Τα ξημερώματα της Τετάρτης 27/7/2016 μπάτσοι μαζί με εισαγγελείς εισέβαλαν σε 3 καταλήψεις στη Θεσσαλονίκη (στο «Ορφανοτροφείο» στην κατάληψη «Hurriya»  και στην κατάληψη «Μανδαλίδειο») οι οποίες φιλοξενούσαν μετανάστες και συνέλαβαν 74 άτομα, με πρόσχημα τις μηνύσεις που έγιναν από τους «ιδιοκτήτες» των κτιρίων. Ήταν ένας ιδιώτης, ένας τραγόπαπας (βλ. Άνθιμος) και ο πρύτανης του ΑΠΘ. Μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο… Καθόλου αστείο όμως, αλλά ούτε και τυχαίο, μιας και τις προηγούμενες μέρες το κράτος, τα ΜΜΕ και οι γνωστοί τηλεδικαστές εξαπέλυσαν μια τρομο-υστερία με αφορμή το No Border Camp που πραγματοποιήθηκε στο χώρο του ΑΠΘ. Τα σενάρια ολέθρου έδιναν και έπαιρναν και οι κραυγές αγωνίας για την τύχη του ΑΠΘ μετά την «ολική καταστροφή» του εισακούστηκαν από το κράτος. Και κάπως έτσι, με τη συγκατάθεση της «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησης, εκκενώθηκαν καταλήψεις στέγασης και φιλοξενίας μεταναστών/ριών. Τα κροκοδείλια δάκρυα όλων των ευαίσθητων δημοσιογράφων, υπουργών, βουλευτάδων και παπάδων για τους «κακόμοιρους ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα» απ’ ότι φαίνεται στέγνωσαν πολύ γρήγορα και όλοι αυτοί τώρα έρχονται να πατάξουν την ανομία, καθώς όπως δηλώνουν δεν θέλουν να υπάρχουν δομές φιλοξενίας που να μην ελέγχονται από τους ίδιους.

Οι καταλήψεις αυτές δημιουργήθηκαν από κόσμο ο οποίος από την πρώτη στιγμή προτάσσει την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Άνοιξαν τις πόρτες τους, σε μια περίοδο που μεγάλος αριθμός μεταναστών στοιβάζονταν από το κράτος σε υπαίθριους καταυλισμούς και μετά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, κάτι το οποίο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ενόχλησαν όμως τον Άνθιμο, αφού μια κατάληψη στέγασης μεταναστών πήγαινε κόντρα στα κυριακάτικα φασιστοκηρύγματά του «μώνο για αίλιναις». Ενόχλησαν τον πρύτανη του ΑΠΘ που ήθελε να πάρει το αίμα του πίσω για το No Border Camp (μα πως μπόρεσαν να γίνουν τέτοιες πολιτικές εκδηλώσεις σε πανεπιστημιακό χώρο; Μόνο πάρτυ της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ επιτρέπονται, όταν δεν μπορούν να πάνε Μύκονο…). Ενόχλησαν και τον ιδιώτη που ήθελε πίσω την μονάκριβη περιουσία του. Μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ να επιβάλει το νόμο και την τάξη, αφού σύμφωνα με τον υπουργό των μπάτσων οι καταλήψεις αυτές έγιναν από «αυτόνομες ενέργειες παιδιών» ενώ οι ίδιοι θέλουν «να σπρώχνουμε τα παιδιά στα οργανωμένα αριστερά κόμματα, στις νεολαίες…» (ναι κ.Τόσκα το καταλάβαμε, πελάτες θέλετε, όπως όλοι). Και αφού οι εκκενώσεις έφεραν αντιδράσεις, το κόμμα του άφησε να εννοηθεί πως δεν στηρίζει την αστυνομική επέμβαση και πως διαφωνεί με αυτές τις τακτικές… Ας μην κοροϊδευόμαστε, το υπουργείο Προ.πο δεν λειτουργούσε ποτέ και δεν λειτούργησε ούτε και τώρα αυτόνομα. Άλλωστε και οι ίδιοι δεν προωθούν την αυτονομία. Η εντολή για τις εκκενώσεις ήταν κυβερνητική επιλογή και τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Να ξέρουν όλοι αυτοί οι υπερασπιστές του νόμου, τα παπαδαριά και τα κρατικά και παρακρατικά καθάρματα ότι θα μας βρίσκουν μπροστά τους. Για κάθε εκκένωση θα μετράνε και νέες καταλήψεις. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στις καταλήψεις που δέχτηκαν καταστολή στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε όλους αυτούς που αγωνίζονται για έναν κόσμο ελευθερίας χωρίς κράτη, θρησκείες, στρατούς, αφεντικά και δούλους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

ΣΚΑΤΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ

10, 100, 1000ΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΒΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΑ

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Υ.Γ. Να τη και η δημαρχάρα Αθηναίων, ο Καμίνης, ο οποίος θυμήθηκε τις μεγάλες «δόξες» επί εποχής εκκένωσης της Villa Amalias και αποφάσισε λέει να κάνει μήνυση για τις καταλήψεις κτιρίων του δήμου. Το εν λόγω καθίκι, αφού επέλεξε να χρησιμοποιήσει για την επανεκλογή του την εκκένωση της Villas ως το μόνο «σπουδαίο έργο» στη θητεία του, τώρα επανέρχεται με τη δοκιμασμένη πλέον συνταγή για να δηλώσει διαθέσιμος στο κράτος και για να τσιμπήσει σταριλίκι και κάνα ψηφαλάκι. Αυτή τη φορά όμως έχουν γνώση οι φύλακες…

Και η σχετική ανακοίνωση:

Σήμερα Δευτέρα 25/07 καταλάβαμε την Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς σε ένδειξη αλληλεγγύης στην Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμαν. Η συγκεκριμένη υπηρεσία ανήκει στο Υπουργείο Παιδείας, το οποίο με τις κινήσεις του βάζει πλάτη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών ώστε να προχωρήσει στην εκκένωση της κατάληψης και την “ανακατασκευή” της.
Παραθέτουμε το κείμενο της κατάληψης

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΑΝΚΟΥΒΕΡ ΑΠΑΡΤΜΑΝ
10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

αλληλέγγυοι/ες
https://athens.indymedia.org/post/1561553/

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 11 χρόνια, αρχικά ως κατάληψη στέγης στο δεύτερο όροφο του κτιρίου στην οδό Μαυροματαίων και Δεριγνύ και σταδιακά των υπόλοιπων ορόφων, μετά την εγκατάλειψη από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ). Από το φθινόπωρο του 2014 άρχισε να λειτουργεί ως ανοιχτό κοινωνικό κέντρο για τις ανάγκες του αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού κινήματος.

Οι καταλήψεις για εμάς είναι χώροι πολιτικής ζύμωσης, δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης, είτε ως στεγαστικά εγχειρήματα που σκοπό έχουν να αποδομήσουν κάθε έννοια ιδιοκτησίας, είτε ως κέντρα αγώνα και κοινωνικοί χώροι. Χώροι μέσα στους οποίους οι επιθυμίες γίνονται πράξη με σχέσεις συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ισότητας, αποτελώντας μέσο και εργαλείο στον αγώνα για την ελευθερία. Λειτουργώντας συλλογικά, αντί-ιεραρχικά, οριζόντια και  αυτοοργανωμένα ο κόσμος που επιλέγει να βρεθεί μέσα σε αυτούς πραγματώνει μια ζωή στηριζόμενη στην αξιοπρέπεια και την ελευθερία, χωρίς αφέντες και δούλους.

Στην αντίπερα όχθη, η τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και κάθε άλλη, έχει επιλέξει εξαρχής να παίξει το παιχνίδι της «νομιμότητας», καταστέλλοντας ό,τι αποκλίνει από τη γραμμή του νόμου και της τάξης. Εκκενώσεις καταλήψεων, καταστολή εργατικών και αντιφασιστικών διαδηλώσεων, 100αδες χρόνια φυλακής που επιφυλάσσουν σε αγωνιστές σε δίκες-παρωδίες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκκενώσεις καταυλισμών, οι χιλιάδες των θαλασσοπνιγμένων μεταναστών στο Αιγαίο είναι μερικά από τα παραδείγματα της «πρώτη φορά» αριστερά με φουλ δεξιά ατζέντα. Ακολουθώντας τις επιταγές των δανειστών προς τέρψιν ξένου και ντόπιου κεφαλαίου κατά γράμμα, το κράτος αυξάνει την κοινωνική και ταξική επίθεση, ενώ παράλληλα η οικονομική κρίση συνεχίζει να σαρώνει αφήνοντας πίσω της ερείπια.

Υπό αυτήν τη συνθήκη, τους τελευταίους μήνες η Βανκούβερ Απαρτμάν έρχεται αντιμέτωπη με συνεχείς επιθέσεις από τη μεριά του «ιδιοκτήτη» ΟΠΑ. Αρχικά τον Φεβρουάριο ’16 όπου προκηρύχθηκε διαγωνισμός για την ανάδειξη αναδόχου εταιρείας με σκοπό την ανακατασκευή του κτιρίου που στεγάζεται η κατάληψη, ο οποίος ακυρώθηκε μετά από παρέμβαση αλληλέγγυων. Μετά την ακύρωση, ο πρύτανης Γιακουμάκης ζήτησε τη βοήθεια του Υπουργείου Παιδείας μιας και δεν ήθελε να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την πολιτική ευθύνη της υπόθεσης, όπως και έγινε. Για τους τύπους, στάλθηκαν προσκλήσεις στις εταιρείες που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον στην προηγούμενη φάση, ενώ είναι κοινό μυστικό πως η ανάδοχος εταιρεία και ο πρύτανης είχαν δώσει τα χέρια πολύ νωρίτερα. Κεκλεισμένων των θυρών λοιπόν, μέσα σε αίθουσα του υπουργείου, με προσκλήσεις και την οδηγία στους εμπλεκόμενους να μην βγάλουν άχνα για αυτό που συνέβαινε, χωρίς καμία ανακοίνωση σε ΦΕΚ. Ό,τι ήταν δυνατόν για να μην τους πάρει κανείς χαμπάρι και τους χαλάσει το πάρτι εκατομμυρίων. Αφού όλα κύλησαν όπως είχαν συμφωνήσει, η κατασκευαστική που έκανε το καλύτερο deal με το Γιακουμάκη πήρε το έργο και τα 3 εκατ. ευρώ πήραν και αυτά το δρόμο τους προς τις τσέπες των εμπλεκομένων.

Γινόμαστε μάρτυρες στην εξέλιξη μιας σχέσης «αγάπης» μεταξύ Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, του Υπουργείου Παιδείας και της κοινοπραξίας των δύο κατασκευαστικών εταιριών που ανέδειξε ο – «ανοιχτός» κατά τα άλλα – διαγωνισμός. Οι εμπλεκόμενοι ευελπιστούν το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης να είναι η εκκένωση από τους «παράνομους» καταληψίες και η παράδοσή του στους «νόμιμους» ιδιοκτήτες του ώστε να το εκμεταλλευτούν με σκοπό το κέρδος, όπως και κάθε τι άλλο που πέφτει στα χέρια τους.

Ο πρύτανης Εμμανουήλ Γιακουμάκης έχει απ’ ό,τι φαίνεται μεγαλεπήβολα σχέδια, θέλοντας με το που ανέλαβε το καινούριο του πόστο να λύσει ένα από τα χρόνια «προβλήματα» του ΟΠΑ, το οποίο είναι η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν. Αφού η υπόθεση αυτή είχε και 3 εκατ. € στη μέση, θεώρησε εαυτόν καταλληλότερο για τη δουλειά. Άλλωστε δεν είχε να κάνει και κάτι παραπάνω απ’ ότι έκανε τόσο καιρό. Εκτός από τα πετυχημένα deals που έχει συνάψει με μεγάλες εταιρίες (βλ. ΟΤΕ) και την κατοχή θέσης σε υπουργείο (βλ. γενικός γραμματέας Yπ. Μεταφορών), θέλει να προσθέσει στο βιογραφικό του και επιτυχίες με πολιτική χροιά, όπως είναι η εκκένωση μιας κατάληψης αναρχικών. Ξεκινώντας ήδη την «πολιτική» του σταδιοδρομία και ως άλλος Μαυρογιαλούρος υποσχέθηκε σε φοιτητικές παρατάξεις και στη θεατρική ομάδα του ΟΠΑ ότι θα έχουν να λάβουν κομμάτι του κτιρίου μετά το «σουλούπωμα», ενώ σ’ εμάς πρότεινε να βρει έναν άλλο χώρο να στεγάσουμε προσωρινά τα υπάρχοντά μας (!). Ο Γιακουμάκης θέλει να πείσει ότι όλα αυτά γίνονται για το συμφέρον του πανεπιστημίου και όχι της τσέπης και της υστεροφημίας του. Η κατάληψη βρίσκεται σε περιοχή-φιλέτο (τυχαίο;), απέναντι από το Πεδίο του Άρεως και δίπλα στο ΟΠΑ. Παράλληλα όμως, ενώ το καινούριο κτίριο του ΟΠΑ και συνολικού εμβαδού 5.000 τ.μ. παραδίπλα (Κιμώλου και Σπετσών) δεν χρησιμοποιείται, το πανεπιστήμιο, λέει, ασφυκτιά λόγω περιορισμένων κτιριακών υποδομών και η Βανκούβερ είναι η λύση στα προβλήματά τους.

Η κοινοπραξία «Κων/νος Ζηρίλιος-ΠΕΤΚΑ ΑΕ» ανακηρύχθηκε, μετά το διαγωνισμό-παρωδία, ως ο μειοδότης του έργου, έχοντας δώσει την καλύτερη προσφορά. Ή μήπως να λέγαμε ότι είχε δώσει τα χέρια με τον Γιακουμάκη πριν καν ανακοινωθεί ο διαγωνισμός και ότι αυτός έγινε για τα μάτια του κόσμου; Άλλωστε στις πιάτσες των εργολάβων όλοι ξέρουν πως πάει η ιστορία. Όλες οι συμφωνίες γίνονται από πριν και τα υπόλοιπα είναι για τους τύπους και τις αναμνήσεις. Ας τους καταστεί σαφές ότι το κτίριο που ανέλαβαν να ανακαινίσουν δεν είναι για τα δόντια τους. Θεωρούνται συνυπεύθυνοι για οποιαδήποτε κατασταλτική επιχείρηση εναντίον της κατάληψης και θα αντιμετωπιστούν ως τέτοιοι. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ΠΕΤΚΑ ΑΕ συνεργάζεται με το δημόσιο, με έργα τους να αφορούν και αρκετές κατασκευές στρατιωτικών βάσεων.

Το Υπουργείο Παιδείας και ο πολιτικός του προϊστάμενος Νίκος Φίλης, από την άλλη, ήρθαν να παίξουν το ρόλο του μπαλαντέρ. Ο Γιακουμάκης βλέποντας ότι η μπίζνα κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα, αφού ο διαγωνισμός ήδη είχε ακυρωθεί μια φορά, αποφάσισε να θυματοποιηθεί και να ζητήσει χείρα βοηθείας από τους προϊσταμένους του στο υπουργείο, λέγοντας ότι το ΟΠΑ δεν θέλει να συγκρουστεί με τον αναρχικό χώρο. Εκείνοι με τη σειρά τους δεν δίστασαν να δώσουν ασφαλή διέξοδο στο πρόβλημά του, αφού τους πρόσφεραν αίθουσα για τη διεξαγωγή του διαγωνισμού άρα και πολιτική κάλυψη. Με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια. Το Υπ. Παιδείας βέβαια δεν μπορεί να αποκοπεί από τον υπόλοιπο κρατικό μηχανισμό. Ο Φίλης και οι συνεργάτες του δεν θα μπορούσαν να έχουν πάρει απόφαση για στήριξη του ΟΠΑ, στην προσπάθειά του για εκκένωση μιας κατάληψης, χωρίς να έχουν συμβουλευτεί τους δικούς τους προϊσταμένους. Αν δεν το έχουν κάνει, τότε μάλλον θα το βρουν μπροστά τους, γιατί η κατάληψη δεν θα πέσει αμαχητί και χωρίς το ανάλογο γι’ αυτούς κόστος.

Το κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν ξεκάθαρο όφελος χτυπώντας τη Βανκούβερ, καθώς όντας ενεργό κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου είναι κι αυτή ένα σαράκι που κατατρώει τα σχέδιά τους. Σχέδια που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με οικονομικό και πολιτικό όφελος, όπως άλλωστε συνέβη και στο παρελθόν με εκκενώσεις καταλήψεων σε σημεία-κλειδιά. Από την εκκένωση της ιστορικής Βίλλα Αμαλίας και της Σκαραμαγκά στην Αθήνα, της Δέλτα και το Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη που ανακαταλήφθηκε για τις ανάγκες στέγασης μεταναστών, του Παραρτήματος στην Πάτρα και την Αντιβίωση στα Γιάννενα που επίσης ανακαταλήφθηκαν, οι καταλήψεις αποτελούν σταθερό στόχο του κράτους αλλά και του φασιστικού παρακράτους. Και ενώ βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το πρόταγμα των καταλήψεων είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και οι καταλήψεις πληθαίνουν, με τον ίδιο ρυθμό πληθαίνουν και οι επιθέσεις εναντίον τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιες όπως τις συνεχόμενες απειλές στη Βίλλα Ζωγράφου, τις απειλές στην κατάληψη Θεμιστοκλέους 58  στην Αθήνα, στις καταλήψεις 111, Μundo Nuevo και το ανακατειλημμένο Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη, τη διακοπή ηλεκτροδότησης της κατάληψης Σχολείο στη Θεσσαλονίκη και σε δύο κτίρια των κατειλημμένων προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας. Την εκκένωση της κατειλημμένης (σε αλληλεγγύη με την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων) Πρυτανείας τον Απρίλιο του 2015, της κατάληψης Ντουγρού στη Λάρισα τον Μάιο και του Κένταυρου στην Φιλαδέλφεια τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. Tον Απρίλιο του 2016 τις εκκενώσεις της NoBorder Kitchen  στη Λέσβο, τη στεγαστική κατάληψη προσφύγων Turtle Corner στη Θεσσαλονίκη, την κατάληψη Περεσιάδου 8 στο Γαλάτσι. Τον Ιούνιο την κατάληψη Θερμίδα στη Ριζούπολη που ανακαταλήφθηκε, τον Ιούλιο την πέτρινη αποθήκη στο λιμάνι του Πειραιά, οπού «ζούσανε» μετανάστες και μετανάστριες κα.. Κι επειδή, ως γνωστό, όπου δεν φτάνει το κράτος πάει το παρακράτος παραθέτουμε και κάποιες από τις φασιστικές επιθέσεις που έχουν δεχτεί τον τελευταίο καιρό καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι:

01 /11/ 2015 κατάληψη Αγρός στο Πάρκο Τρίτση
09 /11/ 2015 κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου Μαρούσι
27 /11/2015 κατάληψη Libertatia Θεσσαλονίκη
01/12/ 2015 στέκι της Συνέλευσης κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου
19 /12/ 2015 κατάληψη Terra Incognita στη Θεσσαλονίκη
03/01/2016 κατάληψη Ανάληψη στην Αθήνα
16/02 /2016 κατάληψη Ζαΐμη στην Αθήνα
23/04/2016 SoliCafe στη Χίο
20 /05/2016 η κατάληψη στέγασης Προσφύγων/Μεταναστών Κάνιγγος 22 στην Αθήνα
02/07/2016 το Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης
και βεβαίως-βεβαίως η τριπλή εμπρηστική επίθεση που δέχτηκε η κατάληψη Βανκούβερ τον Μάρτιο και Μάιο.

Δεν είμαστε διατεθειμένοι να μείνουμε άπραγοι μπροστά στην επικείμενη καταστολή της κατάληψης. Δεν έχουμε σκοπό να συνδιαλλαγούμε με πρυτάνεις, μεγαλοεργολάβους και κράτος. Δεν θα φύγουμε από το κτίριο, μέσα στο οποίο δημιουργούμε καθημερινά με βάση την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και την αξιοπρέπεια, λέξεις άγνωστες σε όλους αυτούς που θέλουν να μας εκκενώσουν. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Δεν θα αφήσουμε κανένα πρύτανη να μας πουλήσει, καμία κατασκευαστική να μας χτίσει, κανένα υπουργείο και καμία κυβέρνηση να μας τρομοκρατήσει. Και το κόστος ας το αναλογιστούν όλοι αυτοί, όχι εμείς.

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 11 χρόνια ζωής χωρίς ιδιοκτήτες. Θα συνεχίζει να ζει με κινητήρια δύναμη τον κόσμο που τη στηρίζει, χωρίς ανακαινίσεις και ανακατασκευές.

ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΒΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΕΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Υ.Γ. Για να δώσουμε και μια απάντηση στην αισχρή ανακοίνωση της Συγκλήτου του ΟΠΑ, έχουμε να πούμε σε σας, τους ακαδημαϊκούς, τους επιφανείς και κατέχοντες όλη τη «γνώση» καθηγηταράδες του ΟΠΑ ότι το ίδρυμα δεν έχει ανάγκη από κτίρια. Έχετε πάρει ήδη αρκετά και το μεγαλύτερο από αυτά δεν το λειτουργείτε καν. Όσο για τους λόγους δημοσίου συμφέροντος που σας υπαγορεύουν την ομαλή εκτέλεση του έργου, τους γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. Αν δε νοείται για σας «πανεπιστημιακός χώρος στον οποίο να παρεμποδίζεται η πρόσβαση της πανεπιστημιακής κοινότητας» και ζητάτε να αποχωρήσουμε, άλλο τόσο δε νοείται για μας ένα πανεπιστήμιο το οποίο να ασχολείται με μπίζνες εκατομμυρίων και real estate. Και ρωτάμε, αν το Βανκούβερ δεν ήταν στο Πεδίο του Άρεως και δεν ήταν κατάληψη αναρχικών θα είχατε μπει καν στον κόπο να ασχοληθείτε;

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Ιούλιος 2016

Στις 07/07/2016 πραγματοποιήθηκε από περίπου 60 αλληλέγγυες/-ους πορεία και παρέμβαση στις δυο εταιρείες-μειοδότες του γκρεμίσματος και της ανακατασκευής της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν, κοινοπραξία «Κων/νος Ζηρίλιος και ΠΕΤΚΑ Α.Ε.».

Η πορεία ξεκίνησε από τον σταθμό Άνω Πατήσια, πορεύτηκε στη γειτονιά, έγιναν δυο 15’ στάσεις στις εταιρείες και επέστρεψε στον σταθμό, όπου και έληξε. Υπήρχαν δύο πανό και πολλά τρικάκια. Επίσης, μοιραζόταν σχετικό κείμενο και κολλιόταν η αφίσα της κατάληψης.   Στις παρεμβάσεις συντρόφισσες και σύντροφοι ανέβηκαν στα γραφεία των δύο εταιρειών για να μοιράσουν κείμενα στους/-ις εργαζόμενους/-ες και να κάνουν και τη θέση μας ξεκάθαρη στα αφεντικά τους.

Στην εταιρεία Πετκα ΑΕ βρίσκονταν ένας εργαζόμενος μόνος του σε ολόκληρο τον όροφο, ο οποίος είπε πως έλειπαν τα αφεντικά του. Καθώς βέβαια κατέβαιναν οι συντρόφισσες/-οι, θορυβήθηκαν μάλλον και έκαναν την εμφάνιση τους στο ισόγειο , όπου η εταιρεία διατηρεί δεύτερο χώρο. Εκεί μας είπαν ότι άμεσα θα ανακοινώσουν την παραίτηση τους από το συγκεκριμένο έργο, πως δεν γνώριζαν ότι το κτίριο βρίσκεται υπό κατάληψη και πως “τους έμπλεξαν” (!).

Στην εταιρεία “Κων.Ζηρίλιος” έχουν άλλα προβλήματα. Δυσκολία στον ύπνο έχει το αφεντικό, γιατί δεν τον αφήνει η συνείδησή του να βοηθήσει στην καταστολή ακόμα ενός ελεύθερου κοινωνικού χώρου. Ο άϋπνος κατά τα άλλα Ζηρίλιος, μας έκανε βέβαια ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να αφήσει το έργο (χάνοντας και τις εγγυήσεις) καθώς μόνο έτσι θα μπορέσει να πληρώσει τους απλήρωτους επί 5 μήνες εργαζόμενους του, να ταΐσειτα παιδιά του και να μην κλείσει την εταιρεία του.    Για εμάς τίποτα δεν έχει ακόμα τελειώσει.

Η κατάληψη Βανκούβερ και ο κόσμος που την στηρίζει θα σταθούν απέναντι σε κάθε προσπάθεια εκκένωσης. Η επιθυμία μας για μια κοινωνία αυτό-οργανωμένη, ενάντια στην εμπορευματοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και τον ατομικισμό έχει τα πιογερά θεμέλια και δεν χρειάζεται ανακατασκευές.

Αντιστεκόμαστε στα αναπτυξιακά σχέδια του πρύτανη του ΟΠΑ Μανώλη Γιακουμάκη και του Υπουργείου Παιδείας.   Επιλέγουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση της καθημερινότητάς μας, την αλληλεγγύη και την αντιεμπορευματοποίηση των αναγκών μας.   Αντιστεκόμαστε στο σύστημα της καταπίεσης, στην ανισότητα, τον αποκλεισμό.  

  ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΑΝΚΟΥΒΕΡ ΑΠΑΡΤΜΑΝ    

Συνέλευση για τη συνέχιση των δράσεων αλληλεγγύης στην κατάληψη

Τετάρτη 13/07, Πολυτεχνείο, 19:00   

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Για την επερχόμενη επιχείρηση εκκένωσης της Βανκούβερ

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή αυτής της υπόθεσης. Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο πρύτανης Γιακουμάκης θέλουν πάση θυσία το κτήριο που στεγάζεται εδώ και 11 χρόνια η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν. Έχουν κάνει μελέτες για την «ανακατασκευή», οι οποίες τους κόστισαν χιλιάδες ευρώ  και έβγαλαν ένα κονδύλι περί τα 3 εκατομμύρια ευρώ. Στις 16 Φεβρουαρίου 2016, αποπειράθηκαν να κάνουν ανοιχτό διαγωνισμό για το έργο, ανακοινώνοντας τον τόπο και το χρόνο σε φεκ. Τη μέρα που επρόκειτο να λάβει χώρα και φοβούμενοι αντιδράσεις, αλλάζουν τον τόπο διεξαγωγής την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή και τον μεταθέτουν σε γνωστό ξενοδοχείο των Αθηνών, έτσι για να είναι πιο άνετα βρε αδερφέ (φανταζόμαστε ότι δεν τους φιλοξένησαν τσάμπα). Παρ’ όλες τις προσπάθειές τους, οι αλληλέγγυοι στην κατάληψη τους ξετρυπώνουν και ακυρώνουν το διαγωνισμό με παρέμβασή τους. Εκεί κατάλαβαν ότι δεν πάνε να τα βάλουν μόνο με τους καταληψίες, αλλά με έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο. Οπότε άρχισαν να διαδίδουν πως το πανεπιστήμιο δεν θέλει προστριβές μαζί μας και πως το θέμα θέλουν πια να το διαχειριστεί το υπουργείο παιδείας.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Στις 21/6/2016, μετά από παρέμβαση που έγινε από την κατάληψη Βανκούβερ και αλληλέγγυο κόσμο στο γραφείο του Γιακουμάκη, επιβεβαιώθηκαν δια στόματος πρύτανη οι υπόλοιπες πληροφορίες που είχαμε. Ότι δηλαδή ο διαγωνισμός έγινε και δεν ανακοινώθηκε πουθενά. Έβγαλαν ανάδοχο εταιρεία για το έργο και τώρα περιμένουν την έγκριση από το ελεγκτικό συνέδριο. Αν όλα πάνε όπως θέλουν, έπεται εκκένωση του κτιρίου και έναρξη εργασιών.

Με λίγα λόγια, μετά την ακύρωση της προηγούμενης διαδικασίας ο Γιακουμάκης ζήτησε τη βοήθεια της κυβέρνησης, δηλ. του Φίλη και του υπουργείου παιδείας, ώστε να μην πάνε στράφι τα 3 εκατ. ευρώ. Ο Φίλης συμφώνησε, οπότε ο διαγωνισμός έγινε υπό την αιγίδα του υπουργείου. Για τα μάτια του κόσμου, στάλθηκαν προσκλήσεις στις εταιρείες που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον στην προηγούμενη φάση, ενώ είναι κοινό μυστικό πως η ανάδοχος εταιρεία και ο πρύτανης είχαν δώσει τα χέρια πολύ νωρίτερα. Κεκλεισμένων των θυρών λοιπόν, την περίοδο των διακοπών του Πάσχα, με προσκλήσεις και την οδηγία στους εμπλεκόμενους να μην βγάλουν άχνα για αυτό που συνέβαινε, χωρίς φεκ αυτή τη φορά. Ό,τι ήταν δυνατόν για να μην τους πάρει κανείς χαμπάρι και τους χαλάσει το πάρτι εκατομμυρίων. Αφού όλα κύλησαν όπως είχαν συμφωνήσει, η κατασκευαστική που έκανε το καλύτερο deal με το Γιακουμάκη πήρε το έργο και τα 3 εκατ. ευρώ πήραν και αυτά το δρόμο τους προς τις τσέπες των εμπλεκομένων.

Για μας τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η κυβέρνηση Συριζα-ανελ, ο υπουργός παιδείας Φίλης, ο πρύτανης του ΟΠΑ Γιακουμάκης και οι μεγαλοεργολάβοι ανάδοχοι είναι συνυπεύθυνοι για ό,τι συμβεί από δω και στο εξής. Από τη μεριά μας δεν έχουμε σκοπό να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας να μας εκκενώσουν. Ας γίνει κατανοητό ότι δεν θα αφήσουμε την κατάληψη έρμαιο στα χέρια του κάθε πρύτανη, του κάθε μεγαλοεργολάβου και της κάθε κυβέρνησης. Η πόρτα της κατάληψης, τα 11 χρόνια της ύπαρξή της, είναι πάντα ανοιχτή σε όσους θέλουν να τη στηρίξουν και κλειστή γι’ αυτούς που θέλουν να την καταστείλουν.

Καλούμε σε συνέλευση την Πέμπτη 30/6 στις 19:00 στο Πολυτεχνείο για τη συνέχεια των δράσεων ενάντια στην επερχόμενη επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν.

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

”Μέσα στο δύσβατο μονοπάτι, που διανύουμε συνειδητά, συμπράττουμε για ένα διαφορετικό αύριο χωρίς εξουσία, δημιουργούμε και ζούμε σε συνθήκες όπως εμείς τις ονειρευόμαστε… Ξέρουμε ότι αύριο ίσως χάσουμε αυτά τα μέρη, τα σπίτια μας, τους χώρους που ζούμε και γνωριζόμαστε, συντρόφους και συντρόφισσες , ναι λοιπόν, ξέρουμε ότι έχουμε πολλά να χάσουμε… Αλλά σίγουρα έχουμε ακόμα περισσότερα να κερδίσουμε…”

Στις 20/12/12 εκκενώθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις η κατάληψη VILLA AMALIAS, με αποτέλεσμα 8 συλλήψεις συντρόφων οι οποίοι βρίσκονταν στο κτήριο. Ύστερα από ένα δυναμικό και συνεχές κλίμα αλληλεγγύης, ξεπερνώντας σύνορα και σημαίες αλλά και στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο, 92 σύντροφοι και συντρόφισσες επιλέγουν να ανακαταλάβουν το κτήριο στις 9/1/13. Μετά από μερικές ώρες, ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας εισβάλλουν στο κτήριο και συλλαμβάνουν τους 92 αγωνιστές-στριες. Μεταφέρθηκαν στην ΓΑΔΑ, όπου κρατήθηκαν για 4 μέρες και αφέθηκαν αφότου τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες και περιοριστικοί όροι με βάση τον περιβόητο κουκουλονόμο.

Η VILLA AMALIAS ήταν ένα κτήριο το οποίο τελούσε υπό κατάληψη 23 χρόνια. Ένα μέρος ζύμωσης και συνάντησης ανθρώπων, από διάφορα μέρη του κόσμου, των μητροπόλεων αλλά και της επαρχίας, ένας χώρος γεμάτος δημιουργικότητα και ζωή χωρίς διαμεσολαβητές και ιεραρχημένες σχέσεις. Πολλοί και πολλές από εμάς, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, την ζήσαμε… Ζήσαμε τα πανκ λάιβ, τα καφενεία τις πέμπτες, τις συνελεύσεις. Γνωρίσαμε ανθρώπους, δημιουργήσαμε σχέσεις και δεσμούς μεταξύ μας, που ακόμα κρατούν, μείναμε στα δωμάτια, γελάσαμε και μοιραστήκαμε χαρές και προβληματισμούς, ανταλλάξαμε εμπειρίες, “στήσαμε” μαζί συναυλίες και εκδηλώσεις. Μιλήσαμε με μετανάστες και παλέψαμε μαζί ενάντια στις φασιστικές συμμορίες και επιθέσεις. Το “μεγάλο σπίτι”, ήταν και είναι οι άνθρωποι που με όραμα έναν κόσμο ελευθέριας, ισότητας και αλληλεγγύης, έκαναν πράξη αυτό που έλεγαν και βαδίσαμε όλοι μαζί σε αυτό τον δρόμο προς την “ουτοπία”, όπως κάποιοι την αποκαλούν. Ήταν μια πρόταση οργάνωσης,  που στον καιρό του κοινωνικού κανιβαλισμού έπρεπε να αντιμετωπιστεί.

Στις 16 Ιούνη δικάζονται οι 91 σύντροφοι και οι συντρόφισσες που συμμετείχαν στην ανακατάληψη. Εμείς από πλευράς μας ξέρουμε πως οι καταλήψεις και οι αυτoοργανωμένοι/ αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτέλεσαν, αποτελούν και θα αποτελούν εστίες αγώνα, απέναντι στα δολοφονικά σχέδια κράτους-παρακράτους και αφεντικών. Χώροι που πάντα θα εκφράζουν και θα παλεύουν για την ισότητα, την αλληλεγγύη και την ελευθερία. Στεκόμαστε λοιπόν αλληλέγγυοι στους ανθρώπους που επέλεξαν, επιλέγουν και θα επιλέγουν, να ζήσουν σε καταλήψεις , να εναντιωθούν στην υπάρχουσα πραγματικότητα, που δημιουργούν δομές αυτοοργανωμένα και οριζόντια ενάντια σε κάθε είδους εξουσία, που συμπορεύονται με κάθε ”περιθωριοποιημένο” κομμάτι της κοινωνίας , που θέλει να αντιπαρατεθεί και να παλέψει ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, φασίστες και αφεντικά,ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών  και τέλος ενάντια στην εξαθλίωση και την υποτίμηση των ζωών μας  με σκοπό και όραμα την κοινωνική χειραφέτηση.

Η VILLA AMALIAS είναι η “εστία ανομίας” της καρδίας μας και εμείς είμαστε και θα είμαστε εδώ, γιατί οι ιδέες και οι αξίες μας, δεν εκκενώθηκαν ποτέ και ζουν βαθιά μες την συνείδησή μας .

Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης την Πέμπτη 16 Ιουνίου στις 9:00

δικαστήρια Ευελπίδων, κτήριο 8

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Οι καταλήψεις είναι οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Είναι ορμητήρια αγώνα και εργαστήρια αυτοοργάνωσης, πολιτικής ζύμωσης και αλληλοβοήθειας. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και είναι σημεία επικοινωνίας για τους αντιστεκόμενους και τους καταπιεσμένους. Η κατάληψη villa amalias στα 23 χρόνια του ταξιδιού της αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το αντιφασιστικό/αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα.

Το Δεκέμβρη του 2012 στο πλαίσιο ενός ακροδεξιού και αντιεξεγερτικού παραληρήματος το κράτος στοχοποιεί τις καταλήψεις ως εστίες ανομίας και εκκενώνει κάποιες από αυτές. Στις 20/12 το κράτος προχωράει στην εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias. Στις 9/1/13 το πρωί 93 σύντροφοι και συντρόφισσες κινούμενοι συλλογικά και αποφασιστικά ανακαταλάβαμε το κτίριο της villas, στέλνοντας ένα μήνυμα αντίστασης και αλληλεγγύης, απέναντι στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μετά από μερικές ώρες ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας εισβάλλουν στο κτήριο και συλλαμβάνουν τους 93 αγωνιστές-στριες

Στις 16 Ιούνη δικαζόμαστε για την κίνηση της ανακατάληψης της villa amalias και δηλώνουμε οτι διαταράξαμε την πολεμική ειρήνη του καθεστώτος και παραμείναμε απείθαρχοι/-ες απέναντι στη συνθήκη έκτακτης ανάγκης και τις εξουσιαστικές επιταγές για εξατομίκευση και υποταγή.

Στο έγκλημα του αγώνα για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας δηλώνουμε συνειδητά συνένοχοι/-ες

ΔΙΚΗ: Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016, 9πμ Δικαστήρια Ευελπίδων, κτήριο 8

Σύντροφοι-συντρόφισσες που συμμετείχαμε στην ανακατάληψη της Villa Amalias

Στις 6 /5/2016 στις 4:00 τα ξημερώματα πραγματοποιήθηκε άλλη μια επίθεση από φασιστική ομάδα, με εμπρηστικό μηχανισμό ο οποίος αποτελούταν από 4 γκαζάκια, εκ των οποίων εξερράγη το 1 χωρίς να προκαλέσει υλικές ζημιές στην κατάληψη. Η ενέργεια αυτή προστίθεται σε ένα μπαράζ επιθέσεων το τελευταίο διάστημα, με την πρώτη να πραγματοποιείται στις 13/3 και την δεύτερη στις 19/3 χωρίς να υπάρξουν και πάλι υλικές ζημιές.

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, βρίσκεται σε ένα σημείο της πόλης, το οποίο μόνο “τυχαίο” δεν είναι, καθώς είναι μια περιοχή που σφύζει από ζωή, μεταναστών και ντόπιων, στο κέντρο της Αθήνας. Στον χώρο φιλοξενείται αυτοοργανωμένο μπαρ το οποίο ενισχύει οικονομικά το ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών, την εφημερίδα δρόμου “ΑΠΑΤΡΙΣ”, συλλογικότητες και διωκόμενους αγωνιστές-αγωνίστριες. Επίσης λειτουργεί βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και αίθουσα προβολών. Αποτελεί χώρο συνάντησης, συνδιαμόρφωσης και τόπο διεξαγωγής πολιτικών συνελεύσεων. Από το φθινόπωρο του 2015 και μετά, συγκεκριμένα δωμάτια εντός της κατάληψης διαμορφώθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργούν ως κουζίνα και στα οποία πραγματοποιείται συλλογικό μαγείρεμα για μετανάστες-μετανάστριες από τον συντονισμό αλληλέγγυων στους μετανάστες και τις μετανάστριες από τις περιοχές του κέντρου της Αθήνας. Από το 2005, το κτήριο επιλέχθηκε από μια ομάδα ανθρώπων ώστε να καλύψει τις στεγαστικές τους ανάγκες και πλέον είναι και ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος ο οποίος αποτελεί αγκάθι στις ολοκληρωτικές νοοτροπίες και φιλοδοξίες νοικοκυραίων και αφεντικών της ευρύτερης περιοχής που ονειρεύονται ένα <<καθαρό>> κέντρο. Άρα, λοιπόν, δεν είναι τυχαίες οι φασιστικές επιθέσεις αλλά και το «ενδιαφέρον» της «ιδιοκτήτριας» ΑΣΟΕΕ, η οποία από την κατάληψή του και μετά ζητούσε την εκκένωση και κατεδάφιση του κτηρίου, με διάφορα προσχήματα κάθε φορά. Το πιο πρόσφατο από αυτά είναι ο ανοιχτός διαγωνισμός για την ανακατασκευή του κτηρίου, ώστε δήθεν να καλυφθούν οι στεγαστικές ανάγκες του πανεπιστημίου (να θυμίσουμε βέβαια ότι το ΟΠΑ έχει στην κατοχή του δεκάδες τίτλους ιδιοκτησίας κτηρίων και έχει σκοπό την απόκτηση κι άλλων).

Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν πολιτικά αναχώματα σε κάθε μορφή εξουσίας, είτε αυτή επιβάλλεται μέσω του κράτους είτε και μέσω των διαπροσωπικών σχέσεων. Είναι η κουλτούρα μας, τα μέρη στα οποία ζούμε, δρούμε, συναντιόμαστε και ανταλλάσσουμε απόψεις με οριζόντιες διαδικασίες και έχοντας ως βασικά προτάγματα αυτά της ισότητας και της αλληλεγγύης. Ταυτόχρονα δεν επαναπαυόμαστε με την ύπαρξη των δομών αυτών μέσα στο καπιταλιστικό περιβάλλον, αλλά έχουμε πάντα στο νου και την καρδιά την ολική καταστροφή του. Είναι εικόνα του μέλλοντος που όχι απλά οραματιζόμαστε, αλλά του μέλλοντος του οποίου τα πολιτικά θεμέλια οργανώνουμε και χτίζουμε στο παρόν. Διαχρονικά οι καταλήψεις αποτέλεσαν κέντρα αγώνα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών δίνοντας τη δυνατότητα στα αγωνιζόμενα κομμάτια να συσπειρωθούν και να δράσουν. Είναι αυτοί οι λόγοι που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής, καθώς το εκάστοτε κράτος θέλει μια κοινωνία πειθήνια χωρίς να «υπονομεύεται» από εστίες αμφισβήτησης και αντίστασης.

Στην περίοδο λοιπόν της κοινωνικής όξυνσης που βιώνουμε, με την επέλαση του κεφαλαίου να γιγαντώνεται, με την ανεργία και το πρόβλημα της στέγασης να αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, οι επιθέσεις που προαναφέρθηκαν σε συνδυασμό με την ευρύτερη επίθεση του κράτους, έρχονται να μας επιβεβαιώσουν για άλλη μια φορά, ότι οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι ενοχλούν, τόσο τον κρατικό μηχανισμό όσο και το μακρύ του χέρι, είτε αυτό είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είτε οι ναζιστικές συμμορίες του. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τη σειρά της έχει αμέτρητους λογούς να χτυπήσει τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους(όπως και ήδη πράττει), μια φιλοδοξία η οποία συμπληρώνει την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, ότι πάρα το αριστερό και κοινωνικά ευαίσθητο προσωπείο που λανσάρει, συνεχίζει ακάθεκτα και με εξαιρετική επιτυχία τη βρώμικη δουλειά των δεξιών προκάτοχών της. Η συνεχής υποβάθμιση της ζωής μας, με τροπολογίες και νομοθετήματα που διαλύουν συνειδητά τον κοινωνικό ιστό με καθ’ όλα νόμιμο τρόπο, αποκαλύπτει σιγά σιγά στα μάτια της κοινωνίας την εγκληματική και δολοφονική σύλληψη των εξουσιαστών για έναν κόσμο ολοκληρωτισμού και απόλυτης κυριαρχίας των λίγων.
Παράλληλα, η ακροδεξιά καταλαμβάνει υπολογίσιμη κοινωνική αποδοχή διεθνώς, για άλλη μια φορά στην ιστορία, με πρόσχημα τον φόβο απέναντι στον Άλλον και εκφράζεται μέσα από επιθέσεις σε μετανάστες, αγωνιστές αλλά και πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους. Αυτά τα μορφώματα σπεύδουν να φέρουν εις πέρας τη βρώμικη δουλειά του φόβου και της τρομοκράτησης του κόσμου του αγώνα. Το μόνο που καταφέρνουν όμως είναι να προσθέσουν πόντους θρασυδειλίας στο ανύπαρκτο πολιτικό τους βιογραφικό και να κερδίσουν τη συμπάθεια των αφεντικών αλλά και μιας σάπιας από καιρό μερίδας της κοινωνίας, μέσα απ’ το υποτιθέμενο διακριτικό κοινωνικό τους προφίλ. Εξυπακούεται πως εμάς δε μας ξεγελούν, γιατί όσο και να προσπαθούν ποτέ τους δεν κατάφεραν και ούτε πρόκειται να μας εκφοβίσουν όσο και να θέλουν. Πρέπει να το γνωρίζουν καλά και να το θυμούνται ότι η αλληλεγγύη θα τους τσακίζει πάντα και θα είμαστε εδώ χωρίς να τους αφήνουμε σπιθαμή γης.

Στην ασφυξία της μητρόπολης, οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζομενοι χώροι αποτελούν πνοή ελευθέριας και αντίστασης. Όντας πολιτικά υποκείμενα με ξεκάθαρα αντικρατικά και αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά, μέσα σ ‘αυτή τη συνθήκη καταστολής, μιζέριας και απόλυτης υποταγής επιλέγουμε συνειδητά να καταλαμβάνουμε κτήρια νεκρά και να τους δίνουμε ζωή. Δημιουργώντας αντιδομές μέσα στις οποίες συνδιαμορφώνουμε με οριζόντιες διαδικασίες, με πρόταγμα πάντα την ελευθερία, την αλληλεγγύη και την ισότητα που στέκονται εκεί να αντιτίθενται εμπράκτως στην εγκληματική πολιτική των εκάστοτε εξουσιαστών.

Εν κατακλείδι, είναι μια διαμάχη μεταξύ του κόσμου που επιλέγει την ελευθερία και την καταστροφή των δεσμών του και όλους εκείνους που ονειρεύονται ένα κόσμο υποταγής, φόβου και διαχωρισμών στο χρώμα, το φύλο, το έθνος και την φυλή. Του κόσμου που υπερασπίζεται τη φωτιά, που πολεμάει ενάντια σε κράτη, σύνορα και εξουσία με στόχο το φως απέναντι σε ακέφαλους τραμπούκους που δρουν στις σκιές και φέρνουν μαζί τους το βαθύ σκοτάδι.

ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ
ΕΧΟΥΝ ΔΕΧΤΕΙ ΕΙΤΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΙΤΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

<<ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΟΜΙΑΣ>> ΠΑΝΤΟΥ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΟΥΤΕ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ

 
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν / Μάιος – 2016