Κείμενο για την ανάθεση ανακατασκευής της κατάληψης Βανκούβερ

Τρία χρόνια μετά την εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ Απάρτμαν στις 2 Νοέμβρη 2019, η κατασταλτική επίθεση του κράτους σε ένα από τα σπίτια του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου περνά στην επόμενη φάση της.

Με ανάρτηση στη Διαύγεια στις 26/5/2022 του Υπ. Παιδείας, ανακοινώθηκε η ανάδοχος εταιρεία για το έργο της ανακατασκευής του διατηρητέου κτηρίου επί των οδών Μαυρομματαίων και Δεριγνύ 1.

Η LM Constructions AKTE, που εδρεύει επί των οδών Αεροπόρου Παπαναστασίου 35 και Μιχαλακοπούλου 156 καθώς και επί της οδού Ήλιδος 9, είναι τελικά ο υπερτυχερός εταίρος του κράτος που θα επιχειρήσει να φέρει εις πέρας την ανακατασκευή της πρώην κατάληψης αναρχικών/αντιεξουσιαστών Βανκούβερ Απαρτμάν, τσιμπώντας τελικά γύρω στο 1.5 εκατομμύριο από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.

Θεωρούμε πως έχει ένα νόημα να αναδείξουμε κάποια χαρακτηριστικά της υπόθεσης…

Οι διαδικασίες για την αναδοχή της ανακατασκευής του κτηρίου Βανκούβερ Απαρτμάν τρέχουν με τις προσωπικές τζίφρες πρωτοκλασσάτων υπουργών. Πιο συγκεκριμένα ο νυν πρύτανης Μπουραντώνης βλέποντας την άδοξη κατάληξη του προκατόχου του Εμμανουήλ Γιακουμάκη, επιχείρησε να νίψει τας χείρας του και να γλύψει τας χείρας υπουργών, παρακαλώντας τους να πάρουν το κτήριο που τόσο πάσχισε να αποκτήσει μπας και σωθεί από τον μπελά που τον βρήκε, με τον υπουργό Αναπτύξεως της κυβερνήσεως Σπυρίδωνος-Αδώνιδος Γεωργιάδεως και την Υπουργό Παιδείας και Χριστιανοσύνης Νίκη Κεραμέως να σπεύδουν να εκτελέσουν τη βρώμικη δουλειά. Όλα αυτά σε συνδυασμό και με την επίτευξη της επερχόμενης ονείρωξής τους για αστυνομοκρατούμενα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, αφού φιλοδοξούν η ΟΠΠΙ να κάνει το να κάνει την εμφάνισή της -εννοείται- μέσα στο κατακαλόκαιρο και στη λήξη της σεζόν.

Στον προ εξαετίας αντίστοιχο διαγωνισμό, είχαν λάβει μέρος περίπου 32 ενδιαφερόμενες εταιρίες για το έργο ενώ τώρα οι ενδιαφερόμενοι ήταν 3!

Όσον αφορά την LM Constructions AKTE που αναδείχθηκε ανάδοχος του έργου, σε πρώτη φάση αρκεί να πούμε πως αποτελεί μία από τις αγαπημένες εταιρίες του Δήμιου Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη ο οποίος της αποδίδει συνεχώς τεράστια ποσά για τη διαχείριση του πρασίνου (?) στους δρόμους της Αθήνας και πως ταυτόχρονα αποτελεί μία από τις εταιρείες τις οποίες μίσθωσε αρχικά με 500.000 ευρώ ο περιφερειάρχης Αττικής Πατούλης για τον εκχιονισμό των δρόμων κατά τη διάρκεια της κακοκαιρίας «Ελπίς» -καλά πήγε κι αυτό- ενώ στη συνέχεια, εν μέσω καταγγελιών επιχείρησε να τους αποδώσει και άλλα έξι εκατομμύρια για τη σημαντική συμβολή τους.

Τέλος, να θυμίσουμε πως όλο αυτό το διάστημα το κτήριο παραμένει σφραγισμένο και στο εσωτερικό του βρίσκονται τόσο προσωπικά αντικείμενα των κατοίκων της κατάληψης όσο και ένας τεράστιος όγκος πραγμάτων του α/α χώρου, μεταξύ των οποίων και η βιβλιοθήκη της κατάληψης που αριθμεί περίπου 1.000 βιβλία. Και ενώ τα ορκ της ελληνικής αστυνομίας είχαν το ελεύθερο προκειμένου να λεηλατήσουν το εσωτερικό του σπιτιού για ώρες σπάζοντάς το και βανδαλίζοντας το με ακατάληπτα συνθήματα στους τοίχους των δωματίων των κατοίκων της κατάληψης, το ΟΠΑ τα τελευταία δυόμιση χρόνια αρνείται να μας επιστρέψει τα αντικείμενα που βρίσκονται στο τσιμεντωμένο κτήριο, παρότι όλον αυτόν τον καιρό διεκδικούμε συνεχώς να μας αποδοθούν ώστε και εμείς με τη σειρά μας να τα επιστρέψουμε στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο.

Προσφάτως λοιπόν, επισκεπτόμενοι το ΟΠΑ μπας και βρούμε επιτέλους τον τηλεπρύτανη-φάντασμα Μπουραντώνη, συναντήσαμε ξανά κλειστά τα πρυτανικά γραφεία με τον ίδιο να είναι άφαντος. Ωστόσο βρήκαμε και απευθυνθήκαμε σε διάφορα άλλα διοικητικά στελέχη του ΟΠΑ και σε λοιπούς αρμοδίους, οι οποίοι συνολικά στα όσα τους καταλογίζαμε περιορίστηκαν να ψελλίζουν συγκαταβατικά πως έχουμε δίκιο. Τους απαντήσαμε πως δίκιο θα έχουμε αν μπούμε στο γραφείο του πρύτανη, προβαίνοντας σε μια εναλλακτική τακτική κάλυψης των αναγκών του κινήματος.

Διαχρονικά το αφήγημα του Κράτους για την καταστολή των καταλήψεων πρόβαλλε ως επιχείρημα την αποκατάσταση της νομιμότητας και της ιδιοκτησίας προς όφελος της κοινωνίας. Όμως, στην πραγματικότητα οι έννοιες αυτές αποτελούν κάποια από τα βασικά όπλα της κυριαρχίας για τη διατήρηση και την ενίσχυση της εξουσίας της επάνω στα σώματα και στις ζωές όλων μας. Το έχουμε ξαναπεί πως –ειδικά στον καπιταλισμό- είσαι ό,τι έχεις και δικαιούσαι να υπάρχεις αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια που οι εξουσιαστές ορίζουν και αναθεωρούν κατά το δοκούν. Η περίοπτη νομιμότητα λοιπόν είναι απλώς το προνόμιο των ισχυρών να ασκούν εξουσία, ενώ ταυτόχρονα λυσσάνε όταν η ιδιοκτησία αμφισβητείται είτε αποσπασματικά είτε ολοκληρωτικά.

Η εξουσία υπερασπίζεται τη λεηλασία των πάντων προς όφελός της, την ακραία εκμετάλλευση του φυσικού κόσμου έως τον αφανισμό του, τις μαζικές κρατικές δολοφονίες και τα push backs, την ακραία εξαθλίωση στην οποία εξωθούν ολοένα και περισσότερο κόσμο, την φτωχοποίηση, τον εγκλωβισμό στη μισθωτή σκλαβιά και την συνολική υποταγή όλων μας σε μια ζωή αβίωτη.

Εμείς λοιπόν, επιλέξαμε συνειδητά να καταλάβουμε ένα άδειο εγκαταλελειμμένο κτήριο προκειμένου να του δώσουμε ζωή και να το χρησιμοποιήσουμε για λόγους στέγασης αλλά και σαν πολιτικό κοινωνικό χώρο λειτουργώντας σε αυτόν με τον τρόπο που προτάσσουμε. Αυτόν της αυτοοργάνωσης, της ζύμωσης των ιδεών, της αντίστασης σε κράτος και κεφάλαιο, και της αλληλεγγύης. Χωρίς ανταλλάγματα και διαμεσολαβήσεις. Στηρίζοντας όσες και όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται σε όλα τα πεδία και αντιλαμβάνονται πως τίποτα δεν χαρίζεται αν θέλουμε να ζήσουμε ελεύθερες-οι.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΒΙΛΛΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΑ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ

*Την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αναρχικό σύντροφο Γιάννη Μιχαηλίδη που βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 23 Μάϊου και σε επ’ αόριστον ομηρία, διεκδικώντας την ελευθερία την οποία στερείται εκδικητικά, βάζοντας ως όπλο το μόνο που έχει στη διάθεσή του όντας κρατούμενος επί χρόνια στα κελιά της δημοκρατίας. Την ίδια του την ύπαρξη.

«Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων… …μέχρι την καταστροφή του τελευταίου κλουβιού»

Γ. Μιχαηλίδης


Καταληψίες της Βανκούβερ Απάρτμαν,

Μαυρομματαίων και Δεριγνύ 1

Ιούλιος 2022

♫♫Για τα Λεφτά τα Κάνεις Όλα ♫♫ (μια ανακατασκευή που θα κοστίσει λίγο παραπάνω)

Στις 31 Αυγούστου, αναρτήθηκε στη Διαύγεια η ανακήρυξη διαγωνισμού για την ανακατασκευή του κτηρίου στο οποίο στεγαζόταν η κατάληψη Βανκούβερ-Απαρτμάν, μέχρι την εκκένωση της στις 2 Νοέμβρη του 2019. Είχε προηγηθεί σειρά εγγράφων και παρακαλετών από τη Σύγκλητο του ΟΠΑ(ΑΣΟΕΕ) και τον πρύτανη Μπουραντώνη, στα υπουργεία Ανάπτυξης και Παιδείας, καθ’ όλη τη διάρκεια του κατακαλόκαιρου. Σκοπός τους η ανάληψη του έργου από οποιονδήποτε άλλο φορέα εκτός του πανεπιστημίου, που τόσο κόπτονταν για την απόκτηση του κτηρίου της κατάληψης. Διακαής τους δε επιθυμία η αποποίηση της ευθύνης της ανακατασκευής, με το σκεπτικό αυτό να αποτυπώνεται στα πρακτικά της 17ης συνεδρίασης της Συγκλήτου, την 1 Ιουλίου του 2021. Εκεί, γίνεται αναφορά στον προηγούμενο και “περιπετειώδη”, όπως αναφέρεται, διαγωνισμό του 2016, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε πραγματοποιηθεί μαζική παρέμβαση αλληλέγγυου κόσμου με αποτέλεσμα την ακύρωση του. Ο διαγωνισμός ολοκληρώθηκε κάποιους μήνες μετά στο Υπ. Παιδείας, κεκλεισμένων των θυρών, με σκοπό την αποφυγή νέων αντιδράσεων. Ωστόσο, η πράξη αυτή εγκαινίασε έναν νέο κύκλο πολύμορφων κινήσεων υπεράσπισης της κατάληψης ενάντια στις πρυτανικές αρχές, αλλά και στις ανάδοχες εταιρίες. Τελικά, όπως αναφέρει η σύγκλητος -ολίγον τι ασύντακτα- “λόγω σοβαρών παράνομων πράξεων εξωπανεπιστημιακών του αντιεξουσιαστικού χώρου ατόμων που εδώ και δέκα χρόνια είχαν καταλάβει το κτίριο, ο ανάδοχος παραιτήθηκε της σύμβασης του” (sic). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το έργο να πάει άπατο και ο τέως πρύτανης Γιακουμάκης να μην πάει τελικά “ταμείο”. Έτσι λοιπόν, η Σύγκλητος κατέληξε πως “κρίνοντας ότι οποιαδήποτε εμπλοκή του Πανεπιστημίου στην ανακατασκευή του εν λόγω ακινήτου θα οδηγήσει στο ίδιο αδιέξοδο […] και αποφάσισε την αποστολή εγγράφου προς το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων με αίτημα την υλοποίηση του έργου με ευθύνη των υπηρεσιών του Υπουργείου […] με γνώμονα τη διασφάλιση της ακαδημαϊκής ηρεμίας και τάξης” (sic).

Εμφανίζεται λοιπόν, για να αναλάβει το δύσκολο ετούτο έργο, ως από μηχανής θεούσα η Νίκη Κεραμέως. Ο νέος διαγωνισμός διενεργήθηκε ηλεκτρονικά υπό τον φόβο αντιδράσεων και φυσικής μας παρουσίας εκεί, με τις προσφορές των εταιριών να κατατίθενται έως τις 5/10/2021 και πλέον αναμένουμε τον/τους υπερτυχερούς που θα αναλάβουν το έργο. Το χρονοδιάγραμμα του έργου ορίζει 540 ημερολογιακές μέρες για την ολοκλήρωση του από τη στιγμή της ανάθεσης στην ανάδοχη εταιρία και το κόστος ανέρχεται στο “ευτελές” ποσό των περίπου τριών εκατομμυρίων ευρώ (2.842.080 +Φ.Π.Α.).

Η ανεκδιήγητη Υπ. Παιδείας και Χριστιανοσύνης έχει χρησιμοποιήσει ουκ ολίγες φορές το επιχείρημα της μείωσης του κρατικού προϋπολογισμού για την παιδεία, μην έχοντας καν ιδέα ποιο είναι το ποσοστό του ΑΕΠ που διατίθεται για αυτήν (αφήνοντας σύξυλους τους αυλοκόλακες συνομιλητές της σε «ενημερωτική» εκπομπή). Από το πετσόκομμα χιλιάδων εισακτέων με την εφαρμογή της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΕ), το κλείσιμο δεκάδων τμημάτων σε πανεπιστήμια κυρίως στην επαρχία, τις συνεχείς μειώσεις των φοιτητικών παροχών (εστίες, σίτιση κτλ) και το απροκάλυπτο προμοτάρισμα των ιδιωτικών κολλεγίων έως τον πόλεμο που διεξάγει ενάντια στους απεργούς εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η Κεραμέως έχει βαλθεί να υλοποιήσει τη νεοφιλελέ πολιτική των εντολέων της. Αυτή στοχεύει στον κατακερματισμό του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας, με την εκπαίδευση να μετατρέπεται εξ ολοκλήρου σε προϊόν για τους λίγους και έχοντες, με σκοπό οι υπόλοιποι πληβείοι να αποτελέσουν το φτηνό εργατικό δυναμικό του δυστοπικού αύριο.

Το υπουργείο Παιδείας με μπροστάρισσα τη Νίκη έσπευσε να μπει εγγυητής της τάξης και της ασφάλειας με σκοπό την ομαλή διαξαγωγή του διαγωνισμού για την ανακατασκευή ενός διατηρητέου κτήριου, για λογαριασμό ενός πανεπιστημίου, το οποίο δεν ξέρει καν τι θα το κάνει. Όπως δεν ξέρει και τι να κάνει και την τεράστια ακίνητη περιούσία του, όντας ένα απ’ τα πλουσιότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα στη χώρα. Βέβαια, δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε κτήριο αλλά για μια πρώην κατάληψη αναρχικών/αντιεξουσιαστών στο κέντρο της Αθήνας, Φυσικά σε αυτές τις περιπτώσεις,το κράτος διαθέτει ιδιαίτερα οξυμένα αντανακλαστικά και για τέτοιου είδους έργα είναι γνωστό πως «λεφτά υπάρχουν».

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της ενοχλούσε αυθύπαρκτη, όντας μια νησίδα αυτοοργάνωσης που απονοηματοδοτούσε έμπρακτα τον παραλογισμό της έννοιας της ιδιοκτησίας, παρέχοντας στέγη σε όσους/ες τη χρειάστηκαν και φιλοξενώντας πλήθος πολιτικών εκδηλώσεων και κινήσεων αλληλεγγύης. Δημιουργούσε πρόβλημα ως εστία αντίστασης ενάντια στις αθλιότητες του κράτους και του κεφαλαίου, τόσο στην περιοχή (π.χ. επιχειρήσεις σκούπα σε άστεγους στην Πατησίων και καταπάτηση του πεδίου του Άρεως από τον επιχειρηματία της νύχτας Η. Μαρασούλη με το θέατρο Άλσος) όσο και σε κεντρικό επίπεδο (δομές σίτισης και αλληλεγγύης μεταναστ(ρι)ών, κινήσεις αλληλεγγύης σε φυλακισμένους/ες, αντιφασιστικές συγκεντρώσεις, δράσεις για την ελεύθερη μετακίνηση στα ΜΜΜ κ.α.).

Ταυτόχρονα, όλα τα χρόνια της ύπαρξής της, η κατάληψη δημιουργούσε πρόβλημα και στο ΟΠΑ, σπάζοντας την επίπλαστη εικόνα που το πανεπιστήμιο πασχίζει να σχηματίσει, στην προσπάθεια του να αποκομίζει επιχορηγήσεις για ερευνητικά προγράμματα με την απλήρωτη εργασία των φοιτητών, στοχεύοντας κατά κύριο λόγο στην προώθηση του πανεπιστημίου για την προσέλκυση Ευρωπαίων φοιτητών εν αντιθέσει με την αντιμετώπιση των “τζαμπατζήδων” εγχώριων.

Το ΟΠΑ έχει μια διαχρονική σχέση με την καταστολή, την οποία επιβεβαιώνει έως και σήμερα με κάθε ευκαιρία. Τα τελευταία χρόνια, αποτέλεσε έναν άξιο σύμμαχο του κράτους στη βίαιη καταστολή που ασκούνταν στην περιοχή, με καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα εις βάρος τοξικοεξαρτημένων, μεταναστ(ρι)ών, αστέγων και πλανόδιων μικροπωλητών. Με τη Συγκλήτο να κόπτεται πως «ζημιώνουν τη φήμη και το κύρος του Ιδρύματος» και τον ανθρωπισμό της να φτάνει ως «την άμεση και μόνιμη απομάκρυνση των τοξικοεξαρτημένων ατόμων από τους χώρους περιφερειακά των εγκαταστάσεων του Ιδρύματος, καθώς και από την ευρύτερη περιοχή» . Με την αγαστή συνεργασία του πανεπιστημίου και της Ελ.Ας. η περιοχή βρισκόταν ανέκαθεν σε καθεστώς αστυνομοκρατίας. Επίσης, οι πρυτανικές αρχές του ΟΠΑ προσπάθησαν να εγκαινιάσουν την εφαρμογή του νόμου για την κατάργηση του ασύλου επιχειρώντας, στις 30 Οκτώβρη του 2019, την εκκένωση της σχολής και την εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων σε αυτήν μετά από συγκρούσεις και δράσεις αλληλεγγύης στην εξέγερση της Χιλής που έλαβαν χώρα πέριξ του πανεπιστημίου, αποτυγχάνοντας ωστόσο οικτρά, με τους/τις φοιτητ(ρι)ες να μην αποχωρούν από την είσοδο της οδού Δεριγνύ. Την επόμενη μέρα (31/10), ο ίδιος ο τότε πρύτανης Γιακουμάκης διέταξε με μηνυτήρια αναφορά την εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ (2/11), και στη συνέχεια λόγω των αντιδράσεων που υπήρξαν σε αυτήν, αλλά και λόγω της εκκένωσης του στεκιού της ΑΣΟΕΕ (10/11) σε συνδυασμό με την επερχόμενη επέτειο της 17ης Νοέμβρη, επέβαλλε lockout. Έτσι, τα εγκαίνια εκείνα πραγματοποιήθηκαν μερικές μέρες μετά, με τις αστυνομικές δυνάμεις να επιτίθενται σε φοιτητ(ρι)ές, εισβάλλοντας τελικά στο προαύλιο της σχολής. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το περιστατικό που ακολούθησε μετά από λίγους μήνες, με τον ένοπλο μπάτσο στο προαύλιο της σχολής, ο οποίος κραδαίνoντας το όπλο του απειλούσε φοιτητ(ρι)ές πως θα το χρησιμοποιήσει, παίρνοντας την απάντηση που του άρμοζε. Το ΟΠΑ θέτει συνεχώς εαυτόν ως εύφορο έδαφος για την εφαρμογή ποικίλλων κατασταλτικών μέτρων που νομοθετεί το κράτος κατά ριπάς όπως συστήματα ελέγχου στα πανεπιστήμια (τουρνικέ, μπάρες, κάμερες, κάρτες εισόδου, πειθαρχικά) και στηρίζει επί της ουσίας το έκτρωμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας (ΟΠΠΙ) (με τη συντριπτική πλειοψηφία των πρυτανικών αρχών σε όλο τον ελλαδικό χώρο να εκφράζουν αμφιβολίες έως και την πλήρη αντίθεση τους).

Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω και μετά από παρέμβαση αλληλεγγύης στις καταλήψεις στο γραφείο του νυν πρύτανη Μπουραντώνη και την σερίφικη επικήρυξη των δραστών από τον –πρώην πλέον- υπ. ΠΡΟ.ΠΟ Χρυσοχοϊδη, 8 άτομα κυρίως φοιτητ(ρι)ές του ΟΠΑ παίρνουν κλήση για κατάθεση όντας στοχοποιημένοι από την πολιτική τους δράση και διώκονται τελικά σε βαθμό κακουργήματος. Το κράτος διατάσσει εν τέλει υποχρεωτική λήψη του γενετικού τους υλικού (DNA), μια πρακτική που θα επαναλάβει και στην περίπτωση των 14 εκ των συλληφθέντων καταληψιών της πρυτανείας στις 17 Νοέμβρη του 2020, βάσει μιας τραγελαφικής προσπάθειας της ελ.ας. να φακελώσει όσο το δυνατόν περισσότερους/ες φοιτητ(ρι)ες βάσει της πολιτικής τους δράσης. Εν κατακλείδι το πανεπιστήμιο του ΟΠΑ αποτελεί άλλον έναν πολύτιμο εταίρο του κράτους, εφαρμόζοντας συντριπτικά το δόγμα Νόμος και Τάξη και εξυπηρετώντας την κυριαρχία αλλά και το κεφάλαιο σε κάθε ευκαιρία.

Πέραν της λαχτάρας των εκπροσώπων του κρατικού μηχανισμού και του κεφαλαίου για τα εκατομμύρια που πηγαινοέρχονται απρόσκοπτα μεταξύ τους, γνωρίζουμε πως το κτήριο της Βανκούβερ ενοχλεί και προβληματίζει ακόμη και μετά την εκκένωση του. Για αυτό και μαζί με το ΟΠΑ, που τόσο πολύ τους ενδιαφέρει να μην γίνει κέντρο αγώνα σε οποιαδήποτε στιγμή χρειαστεί, φυλάσσεται σχεδόν σε καθημερινή βάση με κλούβα των ΜΑΤ έως και σήμερα, γι’ αυτό περικυκλώνεται από αστυνομικές δυνάμεις κάθε φορά που λαμβάνουν χώρα πορείες, δράσεις και διαφορά πολιτικά γεγονότα στην ευρύτερη περιοχή ή σε επετείους όπως η 6η Δεκέμβρη και η 17η Νοέμβρη. Αποτελεί άλλο έναν πονοκέφαλο για τις πρυτανικές αρχές και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που πασχίζουν να ανακατασκευάσουν κακήν κακώς ένα κτήριο που τους είναι άχρηστο και από χρόνια παρατημένο από τους ίδιους, “μεταφέροντας” παράλληλα την ευθύνη στο πάντα πρόθυμο για τέτοιες βρωμοδουλειές, υπ. Παιδείας.

Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι τον τελευταίο καιρό, το κράτος μεσώ του υπουργείου Πολιτισμού! αυτή τη φορά, εξαπολύει επίθεση και απειλεί με εκκένωση και κατεδάφιση άλλο ένα διατηρητέο κτήριο, την επί 17 χρόνια κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ στη Θεσσαλονίκη. Μία κατάληψη που όλα αυτά τα χρόνια είναι οργανικό μέρος του α/α χώρου της πόλης, που έδωσε ζωή και «αξιοποίησε» στην πράξη με δομές όλων των ειδών τα παρατημένα ντουβάρια ενός εργοστασίου στην Τούμπα.

Οι καταλήψεις χτυπήθηκαν και χτυπιούνται ακριβώς επειδή ενσαρκώνουν έναν κόσμο χωρίς αφέντες, μια συμβίωση επί ίσοις όροις και χωρίς ανταλλάγματα, μια κοσμοθεωρία διαφορετική και βαθιά επικίνδυνη για το υπάρχον σύστημα, αυτήν της συντριβής του. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων λοιπόν, δεν πέφτουν ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά λειτουργούν ως προϋπόθεση για την ολοένα και μεγαλύτερη επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου στις ζωές μας.

Στον πόλεμο ενάντια στην «ανομία», οι καταλήψεις υπήρξαν βασικός στόχος του κράτους. Πράξεις ανομίας γι’ αυτούς είναι η απαλλοτρίωση κτηρίων και εγκαταλελειμμένων χώρων και η μετατροπή τους σε εστίες αντίστασης, πολιτικής ζύμωσης, δημιουργίας και αλληλεγγύης. Νόμιμη είναι η λύσσα των επενδυτών για κέρδος, νόμιμα είναι τα πογκρόμ σε άστεγους, νόμιμες είναι οι φυλακίσεις τοξικοεξαρτημένων ατόμων, νόμιμη είναι η εξαθλίωση μεταναστ(ρι)ων, νόμιμα είναι τα ντιλ με μεγαλοεργολάβους και αφεντικά. Νόμιμη είναι η έννοια της ιδιοκτησίας, που μετατρέπει τη στέγαση από αγαθό σε κυνήγι επιβίωσης.

Εμείς από την άλλη πιστεύουμε πως είναι επιτακτικό όσο ποτέ να μπούμε στα άδεια σπίτια και να δημιουργούμε συνεχώς εστίες αντίστασης, αυτοοργάνωσης κι αλληλεγγύης.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΒΙΛΛΕΣ ΚΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΑ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Καταληψίες της Βανκούβερ Απαρτμάν
Αθήνα
Οκτώβριος 2021

Είμαστε εδώ, είμαστε παντού

Όσα τσιμέντα και να ρίξετε στις πόρτες των καταλήψεών μας.
Όσους μπάτσους και να προσλάβετε για να μπορέσετε να κρατήσετε όρθιο το σαθρό οικοδόμημά σας.
Όσους δικαστές εντολοδόχους και να επιστρατεύσετε για να στήνουν “φθηνές” δικογραφίες.
Όσους δημοσιοκάφρους και να ξαμολήσετε για να παπαγαλίσουν την άθλια ρητορική σας περί νόμου και τάξης.
Θα μας βρίσκετε πάντα μπροστά σας.
Γιατί θα μείνουμε εδώ…
Να σπάμε τις τσιμεντωμένες πόρτες μας.
Να αντιστεκόμαστε στην κρατική καταστολή, περνώντας στην επίθεση με όλα τα μέσα,
ενάντια σε μπάτσους, δικαστές και ΜΜΕ.

Την Πέμπτη 27 Φλεβάρη 2020, μαζί με πλήθος αλληλέγγυων από την κατειλημμένη ΑΣΟΕΕ(*), ξαναπήραμε για λίγα λεπτά πίσω το σπίτι μας. Κρεμάσαμε πανό στην πρόσοψή του και φωνάξαμε συνθήματα, σε ένδειξη αλληλεγγύης στις καταλήψεις και στους/στις μετανάστ(ρι)ες.
Μέχρι την επόμενη φορά…
Μέχρι να ξαναδώσουμε ζωή στα ντουβάρια…
Σ’ αυτά ή και σε άλλα.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ
ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΜΑΣΤΕ
ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ
ΑΛΛΗΛΕΓΥΉ ΣΤΟΥΣ-ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΕΣ, ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΕΣ-ΟΣΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

*Για την ιστορία, το μεσημέρι της Δευτέρας 24/2 ένας “νεοπροσληφθείς” μπάτσος, εκτός υπηρεσίας, αποφάσισε οτι η ΑΣΟΕΕ αποτελεί τσιφλίκι του. Τόλμησε λοιπόν, να απειλήσει αρχικά λεκτικά τους μετανάστες μικροπωλητές και στη συνέχεια, με το υπηρεσιακό του περίστροφο αναρχικούς-ες συντρόφους-ισσες και φοιτητές-τριες μέσα στον προαύλιο χώρο της κατάμεστης σχολής, όταν εκείνοι-ες αντιλήφθηκαν την παρουσία του και προσπάθησαν να τον εκδιώξουν από τον χώρο του πανεπιστημίου. Μετά από μικροφωνική παρέμβαση του στεκιού ΑΣΟΕΕ την επόμενη μέρα, οι μπάτσοι αφού εισέβαλλαν στο πανεπιστήμιο, φτάνοντας έως την κεντρική είσοδο, εγκλώβισαν για ώρες πλήθος κόσμου εντός του, πνίγοντας με χημικά όλη την περιοχή . Με αφορμή τα παραπάνω περιστατικά, η ΑΣΟΕΕ τελεί υπό κατάληψη από την Τετάρτη 26/2.

Πορεία αλληλεγγύης στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν–Κυριακή 1/12/2019 στην πλ.Κυψέλης

[:el]

Την Κυριακή 1/12 πραγματοποήθηκε η πορεία αλληλεγγύης στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, με τη συμμετοχή 250 και πλέον συντρόφων και συντροφισσών. Με αφετηρία την πλατεία Κυψέλης, επιλέξαμε να κινηθούμε στους δρόμους της ευρύτερης γειτονιάς και πέριξ της κατάληψης, όπου και δραστηριοποιούμασταν όλα αυτά τα χρόνια της ύπαρξής της. Φωνάχτηκαν συνθήματα σε αλληλεγγύη με τις καταλήψεις και ενάντια στο τελεσίγραφο, με τα βασικά από αυτά να είναι ” κανένα τελεσίγραφο δεν μας τρομοκρατεί, στο δρόμο θα τσακίσουμε την καταστολή”, “αλήτη, σκουπίδι, Χρυσοχοϊδη”, “αν δεν αντισταθούμε σ’όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές”, “10, 100, 1000δες καταλήψεις”, “γέμισε το αιγαιο κορμία μεταναστών, είναι και οι έλληνες φονιάδες των λαών”, “όλα είναι δικά μας γιατί όλα είναι κλεμμένα, κατάληψη σε βίλλες κι εγκαταλελειμμένα”. Πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκαν το κείμενο της κατάληψης, έντυπο υλικό από στέκια και καταλήψεις, και εφημερίδες δρόμου. Για εμάς τίποτα δεν τελείωσε, μα όλα συνεχίζουν.

Βανκούβερ Απαρτμάν

Κατάληψη για πάντα

Κατάληψη παντού

Η απάντησή μας για το τελεσίγραφο είναι έμπρακτη.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ


Περί εκκενώσεων, ανακατασκευών και άλλων δαιμονίων (ή αλλιώς «♪♫ το τελεσίγραφο μου έπεσε απ’ τα χέρια, όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν ♪♫»)

Τα ξημερώματα του Σαββάτου 2 Νοέμβρη, η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν εκκενώθηκε από τα κρατικά σκουπίδια του Μητσοτάκη με οδηγίες Χρυσοχοΐδη, με τη συνδρομή του δήμου Αθηναίων του Μπακογιάννη και του Οικονομικό Πανεπιστημίου Αθηνών του Γιακουμάκη & των συγκλητικών του. Οι “επίλεκτοι” πάνοπλοι εκαμίτες, μετά από 1 ώρα προσπαθειών και με χρήση “ειδικού πολιορκητικού κριού που ανοίγει οποιαδήποτε πόρτα με μόλις 2 χτυπήματα”, βενζινοκίνητου τροχού που πήγε να αυτοαναφλεγεί από την χρήση και κρουστικού τρυπανιού, κατάφεραν επιτέλους να μπουν, χωρίς εμφανή παρουσία εισαγγελέα και συνέλαβαν δύο κατοίκους και δύο φιλοξενούμενους. Τόσο πριν, όσο κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά τη σύλληψη, υπήρξε μικρής έντασης βία. Δεν επετράπη σε κάποιον από τους κατοίκους να παραμείνει στην έρευνα, κατά τη διάρκεια της οποίας οι μπάτσοι όλων των ειδών μπαινόβγαιναν ανενόχλητοι και όχι μόνο έσπασαν τα πάντα, άλλα και απέσπασαν 2.090 ευρώ(τα οποία βρίσκονται καταγεγραμμένα τελικά εντός της δικογραφίας αλλά κατασχέθηκαν, δήθεν επειδή δεν είχε δικαιολογητικά έγγραφα). Επίσης, ενώ ειπώθηκε στους μπάτσους επανειλημμένως ότι υπάρχουν 6 ζώα στο σπίτι (2 σκύλοι & 4 γάτες) και πρέπει να μεταφερθούν χωριστά, αυτοί δεν έδωσαν καμία σημασία, άνοιξαν όλες τις πόρτες του σπιτιού με αποτέλεσμα να ευθύνονται για τη συμπλοκή των ζώων και το θάνατο της μίας γάτας. Τα δύο σκυλιά απήχθησαν από το δήμο Αθηναίων, μην αφήνοντάς μας να τα παραλάβουμε επί τόπου. Οι τρεις γάτες έμειναν έγκλειστες στο τσιμεντωμένο κτήριο, δίχως καμία έξοδο διαφυγής και με τους μπάτσους να χρησιμοποιούν κάθε είδους πρόφαση προκειμένου να μην μας επιτραπεί η είσοδος για να τις βγάλουμε. Μετά από συνεχείς προσπάθειες, πιέσεις, την απεργία πείνας μίας συντρόφισσας από την αναρχική ομάδα Παράσιτα και 2 επιχειρήσεις, τελικά απεγκλωβίστηκαν μετά από 15 ημέρες. Οι συλληφθέντες μεταφέρθηκαν όλοι στη γαδα και την επόμενη μέρα στον εισαγγελέα, όπου τους αποδόθηκαν 3 πλημμελήματα : διατάραξη της ομαλής διεξαγωγής δημόσιας υπηρεσίας, απείθεια λόγω άρνησης δακτυλοσκόπησης και κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών ουσιών. Να σημειώσουμε ότι η τελευταία κατηγορία δεν γίνεται αποδεκτή από κανέναν και καμία εκ των 4 συντρόφων-ισσών. Από την πρώτη στιγμή, ο αλληλέγγυος κόσμος συγκεντρώθηκε στο σημείο αλλά και στα δικαστήρια, όπου έκανε αισθητή την παρουσία του, θέλοντας να δηλώσει ότι τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο.

Το κράτος θέτοντας ως ορόσημο την 17η Νοέμβρη και την 6η Δεκέμβρη, αλλά στην πραγματικότητα θέλοντας αυτό να γίνει τελικά «κανονικότητα», προσπαθεί με κάθε τρόπο να δώσει την αίσθηση ότι έχουμε καινούριο σερίφη στην πόλη και ότι πλέον οι μπάτσοι κάνουν κουμάντο. Αν θυμηθούμε την περίφημη φράση του χρυσαυγίτη πατέλη σε εντολή του στα τάγματα εφόδου της χ.α., “ό,τι κινείται, σφάζεται”, αυτό γίνεται πλέον πράξη από τα κρατικά καθάρματα, τα οποία εξαργυρώνοντας τη συνεργασία τους με τους καναλάρχες, διασπείρουν κλίμα τρομοϋστερίας, έτσι ώστε να εκφοβιστούν όσοι-ες αντιστέκονται. Αντιμετωπίζουμε ένα “ωραιότατο” οργουελικό σκηνικό που, σε συνδυασμό με το δόγμα του σοκ, αποτελεί την ονείρωξη κάθε δεξιού, ακροδεξιού, φασιστικού και εν γένει συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας το οποίο αναζητά επίμονα πολλούς Γρηγορόπουλους. Μέχρι στιγμής, το σκηνικό περιλαμβάνει πογκρόμ στα Εξάρχεια μετά από επίθεση σε δυνάμεις καταστολής, με εφόρμηση των ΜΑΤ και ΟΠΚΕ σε υπαλλήλους μαγαζιών, θαμώνες & περαστικούς αλλά και βασανιστήρια, όπως στην περίπτωση του Λ.Γούλα ο οποίος εκδικητικά, αφού αναγνωρίστηκε ως μέλος του Ρουβίκωνα, ξυλοκοπήθηκε άγρια και ξεγυμνώθηκε από τα ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της σύλληψής του. Την υποτιθέμενη εξάρθρωση της ένοπλης οργάνωσης «Επαναστατική Αυτοάμυνα» και τα υστερικά ρεπορτάζ στα ΜΜΕ, τα οποία για μια ακόμη φορά έστησαν τηλεδικεία, προεξοφλώντας την ενοχή των 2 συλληφθέντων και του 3ου που καταζητείται. Τι κι αν ο αναρχικός Β. Σταθόπουλος αρνείται την εμπλοκή του στην οργάνωση αλλά και στη ληστεία, ενώ αναλαμβάνει την ευθύνη ότι για λόγους αλληλεγγύης βοήθησε τον τραυματισμένο αναρχικό Δ. Χατζηβασιλειάδη. Προφανώς τέτοιες δηλώσεις δεν κάνουν νούμερα τηλεθέασης. Ακολούθησαν οι κατ’ οίκον έρευνες, οι απαγωγές συντρόφων/ισσών από τα σπίτια τους αλλά & από το δρόμο και οι πολύωρες κρατήσεις-άτυπες ανακρίσεις της αντιτρομοκρατικής στη γαδα, στηριζόμενες μονάχα στις προσωπικές και συντροφικές σχέσεις των ανθρώπων αυτών με τον καταζητούμενο αναρχικό Δ. Χατζηβασιλειάδη, ο οποίος κατηγορείται για συμμετοχή στην ένοπλη οργάνωση «Επαναστατική Αυτοάμυνα». Οι -ασφυκτικές σε πολλές περιπτώσεις- καθημερινές παρακολουθήσεις συντρόφων/ισσών, με σκοπό τον εκφοβισμό τους. Οι τοποθετήσεις συσκευών εντοπισμού gps σε οχήματα, με αποκορύφωμα τα παρκαρισμένα αμάξια της αντιτρομοκρατικής και της ασφάλειας έξω από τα γραφεία πολιτικής συλλογικότητας στα Εξάρχεια, αλλά και έξω από σπίτια, με σκοπό την παρακολούθησή τους από κρυφές (λέμε τώρα) κάμερες. Οι αθρόες συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί και οι έφοδοι σε ολόκληρες πολυκατοικίες, πόρτα πόρτα και πάντα με συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων, για να καυχηθεί η εξουσία ότι την 17η Νοέμβρη απετράπησαν τα «έκτροπα» στα Εξάρχεια. Όμως έκτροπα εκείνη τη μέρα έγιναν, μόνο που ήταν “νόμιμα” και άρα καλώς καμωμένα. Την επομένη, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης των συλληφθέντων της 17/11 στα δικαστήρια Ευελπίδων, όπου χτυπήθηκαν άπαντες, μέχρι και συγγενείς συλληφθέντων. Μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα, συνεχίστηκαν οι εκκενώσεις καταλήψεων, όπως της Palmares στην Λάρισα, της Libertatia στη Θεσσαλονίκη και της Μπουμπουλίνας 42 στα Εξάρχεια (με δεκάδες μετανάστ(ρι)ες να μην δέχονται να μεταφερθούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και μερίδα αυτών να καταλήγει στο Πολυτεχνείο). Στις 21/11 ο Χρυσοχοΐδης, σαν άλλος σουλτάνος, έβγαλε φιρμάνι το οποίο απαιτεί να αυτοεκκενωθούν όλες οι καταλήψεις ανά την επικράτεια. Δεν έχουμε να σχολιάσουμε και πολλά… Μόνο ότι οι απειλές επιστρέφονται και τις εντολές καλύτερα να τις δίνετε εκεί που πιάνουν, δηλαδή στους αυλικούς σας.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείψει και το πανεπιστημιακό άσυλο από την εξίσωση. Ο καλύτερος τρόπος για να το εκμεταλλευτούν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ήταν να επικαλεστούν την «ανομία» που επικρατούσε στην ΑΣΟΕΕ. Μετά την εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν, έγιναν παρεμβάσεις σε καθημερινή βάση, οι οποίες καταδείκνυαν το πανεπιστήμιο και τον πρύτανη ως υπεύθυνους, τόσο για την εκκένωση, όσο και για τον εγκλεισμό των ζώων εντός της. Ταυτόχρονα, η περιοχή γύρω και εντός του πανεπιστημίου βρισκόταν σε ασφυκτικό κλοιό κάθε λογής μπάτσων, πράγμα το οποίο οδήγησε σε καθημερινές συγκρούσεις που σκοπό είχαν την απομάκρυνσή τους. Απ’ ότι φάνηκε, οι παρεμβάσεις και η μη ανοχή των φοιτητών στον αποκλεισμό του πανεπιστημίου από την αστυνομία, ενόχλησαν αλλά και έδωσαν το απαραίτητο «άλλοθι» ώστε αυτός ο συρφετός (κράτος, πρύτανης Γιακουμάκης και σια) να δώσει εντολή για την εκκένωση του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού ΑΣΟΕΕ και άλλων δύο κατειλημμένων χώρων, την Κυριακή 10/11 και ενώ η σχολή ήταν φυσικά κλειστή. Μπάτσοι παραβίασαν δε, κρυφά και εκτός επιχείρησης, το ίδιο βράδυ και δεύτερο χώρο του στεκιού με σκοπό να αποσπάσουν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που βρισκόταν εκεί. Την ίδια μέρα, τα καθεστωτικά ΜΜΕ συνέχισαν το πανηγυράκι τους αποκαλώντας το στέκι “γιάφκα” αντιεξουσιαστών και δείχνοντας συνεχώς φωτογραφίες με τα συγκλονιστικά ευρήματα, όπως άδεια μπουκάλια βότκας και τζιν, νερού, χλωρίνης, σημαίες και κράνη μηχανής (όλα αυτά πιθανώς “συριακής προέλευσης”(σικ!)). Επισφραγίζοντας το όργιο καταστολής, η σύγκλητος με λιτή ανακοίνωση αποφάσισε την αναστολή λειτουργίας του πανεπιστημίου έως τις 17/11, θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο θα γλιτώσει τις αντιδράσεις. Αυτές όμως δεν έλειψαν, καθώς την επόμενη μέρα πλήθος 200 φοιτητών πορεύτηκε στην Πατησίων και έσπασε το λουκέτο της κεντρικής εισόδου, με σκοπό να πραγματοποιήσει την προγραμματισμένη γενική συνέλευση. Όταν άρχισαν να μπαίνουν στο προαύλιο, έκαναν την εμφάνισή τους διμοιρίες ΜΑΤ οι οποίες τους επιτέθηκαν, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις. Τα ΜΑΤ παρέμειναν μέσα στο προαύλιο, περικυκλώνοντας τους φοιτητές και απειλώντας τους ότι θα τους προσαγάγουν όλους. Παράλληλα, στην Πατησίων, παρά την εμφανή αστυνομοκρατία και το ντεμπούτο της ομάδας Δ, συγκεντρώθηκε ετερόκλητο πολιτικά πλήθος κόσμου που διαμαρτυρήθηκε για την εισβολή των μπάτσων στο πανεπιστήμιο. Να σημειώσουμε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του lock-out, η περίμετρος της ΑΣΟΕΕ είχε μετατραπεί σε μία μικρή γαδα. Όταν τελικά η σχολή άνοιξε, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ανακαταλήφθηκε, όσο κι αν ο Γιακουμάκης και οι “επιφανείς” ρεπόρτερ των καθεστωτικών ΜΜΕ προσπάθησαν να πείσουν για το αντίθετο.

Για την ιστορία, η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2005 από μια παρέα ανθρώπων με σκοπό την κάλυψη των στεγαστικών τους αναγκών. Λειτούργησε για κάποια χρόνια –μερικώς ως στεγαστική κατάληψη- και το φθινόπωρο του 2014 άρχισε μια σειρά συζητήσεων από συντρόφους-ισσες μαζί με τους/τις καταληψίες της Βανκούβερ με σκοπό το «άνοιγμα» της κατάληψης και την χρήση της από και για τις ανάγκες του α/α χώρου. Ως σήμερα λειτουργούσε ταυτόχρονα ως πολιτική και στεγαστική κατάληψη αναρχικών/αντιεξουσιαστών. Μέσα σ’ αυτήν στεγάζονταν πολιτικά εγχειρήματα και συνελεύσεις, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και γινόταν η διανομή της πανελλαδικής εφημερίδας δρόμου ‘Άπατρις’ και της εφημερίδας αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους ‘Εντός-Εκτός’. Είχαμε επιλέξει να στηρίζουμε το ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών κάνοντας καφενεία οικονομικής ενίσχυσης και φιλοξενώντας εκδηλώσεις στο χώρο της κατάληψης. Σε αυτό το πλαίσιο συνδιαμορφώναμε με πλήθος συντρόφων και συντροφισσών το αυτοοργανωμένο φεστιβάλ Tatoo Circus για τα 4 τελευταία χρόνια. Ακόμη, στην κατάληψη έχουν πραγματοποιηθεί πολυάριθμες βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές, πολιτικές συζητήσεις και εκδηλώσεις, καθώς και καφενεία οικονομικής στήριξης συντρόφων και συντροφισσών για διάφορες υποθέσεις. Τέλος, έχει στεγαστεί δομή σίτισης μεταναστ(ρι)ών.

Στις 4/7/19, τελευταία εργάσιμη πριν τις εκλογές (!), ο πρύτανης του ΟΠΑ Εμμανουήλ Γιακουμάκης απέστειλε υπηρεσιακό σημείωμα στον τότε υπουργό παιδείας και ζήτησε την εκ νέου δημοπράτηση του έργου για την ανακατασκευή του κτηρίου όπου στεγάζεται η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, ευελπιστώντας στην αλλαγή της κυβέρνησης. Στις 30 Αυγούστου, η Σύγκλητος με απόφασή της επικυρώνει το παραπάνω, ζητώντας παράλληλα την στήριξη από το νέο πια υπουργείο Παιδείας και αναζητώντας την απάντηση για το ποια υπηρεσία θα αναλάβει την επανεκκίνηση της διαδικασίας. Τους ενημερώνει δε, ότι έχουν ξεκινήσει οι ενέργειες για την εκ νέου αδειοδότηση της δημοπράτησης του έργου.

Όλοι οι προηγούμενοι πρυτάνεις έχουν προσπαθήσει να κάνουν τις αντίστοιχες κινήσεις με σκοπό να πάρουν το κτήριο, είτε όλα τα χρόνια που λειτουργούσε αποκλειστικά ως στεγαστική κατάληψη, είτε όσο λειτουργεί ως στεγαστική και πολιτική (από το 2015 και μετά). Παρόλα αυτά, είναι η πρώτη φορά που ένας πρύτανης το επιχειρεί ξανά και ξανά, καθώς είναι η τρίτη κατά σειρά προσπάθεια του Γιακουμάκη να εκμεταλλευτεί το κτήριο της κατάληψης. Η πρώτη προσπάθειά του έληξε άδοξα, καθώς ο αλληλέγγυος κόσμος που στήριξε την κατάληψη άσκησε σοβαρή πίεση στους ιθύνοντες. Οι πολυάριθμες παρεμβάσεις (ακύρωση του πρώτου διαγωνισμού, παρεμβάσεις στο πανεπιστήμιο, πορείες γειτονιάς, παρεμβάσεις στις ανάδοχες εταιρείες κλπ.) ώθησαν τη σύγκλητο να πάρει απόφαση για ανάκληση του διαγωνισμού στις 22/12/16, παρόλο που η διαδικασία είχε ολοκληρωθεί. Η δεύτερή του προσπάθεια έγινε το Γενάρη του ΄17, αποστέλλοντας υπηρεσιακό σημείωμα στο υπουργείο, το οποίο αυτή τη φορά του ρίχνει πακέτο με πρόφαση ότι έχουν πολλές δουλειές και δεν προλαβαίνουν(sic). Οι προσπάθειες αυτές συνεχίστηκαν και έτσι στις 3/10/19 αναρτάται στη Διαύγεια η τελευταία απόφαση της συγκλήτου.

Είναι εμφανές, ότι η επιμονή του Γιακουμάκη για τη συνδρομή του υπουργείου στο έργο της ανακατασκευής δεν είναι τίποτα άλλο από την αποποίηση της ευθύνης του σχετικά με αυτήν. Ρίχνοντας σε κάποιον άλλο το μπαλάκι, ο ίδιος θεωρεί ότι θα ξεχαστεί η ανάμειξή του και ευελπιστεί ότι το υπουργείο θα πάρει τις πρωτοβουλίες που χρειάζονται. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και τις εγγυήσεις που μπορεί να του έχει δώσει η νέα κυβέρνηση, γι’ αυτό και επανεκκινήθηκε η διαδικασία τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Επειδή ο ίδιος φαίνεται να έχει κοντή μνήμη, να τον ενημερώσουμε πως εμείς δεν έχουμε. Δεν ξεχνάμε το ρόλο του στην εκκένωση της κατάληψης, όσο και αν ο ίδιος αρέσκεται να λέει ότι οι μπάτσοι λειτούργησαν αυτεπάγγελτα και ότι το πανεπιστήμιο δεν έχει καμία σχέση με την όλη επιχείρηση. Είμαστε πλέον σε θέση να γνωρίζουμε ότι ο ίδιος υπέβαλλε μήνυση στη ΓΑΔΑ δύο ημέρες πριν την εκκένωση. Δεν ξεχνάμε το ρόλο του στο πασοκικό κράτος, τις καρέκλες του σε υπουργεία, τις διοικητικές του θέσεις, τα κονέ με τους μεγαλοεργολάβους και τους επιχειρηματίες, την αγαστή συνεργασία με τους μπάτσους (καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα πέριξ του πανεπιστημίου) η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, την εκκένωση του στεκιού ΑΣΟΕΕ και του 98FM το 2012 και με τη δική του συναίνεση ως μέλος της συγκλήτου, τα υπέρογκα ποσά που διαχειριζόταν και διαχειρίζεται ως πρύτανης και τις επισφαλώς εργαζόμενες καθαρίστριες του ΟΠΑ. Ως γνήσιος καρεκλοκένταυρος φαίνεται να ξεχνάει το “σοσιαλιστικό” του παρελθόν και να εναρμονίζεται πλήρως με τις επιταγές της δεξιάς κυβέρνησης. Ας του υπενθυμίσουμε λοιπόν όλα τα παραπάνω και ας πούμε μόνο πως ρόδα είναι και γυρίζει.

Το συγκεκριμένο κτήριο αποτελεί φιλέτο, επομένως τόσο η εκκένωση όσο και η ανακατασκευή του είναι ζήτημα πρεστίζ για την σύγκλητο. Ταυτόχρονα, δεν είναι καθόλου αμελητέα τα κεφάλαια που διαχειρίζεται και θέλει να διαχειριστεί το πανεπιστήμιο για το συγκεκριμένο έργο. Ενδεικτικά να αναφέρουμε, ότι οι προηγούμενες μελέτες κοστολογήθηκαν στα 3.000.000 ευρώ, με τα 500.000 από αυτά να παρέχονται από το ταμείο του πανεπιστημίου και τα 2.5 εκ. από προγράμματα ΕΣΠΑ. Να σημειώσουμε εδώ ότι το ΟΠΑ έχει στον προϋπολογισμό του την κατάληψη και εισπράττει για αυτήν 80.000 ευρώ ανά έτος για την διατήρηση και διαχείριση της, χρήματα που μπαίνουν στις τσέπες τους. Σε μία συνθήκη που επιχειρείται η εξίσωση πανεπιστημιακών χώρων με μπίζνες εκατομμυρίων και η μετατροπή τους σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, ο Γιακουμάκης βρήκε φυσικά πρόσφορο έδαφος. Αξιοποίησε τα κονέ του αναλόγως, εντάσσοντας το ΟΠΑ σε λίστες κατάταξης πανεπιστημίων (rankings), με ψευδείς αξιολογήσεις, και το χαρακτήρισε ως ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως, κάτι το οποίο αποτελεί στην ουσία τίποτα περισσότερο από μία φούσκα. Εισήγαγε δε, μεταπτυχιακά προγράμματα αμφιβόλου ποιότητας, τα οποία κοστίζουν χιλιάδες ευρώ, χωρίς βέβαια να έχουν το αντίστοιχο αντίκρισμα και κανένα ουσιώδες κριτήριο εισαγωγής. Στόχος, η εμφάνιση πολυάριθμων συμμετοχών στα προγράμματα αυτά και η απόσπαση επιχορηγήσεων. Επίσης, έχει τη διακαή επιθυμία να προσελκύει εκατοντάδες φοιτητές Erasmus για την βελτίωση της εικόνας του ΟΠΑ και του ίδιου προσωπικά, την ίδια στιγμή που θεωρεί παράλογη την ελεύθερη πρόσβαση όλων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σύμφωνα με πρόσφατη δήλωσή του. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούμε την επανεκκίνηση της δημοπρασίας του έργου φυσική συνέχεια της ΟΠΑ ΑΕ και την εκκένωση προσωπική φιλοδοξία του πρύτανη με σκοπό την προσθήκη της στο κατά τα άλλα “πλούσιο” βιογραφικό του. Πού ξέρεις, αφού μας τελείωσε το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να μπούμε στη ΝΔ.

Το υπουργείο παιδείας – που σε λίγο καιρό θα μετονομαστεί σε υπουργείο εθνικής συνείδησης – αναμένεται να απαντήσει στο σχετικό αίτημα του Γιακουμάκη για ανάληψη και αποπεράτωση του έργου. Δεν είναι η πρώτη φορά που απλώνει χείρα βοηθείας στο ΟΠΑ, αφού το 2016 εμφανίστηκε ως εγγυητής ασφαλείας της τότε διαδικασίας. Πιο συγκεκριμένα, όταν ομάδα συντρόφων και συντροφισσών ακύρωσαν το διαγωνισμό που γινόταν σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών, το υπουργείο ανέλαβε να τον κάνει τις ημέρες του Πάσχα κεκλεισμένων των θυρών στους χώρους του. Αυτή τη φορά, μπαίνει ως μπροστάρης στην ιστορία και όχι ως σεκιούριτι ή απλός παρατηρητής. Ευελπιστώντας ίσως, σε μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση, θα προσπαθήσει να παρουσιάσει το έργο αυτό ως ευεργέτημα προς τη φοιτητική κοινότητα. Βέβαια, δεν ξέρουμε τι ακριβώς ευεργέτημα αποτελεί η χρήση του κτηρίου ως γραφεία φοιτητικών κομματικών παρατάξεων, μιας και αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός.

Φυσικά, ούτε το πανεπιστήμιο ούτε το υπουργείο παιδείας είναι οι αρχιτέκτονες του αφηγήματος. Όλο αυτό ξεκινάει από τα πάνω, από την κρατική διαχείριση και πέρα από το οικονομικό αλισβερίσι όλων των εμπλεκόμενων, η κίνηση αυτή εντάσσεται στο δόγμα νόμος-τάξη-ασφάλεια που εκτός των άλλων χρησιμοποίησε προεκλογικά η σημερινή κυβέρνηση. Γνωρίζοντας πως το κράτος έχει συνέχεια, η προτίμηση των εκάστοτε εξουσιαστών, από όπου κι αν προέρχονται, στην καταστολή των καταλήψεων, μένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ για λόγους διεύρυνσης της εκλογικής του βάσης, δεν χρησιμοποίησε ως προεκλογική καμπάνια τις εκκενώσεις και την κατάργηση του ασύλου, έπραξε τα δέοντα: χειρουργικά κατέστειλε και εκκένωσε 28 πολιτικές, μεταναστευτικές και στεγαστικές καταλήψεις. Οι περισσότερες από αυτές τις εκκενώσεις, δεν έτυχαν αντίστοιχης προβολής με αυτή που θα περίμεναν, με αποτέλεσμα οι συριζαίοι να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το έργο που επιτέλεσαν ως υπερασπιστές της νομιμότητας.

Αντίθετα, η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ χρησιμοποίησε τεχνηέντως το μάρκετινγκ, πράγμα που έπαιξε βασικό ρόλο στην εκλογή της. Ταΐζοντας τους χειροκροτητές και τους οπαδούς της με έθνος (π.χ. μακεδονικό, σύνορα), νομιμότητα (π.χ. μεταναστευτικό), τάξη (π.χ. Εξάρχεια), ασφάλεια (π.χ. κατασταλτική ομάδα “μαύροι πάνθηρες”!) και ανάπτυξη (π.χ. επενδύσεις, κονέ με το εγχώριο και ξένο κεφάλαιο, φοροελαφρύνσεις) κέρδισε τις ψήφους που της υπολείπονταν, δημιουργώντας κλίμα έντονης πόλωσης τόσο πριν, όσο και μετά τις εκλογές. Προκειμένου να τις κερδίσει, αλλά και να επιτευχθεί η κοινωνική συναίνεση για ό,τι ακολουθήσει, αφύπνισε τα συντηρητικά, ξενοφοβικά και φασιστικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων της, μεταξύ άλλων. Και ενώ με το μακεδονικό έγινε μία ωραία κωλοτούμπα, με το θέμα των Εξαρχείων, το άσυλο, τις καταλήψεις και τους-τις μετανάστ(ρι)ες ήταν συνεπείς στις προεκλογικές τους φανφάρες. Η αρχή έγινε με ψήφιση τροπολογίας για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, μες το κατακαλόκαιρο, με σκοπό την αποφυγή αντιδράσεων εκ μέρους της φοιτητικής κοινότητας και όχι μόνο. Στη συνέχεια, και θέλοντας να καταστήσουν σαφές ότι το κράτος έχει τον πλήρη έλεγχο σε όλα τα επίπεδα, σειρά είχε το μεταναστευτικό και τα κονδύλια που αυτό αποφέρει. Αποφάσισαν εκκενώσεις καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας, στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτός αστικών κέντρων (ακόμα και σε ξερονήσια!!) με σκοπό την αορατοποίηση των υποκειμένων, απαγόρευση της επανεξέτασης του ασύλου, μη απόδοση ΑΜΚΑ (καμία πρόσβαση στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία και ώθηση στην εξαθλίωση). Ως δήθεν φιλεύσπλαχνοι, προμόταραν την πλασματική αποσυμφόρηση των νησιών υποδοχής, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι η διαμόρφωση νέων κλειστών κέντρων κράτησης με σκοπό την απέλαση των μεταναστ(ρι)ών, και ταυτόχρονα η διατήρηση κολαστηρίων όπως αυτό της Μόριας (14.400 άτομα), ώ πόσο ανθρωπιστικό ακούγεται αυτό!! Παρόλα αυτά, το επικοινωνιακό δεν τους βγήκε τόσο καλά όσο θα ήθελαν. Αυτό που έμεινε μέχρι στιγμής από αυτή την ιστορία είναι φωτογραφίες από παιδάκια με τις μανάδες τους, βγαίνοντας από εκκενωμένες καταλήψεις, να σέρνονται μέσα σε κλούβες από μπάτσους που φοράνε γάντια για να μην “μολυνθούν”, με κατεύθυνση το άγνωστο, είναι ο εξαγριωμένος όχλος αγανακτισμένων κατοίκων των εκάστοτε περιοχών ανά την Ελλάδα, που δεν δέχεται την μετεγκατάσταση μεναστ(ρι)ών και που είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με τις δυνάμεις καταστολής (π.χ. Βρασνά) και να πάρει τα όπλα (π.χ. Σκύδρα), είναι οι χλωρίνες και οι δενδροφυτεύσεις στην πλατεία Εξαρχείων συνοδεία πάνοπλων εκαμιτών!

Και μιας και λέμε για χλωρίνες στην πλατεία, η συνδρομή του δήμου Αθηναίων στην “ανάπλαση” της γειτονίας των Εξαρχείων ήταν και είναι καταλυτική. Με τις δηλώσεις του δημάρχου Κ. Μπακογιάννη “όταν βγω θα τους τελειώσω”, πήραμε μία πρώτη γεύση του τι θα επακολουθούσε. Από τα συνεργεία του δήμου, επιφορτισμένα με το χτίσιμο των εκκενωμένων καταλήψεων, μέχρι τις καινούργιες λάμπες και τα βαψίματα στις ζαρντινιέρες, φτάσαμε στην εκδικητική άρνηση άδειας στο Δ. Κουφοντίνα, που ακολουθείται από την επικείμενη φωτογραφική διάταξη στην τροποποίηση του ποινικού κώδικα, ικανοποιώντας τις επιθυμίες της γνωστής οικογενείας (που δεν αποτελεί την μοναδική διάταξη που αφορά όποιον/α στέκεται και θα σταθεί απέναντί τους) και την απομάκρυνση του πολιτικού περιπτέρου από την πλατεία Εξαρχείων με την καταστροφή εκατοντάδων “εχθρικών” βιβλίων που αυτό περιείχε. Για να μην σχολιάσουμε την παραλίγο μετονομασία του σταθμού του Ευαγγελισμού σε Π. Μπακογιάννης (που δεν θέλανε, αλλά τους ανάγκασαν!). Τελευταίο παράδειγμα συνεργασίας Μητσοτάκη και Μπακογιάννη είναι το χτίσιμο σε πόρτες και παράθυρα της εκκενωμένης Βανκούβερ Απαρτμάν με προστασία ΜΑΤ. Η οικογενειοκρατία δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο.

Στοχοποίησαν λοιπόν τον α/α χώρο ως τον νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο που ως από μηχανής θεοί θα εξαλείψουν σε ένα μήνα και αν ήταν δυνατόν θα μας έστελναν και στη Μακρόνησο. Συνεπώς, η γειτονιά των Εξαρχείων πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη αστυνομοκρατία, με κάθε γωνία να έχει και από μία διμοιρία, ικανοποιώντας έτσι τις ονειρώξεις μερίδας κατοίκων που έσκουζαν για βοήθεια και λύτρωση από τα ναρκωτικά, τους μετανάστες, τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις. Και ενώ έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι το πρωταρχικό πρόβλημα της γειτονιάς είναι η απουσία της αστυνόμευσης, το ουσιαστικό τους σχέδιο είναι να εξαφανιστούν οι καταληψίες μετανάστ(ρι)ες από το κέντρο και πόσο μάλλον από τα Εξάρχεια, γιατί χωρίς αυτούς-ές, ο κόσμος που θα επηρεαστεί και θα εξεγερθεί ενάντια στην αστυνομική κατοχή στην περιοχή, είναι πολύ λιγότερος. Απώτερος και ανομολόγητος στόχος τους, το πνίξιμο από τη γέννα, οποιασδήποτε επαναστατικής ανατρεπτικής ιδέας και στάσης μέσα στην καθημερινότητα, της αυτοοργάνωσης, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Ας γνωρίζουν όμως ότι η αναρχία δεν ζει μόνο στα Εξάρχεια.

Ο εξευγενισμός έχει ξεκινήσει και έπεται συνέχεια. Επιθυμούν να μετατρέψουν τα πάντα σε ένα απέραντο ξενοδοχείο που θα καλύπτει τις ανάγκες και την ασφάλεια των τουριστών και του εναλλακτισμού. Που θα τους βγάζει λεφτά με όλους τους τρόπους. Το αν δημιουργηθεί έτσι, εκτός των άλλων, ένα ακόμα μεγαλύτερο στεγαστικό ζήτημα, τόσο για τους/τις ντόπιους-ες όσο και για τους/τις μεταναστ(ρι)ες, δεν είναι κάτι που φαίνεται να τους απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. Για να μην πούμε ότι πιθανώς να το επιδιώκουν κιόλας. Αν αναλογιστούμε τον αριθμό των άδειων κτηρίων σε όλη την έκταση της μητρόπολης και τον αριθμό των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, η μόνη λύση είναι να μπούμε στα άδεια σπίτια.

Αν μιλήσουμε για την επιβίωση και την κάλυψη των βασικών αναγκών του ατόμου γενικά, αυτό που το καπιταλιστικό μοντέλο επιβάλλει ως μονόδρομο είναι η μισθωτή σκλαβιά. Ουσιαστικά, το άτομο που δεν συμμορφώνεται με όλους τους νόμους και τα πρέπει της εκάστοτε εποχής, αποτελεί είτε εχθρό του κράτους και της κοινωνίας, είτε περιθωριακό-παραβατικό στοιχείο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Πρόσφατο λαμπρό παράδειγμα είναι το εξής: ο αναρχικός Χ.Κορτέσης απαλλοτριώνει πρίζες και ασφάλειες αξίας 180 ευρώ από κατάστημα του Leroy Merlin και προφυλακίζεται διότι, σύμφωνα με τον ανακριτή, θα ξανακλέψει επειδή είναι φτωχός (διώκονται μαζί του και άλλοι-ες σύντροφοι-ισσες). Λίγο αργότερα, γόνος της οικογένειας που ανήκει η Leroy Merlin, διεμβολίζει και σκοτώνει με το σκάφος του 2 ανθρώπους, στο Πόρτο Χέλι. Αφήνεται ελεύθερος με εγγύηση 50.000 ευρώ. Συμπυκνώνεται έτσι, όλη η βαρβαρότητα και ο ρατσισμός απέναντι στη φτώχεια.

Η ανάγκη των κατώτερων τάξεων για στέγαση στα σύγχρονα αστικά κέντρα αποτελούσε και αποτελεί καίριο ζήτημα και αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού που κατοικεί σε αυτές. Ιστορικά, σε όλη την Ευρώπη, από τις δεκαετίες του 60 και του 70 και στον ελλαδικό χώρο από τη δεκαετία του 80, οι καταλήψεις αποτέλεσαν αφενός διέξοδο για εκατοντάδες ανθρώπους που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις βασικές τους ανάγκες, αφετέρου επιλογή για αυτούς που ήθελαν να καλύψουν την ανάγκη τους για συλλογικοποίηση και πολιτική δράση, δημιουργώντας και προωθώντας ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, ικανό να απειλήσει τη φαινομενικά ομαλή λειτουργία του συστήματος. Επίσης, οι καταλήψεις αποτέλεσαν κέντρα αγώνα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών, δίνοντας τη δυνατότητα στα αγωνιζόμενα κομμάτια να συσπειρωθούν και να δράσουν. Για εμάς, οι καταλήψεις είναι χώροι δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης, είτε ως στεγαστικά εγχειρήματα που σκοπό έχουν να αποδομήσουν κάθε έννοια ιδιοκτησίας, είτε ως κοινωνικοί χώροι. Χώροι μέσα στους οποίους οι επιθυμίες γίνονται πράξη μέσω σχέσεων συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ισότητας. Λειτουργώντας συλλογικά, αντί-ιεραρχικά, οριζόντια και αυτοοργανωμένα, ο κόσμος που επιλέγει να βρεθεί μέσα σε αυτούς πραγματώνει μια ζωή στηριζόμενη στην αξιοπρέπεια, χωρίς αφέντες και δούλους.

Είναι λοιπόν αυτοί οι λόγοι που οι καταλήψεις (είτε είναι πολιτικές, είτε στέγης) βρίσκονται συνεχώς στο στόχαστρο της καταστολής, καθώς το εκάστοτε κράτος θέλει μια κοινωνία πειθήνια, που δεν «υπονομεύεται» από εστίες αμφισβήτησης και αντίστασης. Έτσι και στη δική μας περίπτωση, βρισκόμαστε αντιμέτωπες-οι με μία τέτοια συνθήκη, καθώς το κράτος και τα τσιράκια του εκκένωσαν την κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν. Όντας στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στο “λαμπερό” οικονομικό πανεπιστήμιο και το πεδίο του Άρεως, μια περιοχή έτοιμη για ανάπλαση, είναι προφανές ότι μία πολιτική-στεγαστική κατάληψη αναρχικών, όχι μόνο στεκόταν εμπόδιο στις επενδυτικές τους βλέψεις, αλλά και ενοχλούσε αυθύπαρκτη. Έχουμε χορτάσει από δημοσιεύματα καθεστωτικών ΜΜΕ που χαρακτήρισαν την κατάληψη από αποθήκη λαθραίων τσιγάρων και ρούχων έως ορμητήριο ναρκοδιακινητών. Το τελευταίο διάστημα δε, και ενώ το κράτος φαίνεται “πρόθυμο” να ασχοληθεί με το θέμα της πιάτσας της Αντωνιάδου, έγινε ορατή σε εμάς η τακτική του να τη εγκαθιδρύσει έξω απ’ την κατάληψη, κι αν ήταν δυνατόν, στην πόρτα της. Μέσω της πλάγιας οδού λοιπόν, μια κατασταλτική επιχείρηση φάνταζε ευκολότερη για αυτούς. Παρ’ όλα αυτά, η πρόφαση για να μπουν ήταν τελικά η συσχέτισή μας με τα επεισόδια που έγιναν στην Πατησίων 3 μέρες πριν την εκκένωση, σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους στη Χιλή. Έτσι, χρύσωσαν το χάπι και έκαναν το χατίρι σε όλους αυτούς που λυσσασμένα επιζητούσαν εισβολή των ματ στην ΑΣΟΕΕ και συλλήψεις, εφόσον έχει καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Πλανώνται πλάνην οικτράν αν πιστεύουν ότι με αυτούς τους γελοίους χειρισμούς και τα ασύστολα ψεύδη θα πνίξουν και θα καταστείλουν οποιαδήποτε πράξη αντίστασης και αλληλεγγύης. Και το κόστος ας το αναλογιστούν όλοι αυτοί, όχι εμείς.

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 15 χρόνια ζωής χωρίς ιδιοκτήτες και αποτελεί ένα από τα σπίτια του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Μια κατάληψη που έχει δώσει στέγη σε εκείνους που τη ζήτησαν και αλληλεγγύη σε όσους την χρειάστηκαν. Θα συνεχίσει να υπάρχει με κινητήρια δύναμη τον κόσμο που τη στηρίζει. Όσο για τις ανακαινίσεις και τις ανακατασκευές, αυτές τις έχουμε αναλάβει μόνες-οι μας προ πολλού.

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ

ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Κατάληψη Vancouver Apartman

Νοέμβριος 2019

Περί εκκενώσεων, ανακατασκευών και άλλων δαιμονίων

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2005 από μια παρέα ανθρώπων με σκοπό την κάλυψη των στεγαστικών τους αναγκών. Λειτούργησε για κάποια χρόνια –μερικώς ως στεγαστική κατάληψη- και το φθινόπωρο του 2014 άρχισε μια σειρά συζητήσεων από συντρόφους-ισσες μαζί με τους/τις καταληψίες της Βανκούβερ με σκοπό το «άνοιγμα» του χώρου της κατάληψης και την χρήση του από και για τις ανάγκες του α/α χώρου. Σήμερα λειτουργεί ταυτόχρονα ως πολιτική και στεγαστική κατάληψη αναρχικών/αντιεξουσιαστών.

Στις 4/7/19, τελευταία εργάσιμη πριν τις εκλογές (!), ο πρύτανης του ΟΠΑ Εμμανουήλ Γιακουμάκης απέστειλε υπηρεσιακό σημείωμα στον τότε υπουργό παιδείας και ζήτησε την εκ νέου δημοπράτηση του έργου για την ανακατασκευή του κτηρίου όπου στεγάζεται η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, ευελπιστώντας στην αλλαγή της κυβέρνησης. Στις 30 Αυγούστου, η Σύγκλητος με απόφασή της επικυρώνει το παραπάνω, ζητώντας παράλληλα την στήριξη από το νέο πια υπουργείο Παιδείας και αναζητώντας την απάντηση για το ποια υπηρεσία θα αναλάβει την επανεκκίνηση της διαδικασίας. Τους ενημερώνει δε, ότι έχουν ξεκινήσει οι ενέργειες για την εκ νέου αδειοδότηση της δημοπράτησης του έργου.

Όλοι οι προηγούμενοι πρυτάνεις έχουν προσπαθήσει να κάνουν τις αντίστοιχες κινήσεις με σκοπό να πάρουν το κτήριο, είτε όλα τα χρόνια που λειτουργούσε αποκλειστικά ως στεγαστική κατάληψη, είτε όσο λειτουργεί ως στεγαστική και πολιτική (από το 2015 και μετά). Παρόλα αυτά, είναι η πρώτη φορά που ένας πρύτανης το επιχειρεί ξανά και ξανά, καθώς είναι η τρίτη κατά σειρά προσπάθεια του Γιακουμάκη να εκμεταλλευτεί το κτήριο της κατάληψης.
Η πρώτη προσπάθειά του έληξε άδοξα, καθώς ο αλληλέγγυος κόσμος που στήριξε την κατάληψη άσκησε σοβαρή πίεση στους ιθύνοντες. Οι πολυάριθμες παρεμβάσεις (ακύρωση του πρώτου διαγωνισμού, παρεμβάσεις στο πανεπιστήμιο, πορείες γειτονιάς, παρεμβάσεις στις ανάδοχες εταιρείες κλπ.) ώθησαν τη σύγκλητο να πάρει απόφαση για ανάκληση του διαγωνισμού στις 22/12/16, παρόλο που η διαδικασία είχε ολοκληρωθεί. Η δεύτερή του προσπάθεια έγινε το Γενάρη του ΄17, αποστέλλοντας υπηρεσιακό σημείωμα στο υπουργείο, το οποίο αυτή τη φορά του ρίχνει πακέτο με πρόφαση ότι έχουν πολλές δουλειές και δεν προλαβαίνουν(sic). Οι προσπάθειες αυτές συνεχίζονται μέχρι σήμερα, όπου στις 3/10/19 αναρτάται στη Διαύγεια η τελευταία απόφαση της συγκλήτου.

Είναι εμφανές, ότι η επιμονή του Γιακουμάκη για τη συνδρομή του υπουργείου στο έργο της ανακατασκευής δεν είναι τίποτα άλλο από την αποποίηση της ευθύνης του σχετικά με αυτήν. Ρίχνοντας σε κάποιον άλλο το μπαλάκι, ο ίδιος θεωρεί ότι θα ξεχαστεί η ανάμειξή του και ευελπιστεί ότι το υπουργείο θα πάρει τις πρωτοβουλίες που χρειάζονται. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και τις εγγυήσεις που μπορεί να του έχει δώσει η νέα κυβέρνηση, γι’ αυτό και επανεκκινείται η διαδικασία αυτή τη χρονική στιγμή. Επειδή ο ίδιος φαίνεται να έχει κοντή μνήμη, να τον ενημερώσουμε πως εμείς δεν έχουμε. Δεν ξεχνάμε το ρόλο του στο πασοκικό κράτος, τις καρέκλες του σε υπουργεία, τις διοικητικές του θέσεις, τα κονέ με τους μεγαλοεργολάβους και τους επιχειρηματίες, την αγαστή συνεργασία με τους μπάτσους (καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα πέριξ του πανεπιστημίου), την εκκένωση του στεκιού ΑΣΟΕΕ και του 98FM το 2012 και με τη δική του συναίνεση ως μέλος της συγκλήτου, τα υπέρογκα ποσά που διαχειριζόταν και διαχειρίζεται ως πρύτανης και τις επισφαλώς εργαζόμενες καθαρίστριες του ΟΠΑ. Ως γνήσιος καρεκλοκένταυρος φαίνεται να ξεχνάει το “σοσιαλιστικό” του παρελθόν και να εναρμονίζεται πλήρως με τις επιταγές της δεξιάς κυβέρνησης.

Το συγκεκριμένο κτήριο αποτελεί φιλέτο, επομένως τόσο η εκκένωση όσο και η ανακατασκευή του είναι ζήτημα πρεστίζ για την σύγκλητο. Ταυτόχρονα, δεν είναι καθόλου αμελητέα τα κεφάλαια που διαχειρίζεται και θέλει να διαχειριστεί το πανεπιστήμιο για το συγκεκριμένο έργο. Ενδεικτικά να αναφέρουμε, ότι οι προηγούμενες μελέτες κοστολογήθηκαν στα 3.000.000 ευρώ, με τα 500.000 από αυτά να παρέχονται από το ταμείο του πανεπιστημίου και τα 2.5 εκ. από προγράμματα ΕΣΠΑ. Να σημειώσουμε εδώ ότι το ΟΠΑ έχει στον προϋπολογισμό του την κατάληψη και εισπράττει για αυτήν 80.000 ευρώ ανά έτος για την διατήρηση και διαχείριση της, χρήματα που μπαίνουν στις τσέπες τους. Σε μία συνθήκη που επιχειρείται η εξίσωση πανεπιστημιακών χώρων με μπίζνες εκατομμυρίων και η μετατροπή τους σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, ο Γιακουμάκης βρήκε φυσικά πρόσφορο έδαφος. Αξιοποίησε τα κονέ του αναλόγως, εντάσσοντας το ΟΠΑ σε λίστες κατάταξης πανεπιστημίων (rankings), με ψευδείς αξιολογήσεις, και με το χαρακτήρισε ως ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως, κάτι το οποίο αποτελεί στην ουσία τίποτα περισσότερο από μία φούσκα. Εισήγαγε δε, μεταπτυχιακά προγράμματα αμφιβόλου ποιότητας, τα οποία κοστίζουν χιλιάδες ευρώ, χωρίς βέβαια να έχουν το αντίστοιχο αντίκρισμα και κανένα ουσιώδες κριτήριο εισαγωγής. Στόχος, η εμφάνιση πολυάριθμων συμμετοχών στα προγράμματα αυτά και η απόσπαση επιχορηγήσεων. Επίσης, έχει τη διακαή επιθυμία να προσελκύει εκατοντάδες φοιτητές Erasmus για την βελτίωση της εικόνας του ΟΠΑ και του ίδιου προσωπικά, την ίδια στιγμή που θεωρεί παράλογη την ελεύθερη πρόσβαση όλων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σύμφωνα με πρόσφατη δήλωσή του. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούμε την επανεκκίνηση της δημοπρασίας του έργου φυσική συνέχεια της ΟΠΑ ΑΕ και την εκκένωση προσωπική φιλοδοξία του πρύτανη με σκοπό την προσθήκη της στο κατά τα άλλα “πλούσιο” βιογραφικό του. Πού ξέρεις, αφού μας τελείωσε το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να μπούμε στη ΝΔ.

Το υπουργείο παιδείας – που σε λίγο καιρό θα μετονομαστεί σε υπουργείο εθνικής συνείδησης – αναμένεται να απαντήσει στο σχετικό αίτημα του Γιακουμάκη για ανάληψη και αποπεράτωση του έργου. Δεν είναι η πρώτη φορά που απλώνει χείρα βοηθείας στο ΟΠΑ, αφού το 2016 εμφανίστηκε ως εγγυητής ασφαλείας της τότε διαδικασίας. Πιο συγκεκριμένα, όταν ομάδα συντρόφων και συντροφισσών ακύρωσαν το διαγωνισμό που γινόταν σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών, το υπουργείο ανέλαβε να τον κάνει τις ημέρες του Πάσχα κεκλεισμένων των θυρών στους χώρους του. Αυτή τη φορά, μπαίνει ως μπροστάρης στην ιστορία και όχι ως σεκιούριτι ή απλός παρατηρητής. Ευελπιστώντας ίσως, σε μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση, θα προσπαθήσει να παρουσιάσει το έργο αυτό ως ευεργέτημα προς τη φοιτητική κοινότητα. Βέβαια, δεν ξέρουμε τι ακριβώς ευεργέτημα αποτελεί η χρήση του κτηρίου ως γραφεία φοιτητικών κομματικών παρατάξεων, μιας και αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός.

Φυσικά, ούτε το πανεπιστήμιο ούτε το υπουργείο παιδείας είναι οι αρχιτέκτονες του αφηγήματος. Όλο αυτό ξεκινάει από τα πάνω, από την κρατική διαχείριση και πέρα από το οικονομικό αλισβερίσι όλων των εμπλεκόμενων, η κίνηση αυτή εντάσσεται στο δόγμα νόμος-τάξη-ασφάλεια που εκτός των άλλων χρησιμοποίησε προεκλογικά η σημερινή κυβέρνηση. Γνωρίζοντας πως το κράτος έχει συνέχεια, η προτίμηση των εκάστοτε εξουσιαστών, από όπου κι αν προέρχονται, στην καταστολή των καταλήψεων, μένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ για λόγους διεύρυνσης της εκλογικής του βάσης, δεν χρησιμοποίησε ως προεκλογική καμπάνια τις εκκενώσεις και την κατάργηση του ασύλου, έπραξε τα δέοντα: χειρουργικά κατέστειλε και εκκένωσε 28 πολιτικές, μεταναστευτικές και στεγαστικές καταλήψεις. Οι περισσότερες από αυτές τις εκκενώσεις, δεν έτυχαν αντίστοιχης προβολής με αυτή που θα περίμεναν, με αποτέλεσμα οι συριζαίοι να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το έργο που επιτέλεσαν ως υπερασπιστές της νομιμότητας.

Αντίθετα, η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ χρησιμοποίησε τεχνηέντως το μάρκετινγκ, πράγμα που έπαιξε βασικό ρόλο στην εκλογή της. Ταΐζοντας τους χειροκροτητές και τους οπαδούς της με έθνος (π.χ. μακεδονικό, σύνορα), νομιμότητα (π.χ. μεταναστευτικό), τάξη (π.χ. Εξάρχεια), ασφάλεια (π.χ. κατασταλτική ομάδα “μαύροι πάνθηρες”!) και ανάπτυξη (π.χ. επενδύσεις, κονέ με το εγχώριο και ξένο κεφάλαιο, φοροελαφρύνσεις) κέρδισε τις ψήφους που της υπολείπονταν, δημιουργώντας κλίμα έντονης πόλωσης τόσο πριν, όσο και μετά τις εκλογές. Προκειμένου να τις κερδίσει, αλλά και να επιτευχθεί η κοινωνική συναίνεση για ό,τι ακολουθήσει, αφύπνισε τα συντηρητικά, ξενοφοβικά και φασιστικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων της, μεταξύ άλλων. Και ενώ με το μακεδονικό έγινε μία ωραία κωλοτούμπα, με το θέμα των Εξαρχείων, το άσυλο, τις καταλήψεις και τους-τις μετανάστ(ρι)ες ήταν συνεπείς στις προεκλογικές τους φανφάρες. Η αρχή έγινε με ψήφιση τροπολογίας για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, μες το κατακαλόκαιρο, με σκοπό την αποφυγή αντιδράσεων εκ μέρους της φοιτητικής κοινότητας και όχι μόνο. Στη συνέχεια, και θέλοντας να καταστήσουν σαφές ότι το κράτος έχει τον πλήρη έλεγχο σε όλα τα επίπεδα, σειρά είχε το μεταναστευτικό και τα κονδύλια που αυτό αποφέρει. Αποφάσισαν εκκενώσεις καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας, στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτός αστικών κέντρων με σκοπό την αορατοποίηση των υποκειμένων, απαγόρευση της επανεξέτασης του ασύλου, μη απόδοση ΑΜΚΑ (καμία πρόσβαση στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία και ώθηση στην εξαθλίωση). Ως δήθεν φιλεύσπλαχνοι, προμόταραν την πλασματική αποσυμφόρηση των νησιών υποδοχής, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι η διαμόρφωση νέων κλειστών κέντρων κράτησης με σκοπό την απέλαση των μεταναστ(ρι)ών, και ταυτόχρονα η διατήρηση κολαστηρίων όπως αυτό της Μόριας (14.400 άτομα), ώ πόσο ανθρωπιστικό ακούγεται αυτό!!. Παρόλα αυτά, το επικοινωνιακό δεν τους βγήκε τόσο καλά όσο θα ήθελαν. Αυτό που έμεινε μέχρι στιγμής από αυτή την ιστορία είναι φωτογραφίες από παιδάκια με τις μανάδες τους, βγαίνοντας από εκκενωμένες καταλήψεις, να σέρνονται μέσα σε κλούβες από μπάτσους που φοράνε γάντια για να μην “μολυνθούν”, με κατεύθυνση το άγνωστο, είναι ο εξαγριωμένος όχλος αγανακτισμένων κατοίκων των εκάστοτε περιοχών ανά την Ελλάδα, που δεν δέχεται την μετεγκατάσταση μεναστ(ρι)ών και που είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με τις δυνάμεις καταστολής (π.χ. Βρασνά) και να πάρει τα όπλα (π.χ. Σκύδρα), είναι οι χλωρίνες και οι δενδροφυτεύσεις στην πλατεία Εξαρχείων συνοδεία πάνοπλων εκαμιτών!.

Και μιας και λέμε για χλωρίνες στην πλατεία, η συνδρομή του δήμου Αθηναίων στην “ανάπλαση” της γειτονίας των Εξαρχείων ήταν και είναι καταλυτική. Με τις δηλώσεις του δημάρχου Κ. Μπακογιάννη “όταν βγω θα τους τελειώσω”, πήραμε μία πρώτη γεύση του τι θα επακολουθούσε. Από τα συνεργεία του δήμου, επιφορτισμένα με το χτίσιμο των εκκενωμένων καταλήψεων μέχρι τις καινούργιες λάμπες και τα βαψίματα στις ζαρντινιέρες, φτάσαμε στην εκδικητική άρνηση άδειας στο Δ. Κουφοντίνα, που ακολουθείται από την επικείμενη φωτογραφική διάταξη στην τροποποίηση του ποινικού κώδικα, ικανοποιώντας τις επιθυμίες της γνωστής οικογενείας (που δεν αποτελεί την μοναδική διάταξη που αφορά όποιον/α στέκεται και θα σταθεί απέναντί τους) και την απομάκρυνση του πολιτικού περιπτέρου από την πλατεία Εξαρχείων με την καταστροφή εκατοντάδων “εχθρικών” βιβλίων που αυτό περιείχε. Για να μην σχολιάσουμε την παραλίγο μετονομασία του σταθμού του Ευαγγελισμού σε Π. Μπακογιάννης (που δεν θέλανε, αλλά τους ανάγκασαν!). Η οικογενειοκρατία δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο.

Στοχοποίησαν λοιπόν τον α/α χώρο ως τον νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο που ως από μηχανής θεοί θα εξαλείψουν σε ένα μήνα και αν ήταν δυνατόν θα μας έστελναν και στη Μακρόνησο. Συνεπώς, η γειτονιά των Εξαρχείων πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη αστυνομοκρατία, με κάθε γωνία να έχει και από μία διμοιρία, ικανοποιώντας έτσι τις ονειρώξεις μερίδας κατοίκων που έσκουζαν για βοήθεια και λύτρωση από τα ναρκωτικά, τους μετανάστες, τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις. Και ενώ έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι το πρωταρχικό πρόβλημα της γειτονιάς είναι η απουσία της αστυνόμευσης, το ουσιαστικό τους σχέδιο είναι να εξαφανιστούν οι καταληψίες μετανάστ(ρι)ες από το κέντρο και πόσο μάλλον από τα Εξάρχεια, γιατί χωρίς αυτούς-ές, ο κόσμος που θα επηρεαστεί και θα εξεγερθεί ενάντια στην αστυνομική κατοχή στην περιοχή, είναι πολύ λιγότερος. Απώτερος και ανομολόγητος στόχος τους, το πνίξιμο από τη γέννα, οποιασδήποτε επαναστατικής ανατρεπτικής ιδέας και στάσης μέσα στην καθημερινότητα της αυτοοργάνωσης, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Ας γνωρίζουν όμως ότι η αναρχία δεν ζει μόνο στα Εξάρχεια.

Ο εξευγενισμός έχει ξεκινήσει και έπεται συνέχεια. Επιθυμούν να μετατρέψουν τα πάντα σε ένα απέραντο ξενοδοχείο που θα καλύπτει τις ανάγκες και την ασφάλεια των τουριστών και του εναλλακτισμού. Που θα τους βγάζει λεφτά με όλους τους τρόπους. Το αν δημιουργηθεί έτσι, εκτός των άλλων, ένα ακόμα μεγαλύτερο στεγαστικό ζήτημα, τόσο για τους/τις ντόπιους-ες όσο και για τους/τις μεταναστ(ρι)ες, δεν είναι κάτι που φαίνεται να τους απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. Για να μην πούμε ότι πιθανώς να το επιδιώκουν κιόλας. Αν αναλογιστούμε τον αριθμό των άδειων κτηρίων σε όλη την έκταση της μητρόπολης και τον αριθμό των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, η μόνη λύση είναι να μπούμε στα άδεια σπίτια.

Αν μιλήσουμε για την επιβίωση και την κάλυψη των βασικών αναγκών του ατόμου γενικά, αυτό που το καπιταλιστικό μοντέλο επιβάλλει ως μονόδρομο είναι η μισθωτή σκλαβιά. Ουσιαστικά, το άτομο που δεν συμμορφώνεται με όλους τους νόμους και τα πρέπει της εκάστοτε εποχής, αποτελεί είτε εχθρό του κράτους και της κοινωνίας, είτε περιθωριακό-παραβατικό στοιχείο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Πρόσφατο λαμπρό παράδειγμα είναι το εξής: ο αναρχικός Χ.Κορτέσης απαλλοτριώνει πρίζες και ασφάλειες αξίας 180 ευρώ από κατάστημα του Leroy Merlin και προφυλακίζεται διότι, σύμφωνα με τον ανακριτή, θα ξανακλέψει επειδή είναι φτωχός (διώκονται μαζί του και άλλοι-ες σύντροφοι-ισσες). Λίγο αργότερα, γόνος της οικογένειας που ανήκει η Leroy Merlin, διεμβολίζει και σκοτώνει με το σκάφος του 2 ανθρώπους, στο Πόρτο Χέλι. Αφήνεται ελεύθερος με εγγύηση 50.000 ευρώ. Συμπυκνώνεται έτσι, όλη η βαρβαρότητα και ο ρατσισμός απέναντι στη φτώχεια.

Η ανάγκη των κατώτερων τάξεων για στέγαση στα σύγχρονα αστικά κέντρα αποτελούσε και αποτελεί καίριο ζήτημα και αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού που κατοικεί σε αυτές. Ιστορικά, σε όλη την Ευρώπη, από τις δεκαετίες του 60 και του 70 και στον ελλαδικό χώρο από τη δεκαετία του 80, οι καταλήψεις αποτέλεσαν αφενός διέξοδο για εκατοντάδες ανθρώπους που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις βασικές τους ανάγκες, αφετέρου επιλογή για αυτούς που ήθελαν να καλύψουν την ανάγκη τους για συλλογικοποίηση και πολιτική δράση, δημιουργώντας και προωθώντας ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, ικανό να απειλήσει τη φαινομενικά ομαλή λειτουργία του συστήματος. Επίσης, οι καταλήψεις αποτέλεσαν κέντρα αγώνα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών δίνοντας τη δυνατότητα στα αγωνιζόμενα κομμάτια να συσπειρωθούν και να δράσουν. Για εμάς, οι καταλήψεις είναι χώροι δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης, είτε ως στεγαστικά εγχειρήματα που σκοπό έχουν να αποδομήσουν κάθε έννοια ιδιοκτησίας, είτε ως κοινωνικοί χώροι. Χώροι μέσα στους οποίους οι επιθυμίες γίνονται πράξη μέσω σχέσεων συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ισότητας. Λειτουργώντας συλλογικά, αντί-ιεραρχικά, οριζόντια και αυτοοργανωμένα, ο κόσμος που επιλέγει να βρεθεί μέσα σε αυτούς πραγματώνει μια ζωή στηριζόμενη στην αξιοπρέπεια, χωρίς αφέντες και δούλους.

Είναι λοιπόν αυτοί οι λόγοι που οι καταλήψεις (είτε είναι πολιτικές, είτε στέγης) βρίσκονται συνεχώς στο στόχαστρο της καταστολής, καθώς το εκάστοτε κράτος θέλει μια κοινωνία πειθήνια που δεν «υπονομεύεται» από εστίες αμφισβήτησης και αντίστασης. Έτσι και στη δική μας περίπτωση, βρισκόμαστε ξανά αντιμέτωπες-οι με μία τέτοια συνθήκη, καθώς το κράτος και τα τσιράκια του επιχειρούν να εκκενώσουν την κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν. Όντας στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στο “λαμπερό” οικονομικό πανεπιστήμιο και το πεδίο του Άρεως, μια περιοχή έτοιμη για ανάπλαση, είναι προφανές ότι μία πολιτική-στεγαστική κατάληψη αναρχικών, όχι μόνο στέκεται εμπόδιο στις επενδυτικές τους βλέψεις, αλλά και ενοχλεί αυθύπαρκτη. Έχουμε χορτάσει από δημοσιεύματα καθεστωτικών ΜΜΕ που χαρακτηρίζουν την κατάληψη από αποθήκη λαθραίων τσιγάρων και ρούχων έως ορμητήριο ναρκοδιακινητών. Το τελευταίο διάστημα δε και ενώ το κράτος φαίνεται “πρόθυμο” να ασχοληθεί με το θέμα της πιάτσας της Αντωνιάδου, γίνεται ορατή σε εμάς η τακτική του να τη εγκαθιδρύσει έξω απ’ την κατάληψη, κι αν είναι δυνατόν, στην πόρτα της. Μέσω της πλάγιας οδού λοιπόν, μια κατασταλτική επιχείρηση φαντάζει ευκολότερη για αυτούς. Πλανώνται πλάνην οικτράν αν πιστεύουν ότι με αυτούς τους γελοίους χειρισμούς θα μας εκκενώσουν. Δεν πρόκειται να αφήσουμε οποιοδήποτε κρατικό και παρακρατικό σκουπίδι και κανέναν πρύτανη να μας πουλήσει, καμία κατασκευαστική να μας χτίσει, κανένα υπουργείο και καμία κυβέρνηση να μας εκκενώσει. Και το κόστος ας το αναλογιστούν όλοι αυτοί, όχι εμείς. Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 15 χρόνια ζωής χωρίς ιδιοκτήτες και αποτελεί ένα από τα σπίτια του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Μια κατάληψη που έχει δώσει στέγη σε εκείνους που τη ζήτησαν και αλληλεγγύη σε όσους την χρειάστηκαν. Θα συνεχίσει να υπάρχει με κινητήρια δύναμη τον κόσμο που τη στηρίζει. Όσο για τις ανακαινίσεις και τις ανακατασκευές, αυτές τις έχουμε αναλάβει μόνες-οι μας προ πολλού.

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ

ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Κατάληψη Vancouver Apartman,
Νοέμβριος 2019

Στηρίζουμε την πορεία αλληλεγγύης σε μετανάστ(ρι)ες και χώρους αγώνα στις 2/11, Πλατεία Βικτωρίας, ώρα 12:00

Από τις αρχές του 2015 και του οικονομικοκοινωνικοπολιτικού φαινομένου που ονομάστηκε «μεταναστευτική κρίση», έως και σήμερα, χιλιάδες άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη περνάνε –αν είναι τυχεροί- από τον ελλαδικό χώρο ή εγκλωβίζονται σε αυτόν στο δρόμο τους για την επιβίωση. Από την πρώτη στιγμή το μέλλον των μεταναστ(ρι)ών στην χώρα αλλά και στον Ευρωπαϊκό χώρος συνολικά, έμοιαζε και μοιάζει –τουλάχιστον- δυσοίωνο κυρίως φυσικά για τους οικονομικά ασθενέστερους. Πολλές εκατοντάδες τα πτώματα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, στρατόπεδα συγκέντρωσης που ξεφυτρώνουν παντού σα μανιτάρια, άθλιες συνθήκες διαβίωσης, αγνοούμενοι/ες σε συνοριακές γραμμές, τείχη, στρατοί και frontex, όλα στην υπηρεσία των ευρωπαϊκών κρατών για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Σε συνδυασμό με την εκτόξευση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και του φασισμού, το ανθρωπιστικό προσωπείο του «πολιτισμένου» Δυτικού κόσμου κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο με τη διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης να μεταφράζεται πρακτικά σε μια κόλαση αποκλεισμών, εγκλεισμού,καταστολής και ακραίας εκμετάλλευσης.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, στον ελλαδικό χώρο οι καταλήψεις ως μέσο αγώνα αλλά και ως μια πρακτική λύση στο ζήτημα της στέγασης των μεταναστ(ρι)ών παίξανε τεράστιο ρόλο και αποτέλεσαν μια έμπρακτη εναλλακτική μορφή ζωής για μερικές χιλιάδες ανθρώπους σε όλη την χώρα. Η αυτοοργάνωση και η μαζική αλληλεγγύη έφτυσαν στα μούτρα τις κρατικές προτροπές για απομόνωση των υποκειμένων, καταρρίπτοντας στην πράξη εθνοτικούς, φυλετικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς και επιχειρώντας να δημιουργήσουν σχέσεις ισότιμες, μέσα σε συνθήκες καθημερινής συμβίωσης και πραγματικής ζωής.

Μετά την αλλαγή της κρατικής διαχείρισης, η νέα κυβέρνηση συνέχισε επάξια και με ακόμη μεγαλύτερη θέρμη τις κατασταλτικές επιχειρήσεις της προηγούμενης, σε βάρος τόσο των μεταναστ(ρι)ών όσο και του α/α χώρου συνολικά, στοχεύοντας μεταξύ άλλων και τις καταλήψεις. Όσον αφορά τις μεταναστευτικές καταλήψεις στέγης, φοβούμενοι –όπως οι ίδιοι δηλώνουν- τις συνειδήσεις και τις κοινωνικοπολιτικές σχέσεις που αναπτύσονται μέσα σε χώρους αυτοοργανωμένους που επιχειρούν την χειραφέτηση και δρουν με βάση την αλληλεγγύη, επέλεξαν την καταστολή και την εκκένωση τους (σε συνδυασμό με εκκενώσεις και πολιτικών καταλήψεων αναρχικών). Αρχικά, η προσπάθεια ανάδειξης των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των αυτοσχέδιων και άκρως ακατάλληλων για διαμονή καταυλισμών, στη μέση του πουθενά και γενικώς των διάφορων σημείων μέσα και έξω απ’ την πόλη στους οποίους έχουν εγκαταλειφθεί μετανάστ(ρι)ες από εκκενωμένες καταλήψεις (πλατεία Ομονοίας, εγκαταλελειμμένα ξενοδοχεία στο λόφο Πεντέλης κτλ) ως ιδανικά σημεία για τη μετεγκατάσταση τους, μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα προφανές συμπέρασμα. «Ας πάνε οπουδήποτε, ας ζούνε όπως να ΄ναι, ας τους επιβάλλουμε μια άκρως ζοφερή πραγματικότητα, αρκεί πάση θυσία να μην συναναστρέφονται με αναρχικούς, πολιτικά υποκείμενα και πολιτικές διαδικασίες εν γένει».

Για μας οι εκκενώσεις των καταλήψεων (πολιτικών, στεγαστικών, μεταναστευτικών), η στρατιωτικοποιήση των Εξαρχείων και του κέντρου της Αθήνας, η κατάργηση του ασύλου και η απαγόρευση της επανεξέτασής του, η μή απόδοση ΑΜΚΑ (καμία προόσβαση στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία και ώθηση στην εξαθλίωση), οι προτεινόμενες φωτογραφικές τροπολογίες του νέου ποινικού κώδικα, το φακέλωμα της συνδικαλιστικής δράσης, οι διώξεις απέναντι σε εργαζόμενες/ους από τα αφεντικά τους, η καταστολή απέναντι σε κατοίκους που αγωνίζονται ενάντια στην ακραία εκμετάλλευση και διάλυση των φυσικών πόρων και η αυστηροποίηση των ποινών και της συνθήκης εγκλεισμού των πολιτικών κρατουμένων στοχεύουν αποκλειστικά σε ένα πράγμα. Τη σύνθλιψη όποιου-ας αντιστέκεται στον ολοκληρωτικό έλεγχο που επιβάλλεται ολοένα και περισσότερο σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και της ζωής μας. Η επίκληση του κυρίαρχου λόγου και των φερεφώνων του για νομιμότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια βαθιά υποκριτική και αποπροσανατολιστική θέση όλων εκείνων που κόβουν και ράβουν νόμους κατά το δοκούν, που συνδιαλέγονται και συνεπιχειρούν με μαφιόζους μεγαλοεπιχειρηματίες, νταλαβερτζήδες μπάτσους και σωφρονιστικούς, με νεοναζί χριστιανοταλιμπάν δικαστικούς και δημοσιογράφους, προκειμένου να συντηρήσουν –τι άλλο- τις θέσεις τους, τα κέρδη τους, την εξουσία τους. Η νομιμότητα που ευαγγελίζονται λοιπόν, αφορά φυσικά όλους τους υπόλοιπους εκτός από τους ίδιους και τους υποστηρικτές τους. Και στην ατζέντα όλων αυτών, οποιαδήποτε αντιστέκεται στους ίδιους και αντιμάχεται το σύστημα που τους συντηρεί, το κράτος και το κεφάλαιο, επιβάλλεται –αν δε μπορεί να αφομοιωθεί- να κατασταλεί. Εμείς λοιπόν απ΄την πλευρά μας ως αναρχικές/οί, έχουμε επιλέξει να στεκόμαστε ανάχωμα στο καθεστώς της βαρβαρότητας που παλεύουν να επιβάλλουν, αγωνιζόμενοι για αλληλεγγύη και ελευθερία. Μέσα και έξω απ’τις καταλήψεις, στα Εξάρχεια και παντού, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Ενάντια στην εξουσία από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Στηρίζουμε την Πορεία Αλληλεγγύης σε Μετανάστ(ρι)ες και χώρους αγώνα- Ενάντια σε Κράτος και Καπιταλιστική Ανάπτυξη στις 2/11, στην Πλατεία Βικτωρίας στις 12:00

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Αλληλεγγύη στους μετανάστες και τις μετανάστριες

Ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο-Μέχρι την ελευθερία

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Κάλεσμα σε ΕΚΤΑΚΤΗ ανοιχτή συνέλευση

Καλούμε έκτακτη ανοιχτή συνέλευση την Τρίτη 29/10 στις 20:30 στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη) προκειμένου να επικοινωνήσουμε μια πληροφορία σε σχέση με την καταστολή των κατειλλημένων χώρων.

Πιο συγκεκριμένα,η ενημέρωση αφορά κρατικό σχεδιασμό ενδεχόμενης επικείμενης εκκένωσης όλων των καταλήψεων μέχρι τις 17/11. Οι πληροφορίες αναφέρουν πως το κράτος έχει αποκομίσει όλες τις απαραίτητες υπογραφές για το σκοπό αυτό.

Θεωρούμε πως κάτι τέτοιο καλό είναι να δημοσιοποιηθεί. Επιλέγουμε το ανοιχτό κάλεσμα με στόχο αφενός την επαρκή ενημέρωση όσο το δυνατόν περισσότερων συντροφισσών & συντρόφων, αφετέρου τη διεξαγωγή μιας κουβέντας που θα αφορά όλους τους κατειλλημένους χώρους και την κατασταλτική συνθήκη που αντιμετωπίζει ο καθένας ξεχωριστά.

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Εισήγηση για την εκδήλωση με τίτλο «ΚΡΙΣΗ,ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ,ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ» σε συνδιοργάνωση με την Ομάδα συλλογικών δράσεων του 18 ΑΝΩ στην Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν.

Η Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2005 από μια παρέα ανθρώπων με σκοπό την κάλυψη των στεγαστικών τους αναγκών. Λειτούργησε για κάποια χρόνια –μερικώς ως στεγαστική κατάληψη και το φθινόπωρο του 2014, άρχισε μια σειρά συζητήσεων από συντρόφους/ισσες μαζί με τους/τις καταληψίες της Βανκούβερ με σκοπό το «άνοιγμα» του χώρου της κατάληψης και την χρήση του από και για τις ανάγκες του Α/Α κινήματος. Σήμερα λειτουργεί ταυτόχρονα ως πολιτική και στεγαστική κατάληψη αναρχικων/αντιεξουσιαστών.

Τα τελευταία 3 περίπου χρόνια έχουμε έρθει ως πολιτικά υποκείμενα και μέλη της κατάληψης αντιμέτωποι με μια γκροτέσκα συνθήκη, που λόγω θέσης πολιτικής και χωροταξικής καλούμαστε να διαχειριστούμε και να αναλύσουμε. Συγκεκριμένα, με την μεταφορά της πιάτσας από την οδό Τοσίτσα στο Πεδίο και κατόπιν στη Μαυροματαίων, αυτό που αντίκριζες καθημερινά ήταν 100άδες τοξικοεξαρτημένους, άστεγους ή μη, να στοιβάζονται σε λίγα τετραγωνικά μέτρα πεζοδρομίου σε άθλια κατάσταση χειμώνα-καλοκαίρι. Ανθρώπους χωρίς στέγη, που κοιμούνται σε εσοχές κτιρίων, ανθρώπους όλων των ηλικιών, με διαφορετικές αφετηρίες να διαλύονται από τις εξαρτήσεις, ανθρώπους αποκλεισμένους πολιτισμικά, ταξικά και γλωσσικά πολλές φορές από την υπόλοιπη κοινωνία, ανθρώπους όλη μέρα στη γύρα προσπαθώντας να επιβιώσουν σε μια πόλη εφιάλτη και μια καθημερινότητα αβίωτη. Καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα από την αστυνομία, προσαγωγές ατόμων στο σωρό, ξύλο, απαγωγές με τα μεταγωγικά βαν, τμήματα, πάλι ξύλο, δικαστήρια, Πέτρου Ράλλη, Αμυγδαλέζα, Ομόνοια, ξανά πίσω. Ένας φαύλος κύκλος που αν μη τι άλλο-σε όποιον/α παρατηρεί προσεκτικά- δείχνει πως αυτός ο κόσμος ίσως τελικά να μην είναι τίποτα άλλο από μια παράνοια αποκλεισμών, βαρβαρότητας και καταστολής. Αντιμέτωποι με αυτήν τη συνθήκη και με την κατάληψη να βρίσκεται ακριβώς δίπλα σε όλο αυτό το καφκικό σκηνικό, η πρώτη μας αντίδραση ήταν το μούδιασμα. Πώς και από πού να το πιάσεις όλο αυτό και πώς το διαχειρίζεσαι; Εν μέσω τρομοϋστερίας από τα ΜΜΕ και από τους παράγοντες της περιοχής (μαγαζάτορες, ιδιοκτήτες κλπ.) που έσκουζαν για την “κατάντια του πεδίου”. Εν μέσω τραγελαφικών «διεκδικήσεων» κατοίκων με απώτερο σκοπό την καλύτερη φωταγώγηση του πάρκου (!) και με κλιμάκια μπάτσων όλων των ειδών τριγύρω, ήταν φανερή ολοένα και περισσότερο η τεράστια πολυπλοκότητα του ζητήματος.

Η ενασχόλησή μας τα τελευταία τρία χρόνια με το ζήτημα αυτό εκφράζεται σε καθημερινή βάση, σε επίπεδο γειτονιάς και επιχειρεί να αγγίξει όλες του τις προεκτάσεις. Από την προσεκτική και κριτική παρατήρηση των κοινωνικών δυναμικών που αναπτύχθηκαν στην περιοχή και τη δημόσια σφαίρα, μέχρι τις καθημερινές παρεμβάσεις μας σε περιστατικά βαρβαρότητας, σε βαθιά εξουσιαστικές συμπεριφορές και πρακτικές, καθώς και με την αλληλεγγύη μας σε όσους/όσες την χρειάστηκαν και μπορέσαμε να ανταποκριθούμε.

Είναι για μας σημαντικό να κατανοήσουμε πως ένα θέμα σαν κι αυτό οφείλει να αναλυθεί τόσο συνολικά όσο και πολυεπίπεδα. Μπαίνοντας στο δημόσιο διάλογο προσεκτικά και με συνεχή εσωτερική ζύμωση, θέλουμε να τοποθετηθούμε εκτός από πολιτικά και συνολικά, κυρίως με ειλικρίνεια. Η αλήθεια είναι πως παρά τις προκαταλήψεις, τους φόβους και τα –τυχόν- μικροαστικά μας κατάλοιπα , με τα οποία ήρθαμε μοιραία αντιμέτωποι, αυτό το οποίο μας απασχόλησε ίσως περισσότερο, ήταν η κατάσταση όλων αυτών των ανθρώπων που ο καπιταλισμός μασάει και φτύνει από δω κι από κει για να έρθει το κράτος, να τους συλλέξει και να τους χώσει σε κάποια τρύπα κάποιου τμήματος ή κάποιου στρατοπέδου συγκέντρωσης.

Μετά από μια πρώτη προσέγγιση της Ομάδας συλλογικών δράσεων του 18 ΑΝΩ για φιλοξενία εκδήλωσης στην κατάληψη πέρυσι, καταλήξαμε στη συνδιοργάνωση της σημερινής εκδήλωσης. Όντας και οι δυο παρά τις διαφοροποιήσεις μας, συνελεύσεις που λειτουργούν με οριζόντιες διαδικασίες και ταυτόχρονα διατηρώντας κάθε ομάδα την πολιτική της θέση, την οπτική και την εμπειρία της, επιχειρούμε να βρούμε κοινούς τόπους σε ένα ζήτημα που μας συνδέει. Σκοπός μας είναι η ανάδειξη των ίδιων των υποκειμένων που θεωρούμε ότι πλήττονται από τη συνθήκη αυτή περισσότερο από κάθε άλλον, τους/τις τοξικοεξαρτημένους-ες, τους/τις μετανάστες-τριες, τους/τις άστεγους-ες, τους/τις καταπιεσμένους-ες, αυτούς-ες που για την ευυπόληπτη κοινωνία αποτελούν το περιθώριο.

Θέλουμε να μιλήσουμε ουσιαστικά για τις εξαρτήσεις και τις συντριπτικές σχέσεις εξουσίας που δημιουργούν, για τον κατ’ επίφαση ανθρωπισμό εκείνων που σκούζουν για λάμπες, καθαρούς τοίχους και αξίες ακινήτων χωρίς να στρέφουν καν το βλέμμα τους στους δεκάδες ανθρώπους που κοιμούνται στα σκαλιά τους. Για την εγκληματική και εξόφθαλμη υποκρισία της κρατικής διαχείρισης που εξαπολύει καθημερινά ανθρωποκυνηγητά και εκκενώνει στεγαστικές καταλήψεις και κατειλημμένους χώρους αγώνα. Για το κράτος “δικαίου” που καταργεί προγράμματα απεξάρτησης, την ίδια στιγμή που οι μεγαλοχρηματοδότες του ξεφορτώνουν τόνους ναρκωτικών στα μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας.

Και πάνω απ’ όλα να αναζητήσουμε τις δομικές σχέσεις μεταξύ εξαρτήσεων, καταστολής, αποκλεισμού και εξαθλίωσης με τη συνθήκη που τα δημιουργεί. Το κράτος, τον καπιταλισμό και το καθεστώς της βαρβαρότητας που μοιραία τα γεννούν. Γιατί οι εξαρτήσεις εντός της σύγχρονης πραγματικότητας (π.χ. ναρκωτικά, αλκοόλ, τζόγος, ίντερνετ, καταναλωτισμός), αποτελούν ένα μέσο επιβολής του καπιταλισμού. Η χρήση ουσιών συμβαίνει συνήθως με σκοπό την αποφυγή της πραγματικότητας και της βάρβαρης καθημερινότητας. Με τη διαμόρφωση μιας “φούσκας”, δηλαδή ενός ψευδώς ασφαλούς και εναλλακτικού περιβάλλοντος για το χρήστη. Έτσι, η ίδια η εξάρτηση ως συνθήκη αποτελεί μια απόλυτη, ολοκληρωτική και ισοπεδωτική σχέση εξουσίας.

Η Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν λειτουργεί σε μια περιοχή του κέντρου με ισχυρά διαταξικά χαρακτηριστικά. Συνορεύει με μια πάλαι ποτέ “αριστοκρατική” περιοχή, αυτή της οδού Μαυροματαίων, με ακριβά ακίνητα που “βλέπουν” στο Πεδίο του Άρεως και ανήκουν ως επί το πλείστον σε μεγαλοαστούς ιδιοκτήτες. Ταυτόχρονα, βρίσκεται σ’ένα σημείο της πόλης το οποίο χαρακτηρίζεται ως το “υποβαθμισμένο” κομμάτι του κέντρο της Αθήνας. Βικτώρια, Πατησίων, Αγ. Παντελεήμονας, Κυψέλη, Μάρνη, γειτονιές με έντονα πολυπολιτισμικά χαρακτηριστικά που κατοικούνται πλέον από ανθρώπους των οικονομικά κατώτερων τάξεων. Περιοχές υποβαθμισμένες από το ίδιο το κράτος, εγκαταλελειμμένες στην τύχη τους καθώς εκεί κατοικούν πολίτες ,ντόπιοι κ μετανάστες, για αυτούς δεύτερης κατηγορίας.

Σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται και το μητροπολιτικό πάρκο του Πεδίου του Άρεως, ένας από τους τελευταίους ελεύθερους δημόσιους χώρους πρασίνου. Όμως, ένα πάρκο και δη ένα δημόσιο πάρκο, για τους εκάστοτε κυβερνώντες, εκ των πραγμάτων δε μπορεί να αποτελέσει ως έχει ένα κερδοφόρο προϊόν. Ούτε έβγαλε κέρδος όταν χρησιμοποιήθηκε εναλλακτικά για περισσότερο από 40 χρόνια ως το ιδανικό χαλί για το κρύψιμο ανθρώπων που χαρακτηρίζονται ως σκουπίδια. Έβγαλε όμως τα λεφτά του όταν έγινε η ανάπλαση των 10 εκατομμυρίων ή όταν μεγάλο μέρος του ξεπουλήθηκε στον Κυριακού και τον Πανελλήνιο. Βγάζει ακόμα τα λεφτά του με την παραχώρηση του Άλσους και τμήματος του πάρκου στον Η.Μαρασούλη, γνωστό μαγαζάτορα της νύχτας, με δήθεν πρόφαση τη χρήση του ως αναψυκτήριο αλλά πραγματική λειτουργία του ως νυχτερινό κέντρο με διάφορους γνωστούς τροβαδούρους του σωρού και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δ.Σαββόπουλο (σικ).

Παράλληλα, το Πεδίο αποτέλεσε το καταφύγιο διαφόρων νοικοκυραίων και μη, που κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της ΕΛ.ΑΣ., αποβλέπουν έως και σήμερα σε μια βιαστική ικανοποίηση των γενετήσιων ορμών τους μακριά από τα βλέμματα της οικογενειακής και χριστιανικής θαλπωρής. Όπως για παράδειγμα, μέσω του επί πληρωμή βιασμού ανηλίκων ανδρών, κυρίως μεταναστών.
Πλέον το πάρκο, απαλλαγμένο από τα “σόδομα και γόμορα” των περασμένων ετών, με κάγκελα σε όλες τις εισόδους του και 24ώρη φύλαξη από μπάτσους (μέχρι και ποδηλάτες) και σεκιουριτάδες, φιλοδοξεί να γίνει μια τεράστια μπίζνα για το ντόπιο κεφάλαιο και να ξεπουληθεί, αυτή τη φορά σε όλη του την έκταση.

Στην ήδη υπάρχουσα για κάποια χρόνια πιάτσα ναρκωτικών μέσα στο Πεδίο, προστίθενται ανά περιόδους και ειδικά εν μέσω οικονομικής κρίσης, πολλοί από τους συνεχώς αυξανόμενους άστεγους. Το καλοκαίρι του ’15, 450 και πλέον εξαθλιωμένοι μετανάστες στοιβάζονται και εγκαταλείπονται εκεί μαζικά από το κράτος –από αυτούς γύρω στους 170 καταλήγουν τελικά στο καμπ του Ελαιώνα. Οι υπόλοιποι γίνονται σταδιακά ένα με την πιάτσα. Μια πιάτσα που αρχικά βρισκόταν στα Εξάρχεια (στις οδούς Στουρνάρη και Τοσίτσα) και σταδιακά προωθήθηκε από τους μπάτσους-διακινητές στο εσωτερικό του Πεδίου του Άρεως με σκοπό την απόκρυψη της από τα αδιάκριτα βλέμματα και τις κραυγές αγανακτισμένων κατοίκων. Είναι έτσι κ αλλιώς, συνήθης πρακτική της κρατικής ασφάλειας να μετακινεί πιάτσες κατά το δοκούν, σύμφωνα με τις εντολές της εκάστοτε κρατικής διαχείρισης όταν εκείνη θέλει να δείξει υπέρμαχος του δόγματος “νόμος-τάξη-ασφάλεια”, να υποβαθμίσει ολόκληρες γειτονιές με σκοπό τη μελλοντική εκμετάλλευση (όπως στην πλατεία Βάθη, την Ομόνοια, το Μεταξουργείο) ή να εξυπηρετήσει κατασταλτικούς σχεδιασμούς , όπως για παράδειγμα συμβαίνει στα Εξάρχεια εδώ και δεκαετίες.

Το Σεπτέμβρη του ’17 και εν μέσω αλλεπάλληλων δημοσιευμάτων για την «εγκατάλειψή» του πάρκου από το κράτος, κάνει την εμφάνισή της η «πεφωτισμένη» Πρωτοβουλία κατοίκων για το Πεδίον του Άρεως και οι «Επιμένουμε Πεδίο». Πρώτος τους καημός να φωτιστεί το πάρκο. Κι αφού άναψαν τα φώτα και είδαν, κατέληξαν πως η λύση στο πρόβλημα (όπου πρόβλημα βλέπε άνθρωποι) είναι -τι άλλο- η καταστολή. Το πάρκο κλείνει, τοποθετούνται νέα κάγκελα, αστυνομεύεται μονίμως. Ο ιδιότυπος καταυλισμός όσων ζουν σε αυτό διαλύεται και η πιάτσα μεταφέρεται ακριβώς απέξω, επί της οδού Μαυροματαίων. Λίγο καιρό αργότερα και μετά τα μπογιατίσματα της Μιμής Ντενίση στο πρώην Green Park,η πιάτσα μεταφέρεται τελικά άλλον ένα δρόμο πιο κάτω, επί της οδού Αντωνιάδου, έξω από την πλαϊνή πόρτα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και διαχέεται παντού στην τριγύρω περιοχή.

Για εμάς, η καταστολή σε σχέση με τις εξαρτήσεις αποτελείται από τρεις παραμέτρους. Πρώτη παράμετρο αποτελεί η καταστολή του ιδίου του ατόμου λόγω των εξαρτήσεων, αφού στην ουσία οτιδήποτε άλλο δεν έχει σημασία ή νόημα. Καταστρατηγείται έτσι, κάθε έννοια ελεύθερης βούλησης, πολιτικής σκέψης, πνευματικής διαύγειας και ο μόνος στόχος είναι η ικανοποίηση της ίδιας της επιθυμίας. Δεύτερη παράμετρο αποτελεί η καταστολή που επιχειρεί το κράτος μέσω των εξαρτήσεων. Είναι προφανές, ότι μέσα στον καπιταλισμό τόσο οι εξαρτήσεις, όσο και οι τύποι αυτών συνεχώς αυξάνονται. Έτσι, οι κυρίαρχοι βάζουν στη φαρέτρα τους ολοένα και περισσότερα όπλα με σκοπό να καταστείλουν και να χειραγωγήσουν την ίδια την κοινωνία. Ιστορικά, υπάρχουν πολυάριθμες περιπτώσεις καταστολής κινημάτων όπως στην Ιταλία, τη Γαλλία και την Ισπανία, όπου αυτό συνέβη με διάφορες ουσίες (Χάπια, Πρέζα, Αλκόολ). Στον ελλαδικό χώρο ακριβώς το ίδιο συνέβη κατά τις δεκαετίες 80’ και 90’. Τρίτη παράμετρο αποτελούν οι ίδιοι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, οι οποίοι έρχονται να θερίσουν αυτά που το ίδιο έσπειρε.

Στο σήμερα, το μεγαλεπήβολο σχέδιο του κράτους για τον αμείλικτο πόλεμο ενάντια στα ναρκωτικά συνεχίζεται απ΄την κυβέρνηση της ΝΔ, από ΄κει ακριβώς που το άφησε η προηγούμενη “αριστερή” του Σύριζα, και συμπυκνώνεται σε καθημερινές προσαγωγές-απαγωγές στο σωρό από την ΕΛ.ΑΣ. Έτσι κι αλλιώς, η κρατική ασφάλεια λειτουργεί, ανεξαρτήτως κομματικού χρωματισμού, με τον ίδιο τρόπο εδώ και δεκαετίες, με ελάχιστες παραλλαγές. Χρησιμοποιώντας ρουφιάνους, κονέ με τους μπράβους και τη νύχτα, όντας και οι ίδιοι κομμάτι της στις περισσότερες περιπτώσεις, κάνοντας τα στραβά μάτια στους φραγκάτους (γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιανού γιός είναι αυτός και για πότε θα έρθει η μετάθεση για το Σουφλί αν τον δέσεις), κάνοντας οι ίδιοι τα νταλαβέρια. Γιατί όπως λέει και το σύνθημα, οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη.

Καθημερινά, χρήστες-ριες, άστεγοι-ες, μετανάστες-τριες, περαστικοί-ες, επιβιβάζονται σωρηδόν στα μεταγωγικά της αστυνομίας με άγνωστη κατεύθυνση. Στόχος, η συμπλήρωση τουλάχιστον 9 (εννέα) προσαγωγών για κάθε ημέρα. Όσοι δεν καταλήγουν στα κολαστήρια της Πέτρου Ράλλη ή σε κάποιο κρατητήριο κάποιου Α.Τ. , εγκαταλείπονται μετά από μερικές ώρες-μέρες είτε στην Ομόνοια, είτε -αν είναι δυνατόν- κάπου πιο μακριά -απ’ όπου θα ‘ναι πιο δύσκολο για αυτούς να επιστρέψουν- όπως το Φάληρο ή η Αμυγδαλέζα.

Να σημειώσουμε δε, ότι οι συλλήψεις και οι διώξεις διαθέτουν κι αυτές διαταξικά χαρακτηριστικά, αφού είναι προφανές πως υπάρχει κατηγοριοποίηση των χρηστών ανάλογα με τις ουσίες που είναι σε θέση να αγοράσουν, ανάλογα δηλαδή με το πορτοφόλι τους, και την περιοχή στην οποία κάνουν χρήση (για παράδειγμα δεν βλέπουμε καθημερινές διώξεις στους γνωστούς θαμώνες-χρήστες της πλ. Κολωνακίου). Αντίστοιχη είναι και η πρόσβαση αυτών σε δομές υγείας και απεξάρτησης (για παράδειγμα υπάρχουν χρήστες κοκαΐνης που κάνουν χρήση με ιατρική παρακολούθησή ενώ χιλιάδες περιμένουν να γίνουν δεκτοί σε προγράμματα απεξάρτησης, εάν φυσικά διαθέτουν ΑΜΚΑ) .

Στην περίπτωση των ναρκέμπορων, η καταστολή επίσης έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Καθημερινά, τα μμε παρουσιάζουν διθυραμβικά ως γροθιά στο ναρκεμπόριο τις συλλήψεις για μικροποσότητες ουσιών την ίδια στιγμή που τόνοι ναρκωτικών διακινούνται εκ παραλλήλου από μεγαλοκαρχαρίες. Οι μπάτσοι, θέλοντας να επιδείξουν πληθώρα συλλήψεων βγάζουν από τη μέση όσους δεν τους εξυπηρετούν, αφήνοντας από την άλλη έδαφος στους μεγαλέμπορους να συνεχίσουν απρόσκοπτα τη μπίζνα τους. Συνήθως, οι συλληφθέντες είναι άτομα που δεν χαίρουν της εμπιστοσύνης κάποιου Α.Τ., που δεν είναι (ακόμα σε κάποιες περιπτώσεις) γνωστοί ρουφιάνοι τους, που έχουν μπει στα χωράφια τους χωρίς την άδειά τους κλπ.

Την άνοιξη του ΄18 σε μια συντονισμένη επιχείρηση συλλαμβάνονται μαζικά τοξικοεξαρτημένοι από τις οδούς Αντωνιάδου και Πατησίων, μικροπωλητές (παπουτσιών, ρούχων κτλ) μέσα και έξω από τα σπίτια τους, καθώς και τοξικοεξαρτημένοι από την πιάτσα έξω απ΄το ΑΠΘ στην Θεσσαλονίκη. Οι παραπάνω άσχετες μεταξύ τους συλλήψεις, δένονται όλες μαζί σε μια κοινή και ευφάνταστη δικογραφία εγκληματικής οργάνωσης και συγκεκριμένα ως κύκλωμα εμπορίου ναρκωτικών και παραεμπορίου «που δρα υπό την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου και των αναρχικών» -τα ΜΜΕ κάνουν πάρτυ.

Από το Σεπτέμβρη του’17 που η πιάτσα στήνεται γύρω από το ΟΠΑ (Μαυροματαίων-Πατησίων-Αντωνιάδου), γινόμαστε μάρτυρες μιας συστηματικής και καθημερινής προσπάθειας η πιάτσα να στηθεί τελικά περιμετρικά της κατάληψης και αν είναι δυνατό έξω ακριβώς από την πόρτα της επί της οδού Δεριγνύ. Για εμάς, είναι δεδομένο πως η πιάτσα εργαλειοποιείται από το κράτος, προκειμένου να «αποδειχθεί» πως το άσυλο πρέπει να καταργηθεί ,τα πάρκα πρέπει να αστυνομεύονται, οι καταλήψεις πρέπει να εκκενωθούν και ό,τι άλλο προκύψει στην πορεία, να το βγάλουμε κι αυτό από τη μέση. Παρόλα αυτά, έχουμε βιώσει τραγελαφικά περιστατικά όπως κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων σκούπας, οι μπάτσοι σε ρόλο τροχονόμου υποδεικνύουν στους χρήστες τη στιγμή που τους κυνηγάνε, την πόρτα της κατάληψης ως το ιδανικό σημείο για τη νέα εγκαθίδρυση της πιάτσας, πράγμα το οποίο μας έχουν επιβεβαιώσει και οι ίδιοι οι χρήστες. Παράλληλα, φαίνεται αναγκαία η πρόφαση της ύπαρξης ναρκωτικών εντός των καταλήψεων έτσι ώστε αυτές να χαρακτηριστούν ως εστίες ανομίας και να εκκενωθούν, εφόσον επιτευχθεί και η αντίστοιχη κοινωνική στήριξη. Για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια και στην περίπτωση των Εξαρχείων στήθηκε ένα επικοινωνιακό πανηγύρι με σκοπό τη συσχέτιση μεταναστευτικών ή και πολιτικών καταλήψεων με το εμπόριο ναρκωτικών. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων εκκενώσεων, το εμπόριο ναρκωτικών στην πλατεία και πέριξ συνεχιζόταν απρόσκοπτα και απροκάλυπτα παρουσία μπάτσων. Το ίδιο συμβαίνει και κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων καθαρισμού και “εξευγενισμού” της πλατείας Εξαρχείων. Το πρωί, κατακλύζεται από μπάτσους όλων των ειδών, με σκοπό να συνδράμουν τους υπαλλήλους του δήμου που φυτεύουν τα παρτέρια και καθαρίζουν με χλωρίνη τα πεζοδρόμια και το απογευματάκι, μόλις όλη αυτή η κουστωδία αποχωρήσει, επιστρέφουν ο κάθε λογής διακινητές γνωστές τους θέσεις (το πρωί φυτεύουνε, το βράδυ καβατζώνουνε).

Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη, δεν πρόκειται να κάνουμε την χάρη ούτε στους μπάτσους, ούτε στον πρύτανη, ούτε στους dealers, ούτε σε κανέναν άλλο, να στήσουν ένα εμπόριο θανάτου γύρω απ’ την κατάληψη. Σε καμία περίπτωση δεν θα κάνουμε χρήση βίας απέναντι σε τοξικοεξαρτημένους και τοξικοεξαρτημένες, παρά μόνο με όρους αντιβίας σε περιπτώσεις που ενδέχεται να δεχθούμε επίθεση από εκείνους-εκείνες (οι περιπτώσεις αυτές είναι πραγματικά ελάχιστες). Ακόμη, δεν αντιμετωπίζουμε τους χρήστες/τις χρήστριες και την πιάτσα ως μια ομάδα ανθρώπων με ενιαία και ταυτόσημα χαρακτηριστικά. Αντιλαμβανόμαστε την πιάτσα ως αυτό που είναι, μια μικρογραφία της κοινωνίας με διαταξικά και πολυπολιτισμικά χαρακτηριστικά που εμπεριέχονται σ’ αυτήν. Δηλαδή μιλάμε για ανθρώπους που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Ως κοινό έχουν την χρήση ουσιών και τίποτα περαιτέρω. Όλες οι παθογένειες αυτής της κοινωνίας συνυπάρχουν σε αυτήν. Ο ρατσισμός, ο μισογυνισμός, η πατριαρχία, η ιεραρχία, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, οι σχέσεις εξουσίας, εκφράζονται όλα στην πιο ακατέργαστη μορφή τους. Όταν γίνονται αντιληπτά απαντιούνται ανάλογα και πάντα στοχευμένα. Δεν θυματοποιούμε, ούτε ποινικοποιούμε εξ’ ορισμού τους χρήστες και τις χρήστριες. Τους αντιμετωπίζουμε τον καθένα/την καθεμία ξεχωριστά ως άτομο με βάση τη συμπεριφορά και τη στάση του/της.

Εν τω μεταξύ, όσο προσπαθούμε να σπάσουμε τον κρατικό σχεδιασμό για σύνδεση της κατάληψης με το ναρκεμπόριο, ταυτόχρονα προσπαθούμε να μην αποκτηνωθούμε και να μην τσουβαλιάζουμε ανθρώπους σπάζοντας μοιραία και τους δικούς μας φόβους και προκαταλήψεις. Επικοινωνείται στους χρήστες που κινούνται στην περιοχή, καθημερινά και με συνεχείς προσπάθειες από μέρους μας η απόπειρα εργαλειοποίησης τους και της πιάτσας από την αστυνομία και γίνεται ως επί το πλείστον αντιληπτό και από τους ίδιους. Με τον καιρό οι περισσότεροι αποφεύγουν την χρήση γύρω από την κατάληψη. Μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία αρκετές φορές έχουμε έρθει αντιμέτωποι και με άτομα τα οποία είτε δεν ενδιαφέρονται είτε επιλέγουν συνειδητά να εκμεταλλευθούν την όλη κατάσταση και αντιδρούν επιθετικά ,με απειλές και σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιώντας βίαια μέσα. Αξίζει να αναφερθεί πως απομονώνονται σχεδόν πάντα από τους υπόλοιπους χρήστες. Στο 99% των περιπτώσεων τα ίδια άτομα εμπλέκονται ταυτόχρονα σε διακίνηση ναρκωτικών, σε διακίνηση ανθρώπων (trafficking) και έχουν προβεί συστηματικά σε βιασμούς άλλων χρηστών κυρίως γυναικών. Τα άτομα αυτά αντιμετωπίζονται ανάλογα και εκδιώχνονται ασχέτως του αν είναι οι ίδιοι χρήστες ή όχι.

Αν θεωρούν πως θα μας τρομάξουν είναι γελασμένοι. Αν πιστεύουν πως θα τους αφήσουμε να φέρουν εις πέρας το σχέδιο του κράτους και των μπάτσων επίσης. Να έχουν υπ’ όψιν και αυτοί και οι συνεργάτες τους πως στον αγώνα ενάντια σε κάθε είδους εξουσία και καταπίεση, ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτοί καταλαμβάνουν ξεχωριστή θέση για μας και πως δυστυχώς γι’ αυτούς υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ως αυτοσκοπό ούτε το κέρδος ούτε ενδιαφέρονται για κανενός είδους deal και συνδιαλλαγή με οποιαδήποτε εξουσία. Πιστεύουμε βαθιά στην αυτοοργάνωση, αντιιεραρχικά και οριζόντια και κυρίως πιστεύουμε στην αλληλεγγύη.

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, Οκτώβριος 2019