Στις 6 /5/2016 στις 4:00 τα ξημερώματα πραγματοποιήθηκε άλλη μια επίθεση από φασιστική ομάδα, με εμπρηστικό μηχανισμό ο οποίος αποτελούταν από 4 γκαζάκια, εκ των οποίων εξερράγη το 1 χωρίς να προκαλέσει υλικές ζημιές στην κατάληψη. Η ενέργεια αυτή προστίθεται σε ένα μπαράζ επιθέσεων το τελευταίο διάστημα, με την πρώτη να πραγματοποιείται στις 13/3 και την δεύτερη στις 19/3 χωρίς να υπάρξουν και πάλι υλικές ζημιές.

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, βρίσκεται σε ένα σημείο της πόλης, το οποίο μόνο “τυχαίο” δεν είναι, καθώς είναι μια περιοχή που σφύζει από ζωή, μεταναστών και ντόπιων, στο κέντρο της Αθήνας. Στον χώρο φιλοξενείται αυτοοργανωμένο μπαρ το οποίο ενισχύει οικονομικά το ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών, την εφημερίδα δρόμου “ΑΠΑΤΡΙΣ”, συλλογικότητες και διωκόμενους αγωνιστές-αγωνίστριες. Επίσης λειτουργεί βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και αίθουσα προβολών. Αποτελεί χώρο συνάντησης, συνδιαμόρφωσης και τόπο διεξαγωγής πολιτικών συνελεύσεων. Από το φθινόπωρο του 2015 και μετά, συγκεκριμένα δωμάτια εντός της κατάληψης διαμορφώθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργούν ως κουζίνα και στα οποία πραγματοποιείται συλλογικό μαγείρεμα για μετανάστες-μετανάστριες από τον συντονισμό αλληλέγγυων στους μετανάστες και τις μετανάστριες από τις περιοχές του κέντρου της Αθήνας. Από το 2005, το κτήριο επιλέχθηκε από μια ομάδα ανθρώπων ώστε να καλύψει τις στεγαστικές τους ανάγκες και πλέον είναι και ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος ο οποίος αποτελεί αγκάθι στις ολοκληρωτικές νοοτροπίες και φιλοδοξίες νοικοκυραίων και αφεντικών της ευρύτερης περιοχής που ονειρεύονται ένα <<καθαρό>> κέντρο. Άρα, λοιπόν, δεν είναι τυχαίες οι φασιστικές επιθέσεις αλλά και το «ενδιαφέρον» της «ιδιοκτήτριας» ΑΣΟΕΕ, η οποία από την κατάληψή του και μετά ζητούσε την εκκένωση και κατεδάφιση του κτηρίου, με διάφορα προσχήματα κάθε φορά. Το πιο πρόσφατο από αυτά είναι ο ανοιχτός διαγωνισμός για την ανακατασκευή του κτηρίου, ώστε δήθεν να καλυφθούν οι στεγαστικές ανάγκες του πανεπιστημίου (να θυμίσουμε βέβαια ότι το ΟΠΑ έχει στην κατοχή του δεκάδες τίτλους ιδιοκτησίας κτηρίων και έχει σκοπό την απόκτηση κι άλλων).

Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν πολιτικά αναχώματα σε κάθε μορφή εξουσίας, είτε αυτή επιβάλλεται μέσω του κράτους είτε και μέσω των διαπροσωπικών σχέσεων. Είναι η κουλτούρα μας, τα μέρη στα οποία ζούμε, δρούμε, συναντιόμαστε και ανταλλάσσουμε απόψεις με οριζόντιες διαδικασίες και έχοντας ως βασικά προτάγματα αυτά της ισότητας και της αλληλεγγύης. Ταυτόχρονα δεν επαναπαυόμαστε με την ύπαρξη των δομών αυτών μέσα στο καπιταλιστικό περιβάλλον, αλλά έχουμε πάντα στο νου και την καρδιά την ολική καταστροφή του. Είναι εικόνα του μέλλοντος που όχι απλά οραματιζόμαστε, αλλά του μέλλοντος του οποίου τα πολιτικά θεμέλια οργανώνουμε και χτίζουμε στο παρόν. Διαχρονικά οι καταλήψεις αποτέλεσαν κέντρα αγώνα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών δίνοντας τη δυνατότητα στα αγωνιζόμενα κομμάτια να συσπειρωθούν και να δράσουν. Είναι αυτοί οι λόγοι που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής, καθώς το εκάστοτε κράτος θέλει μια κοινωνία πειθήνια χωρίς να «υπονομεύεται» από εστίες αμφισβήτησης και αντίστασης.

Στην περίοδο λοιπόν της κοινωνικής όξυνσης που βιώνουμε, με την επέλαση του κεφαλαίου να γιγαντώνεται, με την ανεργία και το πρόβλημα της στέγασης να αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, οι επιθέσεις που προαναφέρθηκαν σε συνδυασμό με την ευρύτερη επίθεση του κράτους, έρχονται να μας επιβεβαιώσουν για άλλη μια φορά, ότι οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι ενοχλούν, τόσο τον κρατικό μηχανισμό όσο και το μακρύ του χέρι, είτε αυτό είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είτε οι ναζιστικές συμμορίες του. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τη σειρά της έχει αμέτρητους λογούς να χτυπήσει τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους(όπως και ήδη πράττει), μια φιλοδοξία η οποία συμπληρώνει την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, ότι πάρα το αριστερό και κοινωνικά ευαίσθητο προσωπείο που λανσάρει, συνεχίζει ακάθεκτα και με εξαιρετική επιτυχία τη βρώμικη δουλειά των δεξιών προκάτοχών της. Η συνεχής υποβάθμιση της ζωής μας, με τροπολογίες και νομοθετήματα που διαλύουν συνειδητά τον κοινωνικό ιστό με καθ’ όλα νόμιμο τρόπο, αποκαλύπτει σιγά σιγά στα μάτια της κοινωνίας την εγκληματική και δολοφονική σύλληψη των εξουσιαστών για έναν κόσμο ολοκληρωτισμού και απόλυτης κυριαρχίας των λίγων.
Παράλληλα, η ακροδεξιά καταλαμβάνει υπολογίσιμη κοινωνική αποδοχή διεθνώς, για άλλη μια φορά στην ιστορία, με πρόσχημα τον φόβο απέναντι στον Άλλον και εκφράζεται μέσα από επιθέσεις σε μετανάστες, αγωνιστές αλλά και πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους. Αυτά τα μορφώματα σπεύδουν να φέρουν εις πέρας τη βρώμικη δουλειά του φόβου και της τρομοκράτησης του κόσμου του αγώνα. Το μόνο που καταφέρνουν όμως είναι να προσθέσουν πόντους θρασυδειλίας στο ανύπαρκτο πολιτικό τους βιογραφικό και να κερδίσουν τη συμπάθεια των αφεντικών αλλά και μιας σάπιας από καιρό μερίδας της κοινωνίας, μέσα απ’ το υποτιθέμενο διακριτικό κοινωνικό τους προφίλ. Εξυπακούεται πως εμάς δε μας ξεγελούν, γιατί όσο και να προσπαθούν ποτέ τους δεν κατάφεραν και ούτε πρόκειται να μας εκφοβίσουν όσο και να θέλουν. Πρέπει να το γνωρίζουν καλά και να το θυμούνται ότι η αλληλεγγύη θα τους τσακίζει πάντα και θα είμαστε εδώ χωρίς να τους αφήνουμε σπιθαμή γης.

Στην ασφυξία της μητρόπολης, οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζομενοι χώροι αποτελούν πνοή ελευθέριας και αντίστασης. Όντας πολιτικά υποκείμενα με ξεκάθαρα αντικρατικά και αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά, μέσα σ ‘αυτή τη συνθήκη καταστολής, μιζέριας και απόλυτης υποταγής επιλέγουμε συνειδητά να καταλαμβάνουμε κτήρια νεκρά και να τους δίνουμε ζωή. Δημιουργώντας αντιδομές μέσα στις οποίες συνδιαμορφώνουμε με οριζόντιες διαδικασίες, με πρόταγμα πάντα την ελευθερία, την αλληλεγγύη και την ισότητα που στέκονται εκεί να αντιτίθενται εμπράκτως στην εγκληματική πολιτική των εκάστοτε εξουσιαστών.

Εν κατακλείδι, είναι μια διαμάχη μεταξύ του κόσμου που επιλέγει την ελευθερία και την καταστροφή των δεσμών του και όλους εκείνους που ονειρεύονται ένα κόσμο υποταγής, φόβου και διαχωρισμών στο χρώμα, το φύλο, το έθνος και την φυλή. Του κόσμου που υπερασπίζεται τη φωτιά, που πολεμάει ενάντια σε κράτη, σύνορα και εξουσία με στόχο το φως απέναντι σε ακέφαλους τραμπούκους που δρουν στις σκιές και φέρνουν μαζί τους το βαθύ σκοτάδι.

ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ
ΕΧΟΥΝ ΔΕΧΤΕΙ ΕΙΤΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΙΤΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

<<ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΟΜΙΑΣ>> ΠΑΝΤΟΥ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΟΥΤΕ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ

 

 
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν / Μάιος – 2016