωξης των οκτώ μεταναστών, για την οποία πρέπει να αποφασίσει το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών.

(Για την μαύρη τρύπα που λέγεται Π. Ράλλη) παραπέμπουμε σε κείμενο με βίντεο από κρατούμενο   http://ssaekk.espivblogs.net/

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 8 ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ

Καλούμε σε ανοικτή παρέμβαση αλληλεγγύης στους 8 διωκόμενους μετανάστες στο κέντρο κράτησης μεταναστ(ρι)ών στη Π. Ράλλη την Παρασκευή 21/7 στις  19.00

Συντονισμός συλλογικοτήτων και ατόμων ενάντια στα κέντρα κράτησης