Από τις αρχές του 2015 και του οικονομικοκοινωνικοπολιτικού φαινομένου που ονομάστηκε «μεταναστευτική κρίση», έως και σήμερα, χιλιάδες άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη περνάνε –αν είναι τυχεροί- από τον ελλαδικό χώρο ή εγκλωβίζονται σε αυτόν στο δρόμο τους για την επιβίωση. Από την πρώτη στιγμή το μέλλον των μεταναστ(ρι)ών στην χώρα αλλά και στον Ευρωπαϊκό χώρος συνολικά, έμοιαζε και μοιάζει –τουλάχιστον- δυσοίωνο κυρίως φυσικά για τους οικονομικά ασθενέστερους. Πολλές εκατοντάδες τα πτώματα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, στρατόπεδα συγκέντρωσης που ξεφυτρώνουν παντού σα μανιτάρια, άθλιες συνθήκες διαβίωσης, αγνοούμενοι/ες σε συνοριακές γραμμές, τείχη, στρατοί και frontex, όλα στην υπηρεσία των ευρωπαϊκών κρατών για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Σε συνδυασμό με την εκτόξευση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και του φασισμού, το ανθρωπιστικό προσωπείο του «πολιτισμένου» Δυτικού κόσμου κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο με τη διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης να μεταφράζεται πρακτικά σε μια κόλαση αποκλεισμών, εγκλεισμού,καταστολής και ακραίας εκμετάλλευσης.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, στον ελλαδικό χώρο οι καταλήψεις ως μέσο αγώνα αλλά και ως μια πρακτική λύση στο ζήτημα της στέγασης των μεταναστ(ρι)ών παίξανε τεράστιο ρόλο και αποτέλεσαν μια έμπρακτη εναλλακτική μορφή ζωής για μερικές χιλιάδες ανθρώπους σε όλη την χώρα. Η αυτοοργάνωση και η μαζική αλληλεγγύη έφτυσαν στα μούτρα τις κρατικές προτροπές για απομόνωση των υποκειμένων, καταρρίπτοντας στην πράξη εθνοτικούς, φυλετικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς και επιχειρώντας να δημιουργήσουν σχέσεις ισότιμες, μέσα σε συνθήκες καθημερινής συμβίωσης και πραγματικής ζωής.

Μετά την αλλαγή της κρατικής διαχείρισης, η νέα κυβέρνηση συνέχισε επάξια και με ακόμη μεγαλύτερη θέρμη τις κατασταλτικές επιχειρήσεις της προηγούμενης, σε βάρος τόσο των μεταναστ(ρι)ών όσο και του α/α χώρου συνολικά, στοχεύοντας μεταξύ άλλων και τις καταλήψεις. Όσον αφορά τις μεταναστευτικές καταλήψεις στέγης, φοβούμενοι –όπως οι ίδιοι δηλώνουν- τις συνειδήσεις και τις κοινωνικοπολιτικές σχέσεις που αναπτύσονται μέσα σε χώρους αυτοοργανωμένους που επιχειρούν την χειραφέτηση και δρουν με βάση την αλληλεγγύη, επέλεξαν την καταστολή και την εκκένωση τους (σε συνδυασμό με εκκενώσεις και πολιτικών καταλήψεων αναρχικών). Αρχικά, η προσπάθεια ανάδειξης των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των αυτοσχέδιων και άκρως ακατάλληλων για διαμονή καταυλισμών, στη μέση του πουθενά και γενικώς των διάφορων σημείων μέσα και έξω απ’ την πόλη στους οποίους έχουν εγκαταλειφθεί μετανάστ(ρι)ες από εκκενωμένες καταλήψεις (πλατεία Ομονοίας, εγκαταλελειμμένα ξενοδοχεία στο λόφο Πεντέλης κτλ) ως ιδανικά σημεία για τη μετεγκατάσταση τους, μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα προφανές συμπέρασμα. «Ας πάνε οπουδήποτε, ας ζούνε όπως να ΄ναι, ας τους επιβάλλουμε μια άκρως ζοφερή πραγματικότητα, αρκεί πάση θυσία να μην συναναστρέφονται με αναρχικούς, πολιτικά υποκείμενα και πολιτικές διαδικασίες εν γένει».

Για μας οι εκκενώσεις των καταλήψεων (πολιτικών, στεγαστικών, μεταναστευτικών), η στρατιωτικοποιήση των Εξαρχείων και του κέντρου της Αθήνας, η κατάργηση του ασύλου και η απαγόρευση της επανεξέτασής του, η μή απόδοση ΑΜΚΑ (καμία προόσβαση στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία και ώθηση στην εξαθλίωση), οι προτεινόμενες φωτογραφικές τροπολογίες του νέου ποινικού κώδικα, το φακέλωμα της συνδικαλιστικής δράσης, οι διώξεις απέναντι σε εργαζόμενες/ους από τα αφεντικά τους, η καταστολή απέναντι σε κατοίκους που αγωνίζονται ενάντια στην ακραία εκμετάλλευση και διάλυση των φυσικών πόρων και η αυστηροποίηση των ποινών και της συνθήκης εγκλεισμού των πολιτικών κρατουμένων στοχεύουν αποκλειστικά σε ένα πράγμα. Τη σύνθλιψη όποιου-ας αντιστέκεται στον ολοκληρωτικό έλεγχο που επιβάλλεται ολοένα και περισσότερο σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και της ζωής μας. Η επίκληση του κυρίαρχου λόγου και των φερεφώνων του για νομιμότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια βαθιά υποκριτική και αποπροσανατολιστική θέση όλων εκείνων που κόβουν και ράβουν νόμους κατά το δοκούν, που συνδιαλέγονται και συνεπιχειρούν με μαφιόζους μεγαλοεπιχειρηματίες, νταλαβερτζήδες μπάτσους και σωφρονιστικούς, με νεοναζί χριστιανοταλιμπάν δικαστικούς και δημοσιογράφους, προκειμένου να συντηρήσουν –τι άλλο- τις θέσεις τους, τα κέρδη τους, την εξουσία τους. Η νομιμότητα που ευαγγελίζονται λοιπόν, αφορά φυσικά όλους τους υπόλοιπους εκτός από τους ίδιους και τους υποστηρικτές τους. Και στην ατζέντα όλων αυτών, οποιαδήποτε αντιστέκεται στους ίδιους και αντιμάχεται το σύστημα που τους συντηρεί, το κράτος και το κεφάλαιο, επιβάλλεται –αν δε μπορεί να αφομοιωθεί- να κατασταλεί. Εμείς λοιπόν απ΄την πλευρά μας ως αναρχικές/οί, έχουμε επιλέξει να στεκόμαστε ανάχωμα στο καθεστώς της βαρβαρότητας που παλεύουν να επιβάλλουν, αγωνιζόμενοι για αλληλεγγύη και ελευθερία. Μέσα και έξω απ’τις καταλήψεις, στα Εξάρχεια και παντού, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Ενάντια στην εξουσία από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Στηρίζουμε την Πορεία Αλληλεγγύης σε Μετανάστ(ρι)ες και χώρους αγώνα- Ενάντια σε Κράτος και Καπιταλιστική Ανάπτυξη στις 2/11, στην Πλατεία Βικτωρίας στις 12:00

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Αλληλεγγύη στους μετανάστες και τις μετανάστριες

Ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο-Μέχρι την ελευθερία

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν