Τα ξημερώματα του Σαββάτου 2 Νοέμβρη, η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν εκκενώθηκε από τα κρατικά σκουπίδια του Μητσοτάκη με οδηγίες Χρυσοχοΐδη, με τη συνδρομή του δήμου Αθηναίων του Μπακογιάννη και του Οικονομικό Πανεπιστημίου Αθηνών του Γιακουμάκη & των συγκλητικών του. Οι “επίλεκτοι” πάνοπλοι εκαμίτες, μετά από 1 ώρα προσπαθειών και με χρήση “ειδικού πολιορκητικού κριού που ανοίγει οποιαδήποτε πόρτα με μόλις 2 χτυπήματα”, βενζινοκίνητου τροχού που πήγε να αυτοαναφλεγεί από την χρήση και κρουστικού τρυπανιού, κατάφεραν επιτέλους να μπουν, χωρίς εμφανή παρουσία εισαγγελέα και συνέλαβαν δύο κατοίκους και δύο φιλοξενούμενους. Τόσο πριν, όσο κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά τη σύλληψη, υπήρξε μικρής έντασης βία. Δεν επετράπη σε κάποιον από τους κατοίκους να παραμείνει στην έρευνα, κατά τη διάρκεια της οποίας οι μπάτσοι όλων των ειδών μπαινόβγαιναν ανενόχλητοι και όχι μόνο έσπασαν τα πάντα, άλλα και απέσπασαν 2.090 ευρώ(τα οποία βρίσκονται καταγεγραμμένα τελικά εντός της δικογραφίας αλλά κατασχέθηκαν, δήθεν επειδή δεν είχε δικαιολογητικά έγγραφα). Επίσης, ενώ ειπώθηκε στους μπάτσους επανειλημμένως ότι υπάρχουν 6 ζώα στο σπίτι (2 σκύλοι & 4 γάτες) και πρέπει να μεταφερθούν χωριστά, αυτοί δεν έδωσαν καμία σημασία, άνοιξαν όλες τις πόρτες του σπιτιού με αποτέλεσμα να ευθύνονται για τη συμπλοκή των ζώων και το θάνατο της μίας γάτας. Τα δύο σκυλιά απήχθησαν από το δήμο Αθηναίων, μην αφήνοντάς μας να τα παραλάβουμε επί τόπου. Οι τρεις γάτες έμειναν έγκλειστες στο τσιμεντωμένο κτήριο, δίχως καμία έξοδο διαφυγής και με τους μπάτσους να χρησιμοποιούν κάθε είδους πρόφαση προκειμένου να μην μας επιτραπεί η είσοδος για να τις βγάλουμε. Μετά από συνεχείς προσπάθειες, πιέσεις, την απεργία πείνας μίας συντρόφισσας από την αναρχική ομάδα Παράσιτα και 2 επιχειρήσεις, τελικά απεγκλωβίστηκαν μετά από 15 ημέρες. Οι συλληφθέντες μεταφέρθηκαν όλοι στη γαδα και την επόμενη μέρα στον εισαγγελέα, όπου τους αποδόθηκαν 3 πλημμελήματα : διατάραξη της ομαλής διεξαγωγής δημόσιας υπηρεσίας, απείθεια λόγω άρνησης δακτυλοσκόπησης και κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών ουσιών. Να σημειώσουμε ότι η τελευταία κατηγορία δεν γίνεται αποδεκτή από κανέναν και καμία εκ των 4 συντρόφων-ισσών. Από την πρώτη στιγμή, ο αλληλέγγυος κόσμος συγκεντρώθηκε στο σημείο αλλά και στα δικαστήρια, όπου έκανε αισθητή την παρουσία του, θέλοντας να δηλώσει ότι τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο.
Το κράτος θέτοντας ως ορόσημο την 17η Νοέμβρη και την 6η Δεκέμβρη, αλλά στην πραγματικότητα θέλοντας αυτό να γίνει τελικά «κανονικότητα», προσπαθεί με κάθε τρόπο να δώσει την αίσθηση ότι έχουμε καινούριο σερίφη στην πόλη και ότι πλέον οι μπάτσοι κάνουν κουμάντο. Αν θυμηθούμε την περίφημη φράση του χρυσαυγίτη πατέλη σε εντολή του στα τάγματα εφόδου της χ.α., “ό,τι κινείται, σφάζεται”, αυτό γίνεται πλέον πράξη από τα κρατικά καθάρματα, τα οποία εξαργυρώνοντας τη συνεργασία τους με τους καναλάρχες, διασπείρουν κλίμα τρομοϋστερίας, έτσι ώστε να εκφοβιστούν όσοι-ες αντιστέκονται. Αντιμετωπίζουμε ένα “ωραιότατο” οργουελικό σκηνικό που, σε συνδυασμό με το δόγμα του σοκ, αποτελεί την ονείρωξη κάθε δεξιού, ακροδεξιού, φασιστικού και εν γένει συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας το οποίο αναζητά επίμονα πολλούς Γρηγορόπουλους. Μέχρι στιγμής, το σκηνικό περιλαμβάνει πογκρόμ στα Εξάρχεια μετά από επίθεση σε δυνάμεις καταστολής, με εφόρμηση των ΜΑΤ και ΟΠΚΕ σε υπαλλήλους μαγαζιών, θαμώνες & περαστικούς αλλά και βασανιστήρια, όπως στην περίπτωση του Λ.Γούλα ο οποίος εκδικητικά, αφού αναγνωρίστηκε ως μέλος του Ρουβίκωνα, ξυλοκοπήθηκε άγρια και ξεγυμνώθηκε από τα ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της σύλληψής του. Την υποτιθέμενη εξάρθρωση της ένοπλης οργάνωσης «Επαναστατική Αυτοάμυνα» και τα υστερικά ρεπορτάζ στα ΜΜΕ, τα οποία για μια ακόμη φορά έστησαν τηλεδικεία, προεξοφλώντας την ενοχή των 2 συλληφθέντων και του 3ου που καταζητείται. Τι κι αν ο αναρχικός Β. Σταθόπουλος αρνείται την εμπλοκή του στην οργάνωση αλλά και στη ληστεία, ενώ αναλαμβάνει την ευθύνη ότι για λόγους αλληλεγγύης βοήθησε τον τραυματισμένο αναρχικό Δ. Χατζηβασιλειάδη. Προφανώς τέτοιες δηλώσεις δεν κάνουν νούμερα τηλεθέασης. Ακολούθησαν οι κατ’ οίκον έρευνες, οι απαγωγές συντρόφων/ισσών από τα σπίτια τους αλλά & από το δρόμο και οι πολύωρες κρατήσεις-άτυπες ανακρίσεις της αντιτρομοκρατικής στη γαδα, στηριζόμενες μονάχα στις προσωπικές και συντροφικές σχέσεις των ανθρώπων αυτών με τον καταζητούμενο αναρχικό Δ. Χατζηβασιλειάδη, ο οποίος κατηγορείται για συμμετοχή στην ένοπλη οργάνωση «Επαναστατική Αυτοάμυνα». Οι -ασφυκτικές σε πολλές περιπτώσεις- καθημερινές παρακολουθήσεις συντρόφων/ισσών, με σκοπό τον εκφοβισμό τους. Οι τοποθετήσεις συσκευών εντοπισμού gps σε οχήματα, με αποκορύφωμα τα παρκαρισμένα αμάξια της αντιτρομοκρατικής και της ασφάλειας έξω από τα γραφεία πολιτικής συλλογικότητας στα Εξάρχεια, αλλά και έξω από σπίτια, με σκοπό την παρακολούθησή τους από κρυφές (λέμε τώρα) κάμερες. Οι αθρόες συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί και οι έφοδοι σε ολόκληρες πολυκατοικίες, πόρτα πόρτα και πάντα με συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων, για να καυχηθεί η εξουσία ότι την 17η Νοέμβρη απετράπησαν τα «έκτροπα» στα Εξάρχεια. Όμως έκτροπα εκείνη τη μέρα έγιναν, μόνο που ήταν “νόμιμα” και άρα καλώς καμωμένα. Την επομένη, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης των συλληφθέντων της 17/11 στα δικαστήρια Ευελπίδων, όπου χτυπήθηκαν άπαντες, μέχρι και συγγενείς συλληφθέντων. Μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα, συνεχίστηκαν οι εκκενώσεις καταλήψεων, όπως της Palmares στην Λάρισα, της Libertatia στη Θεσσαλονίκη και της Μπουμπουλίνας 42 στα Εξάρχεια (με δεκάδες μετανάστ(ρι)ες να μην δέχονται να μεταφερθούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και μερίδα αυτών να καταλήγει στο Πολυτεχνείο). Στις 21/11 ο Χρυσοχοΐδης, σαν άλλος σουλτάνος, έβγαλε φιρμάνι το οποίο απαιτεί να αυτοεκκενωθούν όλες οι καταλήψεις ανά την επικράτεια. Δεν έχουμε να σχολιάσουμε και πολλά… Μόνο ότι οι απειλές επιστρέφονται και τις εντολές καλύτερα να τις δίνετε εκεί που πιάνουν, δηλαδή στους αυλικούς σας.
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείψει και το πανεπιστημιακό άσυλο από την εξίσωση. Ο καλύτερος τρόπος για να το εκμεταλλευτούν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ήταν να επικαλεστούν την «ανομία» που επικρατούσε στην ΑΣΟΕΕ. Μετά την εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν, έγιναν παρεμβάσεις σε καθημερινή βάση, οι οποίες καταδείκνυαν το πανεπιστήμιο και τον πρύτανη ως υπεύθυνους, τόσο για την εκκένωση, όσο και για τον εγκλεισμό των ζώων εντός της. Ταυτόχρονα, η περιοχή γύρω και εντός του πανεπιστημίου βρισκόταν σε ασφυκτικό κλοιό κάθε λογής μπάτσων, πράγμα το οποίο οδήγησε σε καθημερινές συγκρούσεις που σκοπό είχαν την απομάκρυνσή τους. Απ’ ότι φάνηκε, οι παρεμβάσεις και η μη ανοχή των φοιτητών στον αποκλεισμό του πανεπιστημίου από την αστυνομία, ενόχλησαν αλλά και έδωσαν το απαραίτητο «άλλοθι» ώστε αυτός ο συρφετός (κράτος, πρύτανης Γιακουμάκης και σια) να δώσει εντολή για την εκκένωση του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού ΑΣΟΕΕ και άλλων δύο κατειλημμένων χώρων, την Κυριακή 10/11 και ενώ η σχολή ήταν φυσικά κλειστή. Μπάτσοι παραβίασαν δε, κρυφά και εκτός επιχείρησης, το ίδιο βράδυ και δεύτερο χώρο του στεκιού με σκοπό να αποσπάσουν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που βρισκόταν εκεί. Την ίδια μέρα, τα καθεστωτικά ΜΜΕ συνέχισαν το πανηγυράκι τους αποκαλώντας το στέκι “γιάφκα” αντιεξουσιαστών και δείχνοντας συνεχώς φωτογραφίες με τα συγκλονιστικά ευρήματα, όπως άδεια μπουκάλια βότκας και τζιν, νερού, χλωρίνης, σημαίες και κράνη μηχανής (όλα αυτά πιθανώς “συριακής προέλευσης”(σικ!)). Επισφραγίζοντας το όργιο καταστολής, η σύγκλητος με λιτή ανακοίνωση αποφάσισε την αναστολή λειτουργίας του πανεπιστημίου έως τις 17/11, θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο θα γλιτώσει τις αντιδράσεις. Αυτές όμως δεν έλειψαν, καθώς την επόμενη μέρα πλήθος 200 φοιτητών πορεύτηκε στην Πατησίων και έσπασε το λουκέτο της κεντρικής εισόδου, με σκοπό να πραγματοποιήσει την προγραμματισμένη γενική συνέλευση. Όταν άρχισαν να μπαίνουν στο προαύλιο, έκαναν την εμφάνισή τους διμοιρίες ΜΑΤ οι οποίες τους επιτέθηκαν, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις. Τα ΜΑΤ παρέμειναν μέσα στο προαύλιο, περικυκλώνοντας τους φοιτητές και απειλώντας τους ότι θα τους προσαγάγουν όλους. Παράλληλα, στην Πατησίων, παρά την εμφανή αστυνομοκρατία και το ντεμπούτο της ομάδας Δ, συγκεντρώθηκε ετερόκλητο πολιτικά πλήθος κόσμου που διαμαρτυρήθηκε για την εισβολή των μπάτσων στο πανεπιστήμιο. Να σημειώσουμε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του lock-out, η περίμετρος της ΑΣΟΕΕ είχε μετατραπεί σε μία μικρή γαδα. Όταν τελικά η σχολή άνοιξε, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ανακαταλήφθηκε, όσο κι αν ο Γιακουμάκης και οι “επιφανείς” ρεπόρτερ των καθεστωτικών ΜΜΕ προσπάθησαν να πείσουν για το αντίθετο.
Για την ιστορία, η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2005 από μια παρέα ανθρώπων με σκοπό την κάλυψη των στεγαστικών τους αναγκών. Λειτούργησε για κάποια χρόνια –μερικώς ως στεγαστική κατάληψη- και το φθινόπωρο του 2014 άρχισε μια σειρά συζητήσεων από συντρόφους-ισσες μαζί με τους/τις καταληψίες της Βανκούβερ με σκοπό το «άνοιγμα» της κατάληψης και την χρήση της από και για τις ανάγκες του α/α χώρου. Ως σήμερα λειτουργούσε ταυτόχρονα ως πολιτική και στεγαστική κατάληψη αναρχικών/αντιεξουσιαστών. Μέσα σ’ αυτήν στεγάζονταν πολιτικά εγχειρήματα και συνελεύσεις, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και γινόταν η διανομή της πανελλαδικής εφημερίδας δρόμου ‘Άπατρις’ και της εφημερίδας αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους ‘Εντός-Εκτός’. Είχαμε επιλέξει να στηρίζουμε το ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών κάνοντας καφενεία οικονομικής ενίσχυσης και φιλοξενώντας εκδηλώσεις στο χώρο της κατάληψης. Σε αυτό το πλαίσιο συνδιαμορφώναμε με πλήθος συντρόφων και συντροφισσών το αυτοοργανωμένο φεστιβάλ Tatoo Circus για τα 4 τελευταία χρόνια. Ακόμη, στην κατάληψη έχουν πραγματοποιηθεί πολυάριθμες βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές, πολιτικές συζητήσεις και εκδηλώσεις, καθώς και καφενεία οικονομικής στήριξης συντρόφων και συντροφισσών για διάφορες υποθέσεις. Τέλος, έχει στεγαστεί δομή σίτισης μεταναστ(ρι)ών.
Στις 4/7/19, τελευταία εργάσιμη πριν τις εκλογές (!), ο πρύτανης του ΟΠΑ Εμμανουήλ Γιακουμάκης απέστειλε υπηρεσιακό σημείωμα στον τότε υπουργό παιδείας και ζήτησε την εκ νέου δημοπράτηση του έργου για την ανακατασκευή του κτηρίου όπου στεγάζεται η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, ευελπιστώντας στην αλλαγή της κυβέρνησης. Στις 30 Αυγούστου, η Σύγκλητος με απόφασή της επικυρώνει το παραπάνω, ζητώντας παράλληλα την στήριξη από το νέο πια υπουργείο Παιδείας και αναζητώντας την απάντηση για το ποια υπηρεσία θα αναλάβει την επανεκκίνηση της διαδικασίας. Τους ενημερώνει δε, ότι έχουν ξεκινήσει οι ενέργειες για την εκ νέου αδειοδότηση της δημοπράτησης του έργου.
Όλοι οι προηγούμενοι πρυτάνεις έχουν προσπαθήσει να κάνουν τις αντίστοιχες κινήσεις με σκοπό να πάρουν το κτήριο, είτε όλα τα χρόνια που λειτουργούσε αποκλειστικά ως στεγαστική κατάληψη, είτε όσο λειτουργεί ως στεγαστική και πολιτική (από το 2015 και μετά). Παρόλα αυτά, είναι η πρώτη φορά που ένας πρύτανης το επιχειρεί ξανά και ξανά, καθώς είναι η τρίτη κατά σειρά προσπάθεια του Γιακουμάκη να εκμεταλλευτεί το κτήριο της κατάληψης. Η πρώτη προσπάθειά του έληξε άδοξα, καθώς ο αλληλέγγυος κόσμος που στήριξε την κατάληψη άσκησε σοβαρή πίεση στους ιθύνοντες. Οι πολυάριθμες παρεμβάσεις (ακύρωση του πρώτου διαγωνισμού, παρεμβάσεις στο πανεπιστήμιο, πορείες γειτονιάς, παρεμβάσεις στις ανάδοχες εταιρείες κλπ.) ώθησαν τη σύγκλητο να πάρει απόφαση για ανάκληση του διαγωνισμού στις 22/12/16, παρόλο που η διαδικασία είχε ολοκληρωθεί. Η δεύτερή του προσπάθεια έγινε το Γενάρη του ΄17, αποστέλλοντας υπηρεσιακό σημείωμα στο υπουργείο, το οποίο αυτή τη φορά του ρίχνει πακέτο με πρόφαση ότι έχουν πολλές δουλειές και δεν προλαβαίνουν(sic). Οι προσπάθειες αυτές συνεχίστηκαν και έτσι στις 3/10/19 αναρτάται στη Διαύγεια η τελευταία απόφαση της συγκλήτου.
Είναι εμφανές, ότι η επιμονή του Γιακουμάκη για τη συνδρομή του υπουργείου στο έργο της ανακατασκευής δεν είναι τίποτα άλλο από την αποποίηση της ευθύνης του σχετικά με αυτήν. Ρίχνοντας σε κάποιον άλλο το μπαλάκι, ο ίδιος θεωρεί ότι θα ξεχαστεί η ανάμειξή του και ευελπιστεί ότι το υπουργείο θα πάρει τις πρωτοβουλίες που χρειάζονται. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και τις εγγυήσεις που μπορεί να του έχει δώσει η νέα κυβέρνηση, γι’ αυτό και επανεκκινήθηκε η διαδικασία τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Επειδή ο ίδιος φαίνεται να έχει κοντή μνήμη, να τον ενημερώσουμε πως εμείς δεν έχουμε. Δεν ξεχνάμε το ρόλο του στην εκκένωση της κατάληψης, όσο και αν ο ίδιος αρέσκεται να λέει ότι οι μπάτσοι λειτούργησαν αυτεπάγγελτα και ότι το πανεπιστήμιο δεν έχει καμία σχέση με την όλη επιχείρηση. Είμαστε πλέον σε θέση να γνωρίζουμε ότι ο ίδιος υπέβαλλε μήνυση στη ΓΑΔΑ δύο ημέρες πριν την εκκένωση. Δεν ξεχνάμε το ρόλο του στο πασοκικό κράτος, τις καρέκλες του σε υπουργεία, τις διοικητικές του θέσεις, τα κονέ με τους μεγαλοεργολάβους και τους επιχειρηματίες, την αγαστή συνεργασία με τους μπάτσους (καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα πέριξ του πανεπιστημίου) η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, την εκκένωση του στεκιού ΑΣΟΕΕ και του 98FM το 2012 και με τη δική του συναίνεση ως μέλος της συγκλήτου, τα υπέρογκα ποσά που διαχειριζόταν και διαχειρίζεται ως πρύτανης και τις επισφαλώς εργαζόμενες καθαρίστριες του ΟΠΑ. Ως γνήσιος καρεκλοκένταυρος φαίνεται να ξεχνάει το “σοσιαλιστικό” του παρελθόν και να εναρμονίζεται πλήρως με τις επιταγές της δεξιάς κυβέρνησης. Ας του υπενθυμίσουμε λοιπόν όλα τα παραπάνω και ας πούμε μόνο πως ρόδα είναι και γυρίζει.
Το συγκεκριμένο κτήριο αποτελεί φιλέτο, επομένως τόσο η εκκένωση όσο και η ανακατασκευή του είναι ζήτημα πρεστίζ για την σύγκλητο. Ταυτόχρονα, δεν είναι καθόλου αμελητέα τα κεφάλαια που διαχειρίζεται και θέλει να διαχειριστεί το πανεπιστήμιο για το συγκεκριμένο έργο. Ενδεικτικά να αναφέρουμε, ότι οι προηγούμενες μελέτες κοστολογήθηκαν στα 3.000.000 ευρώ, με τα 500.000 από αυτά να παρέχονται από το ταμείο του πανεπιστημίου και τα 2.5 εκ. από προγράμματα ΕΣΠΑ. Να σημειώσουμε εδώ ότι το ΟΠΑ έχει στον προϋπολογισμό του την κατάληψη και εισπράττει για αυτήν 80.000 ευρώ ανά έτος για την διατήρηση και διαχείριση της, χρήματα που μπαίνουν στις τσέπες τους. Σε μία συνθήκη που επιχειρείται η εξίσωση πανεπιστημιακών χώρων με μπίζνες εκατομμυρίων και η μετατροπή τους σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, ο Γιακουμάκης βρήκε φυσικά πρόσφορο έδαφος. Αξιοποίησε τα κονέ του αναλόγως, εντάσσοντας το ΟΠΑ σε λίστες κατάταξης πανεπιστημίων (rankings), με ψευδείς αξιολογήσεις, και το χαρακτήρισε ως ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως, κάτι το οποίο αποτελεί στην ουσία τίποτα περισσότερο από μία φούσκα. Εισήγαγε δε, μεταπτυχιακά προγράμματα αμφιβόλου ποιότητας, τα οποία κοστίζουν χιλιάδες ευρώ, χωρίς βέβαια να έχουν το αντίστοιχο αντίκρισμα και κανένα ουσιώδες κριτήριο εισαγωγής. Στόχος, η εμφάνιση πολυάριθμων συμμετοχών στα προγράμματα αυτά και η απόσπαση επιχορηγήσεων. Επίσης, έχει τη διακαή επιθυμία να προσελκύει εκατοντάδες φοιτητές Erasmus για την βελτίωση της εικόνας του ΟΠΑ και του ίδιου προσωπικά, την ίδια στιγμή που θεωρεί παράλογη την ελεύθερη πρόσβαση όλων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σύμφωνα με πρόσφατη δήλωσή του. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούμε την επανεκκίνηση της δημοπρασίας του έργου φυσική συνέχεια της ΟΠΑ ΑΕ και την εκκένωση προσωπική φιλοδοξία του πρύτανη με σκοπό την προσθήκη της στο κατά τα άλλα “πλούσιο” βιογραφικό του. Πού ξέρεις, αφού μας τελείωσε το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να μπούμε στη ΝΔ.
Το υπουργείο παιδείας – που σε λίγο καιρό θα μετονομαστεί σε υπουργείο εθνικής συνείδησης – αναμένεται να απαντήσει στο σχετικό αίτημα του Γιακουμάκη για ανάληψη και αποπεράτωση του έργου. Δεν είναι η πρώτη φορά που απλώνει χείρα βοηθείας στο ΟΠΑ, αφού το 2016 εμφανίστηκε ως εγγυητής ασφαλείας της τότε διαδικασίας. Πιο συγκεκριμένα, όταν ομάδα συντρόφων και συντροφισσών ακύρωσαν το διαγωνισμό που γινόταν σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών, το υπουργείο ανέλαβε να τον κάνει τις ημέρες του Πάσχα κεκλεισμένων των θυρών στους χώρους του. Αυτή τη φορά, μπαίνει ως μπροστάρης στην ιστορία και όχι ως σεκιούριτι ή απλός παρατηρητής. Ευελπιστώντας ίσως, σε μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση, θα προσπαθήσει να παρουσιάσει το έργο αυτό ως ευεργέτημα προς τη φοιτητική κοινότητα. Βέβαια, δεν ξέρουμε τι ακριβώς ευεργέτημα αποτελεί η χρήση του κτηρίου ως γραφεία φοιτητικών κομματικών παρατάξεων, μιας και αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός.
Φυσικά, ούτε το πανεπιστήμιο ούτε το υπουργείο παιδείας είναι οι αρχιτέκτονες του αφηγήματος. Όλο αυτό ξεκινάει από τα πάνω, από την κρατική διαχείριση και πέρα από το οικονομικό αλισβερίσι όλων των εμπλεκόμενων, η κίνηση αυτή εντάσσεται στο δόγμα νόμος-τάξη-ασφάλεια που εκτός των άλλων χρησιμοποίησε προεκλογικά η σημερινή κυβέρνηση. Γνωρίζοντας πως το κράτος έχει συνέχεια, η προτίμηση των εκάστοτε εξουσιαστών, από όπου κι αν προέρχονται, στην καταστολή των καταλήψεων, μένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ για λόγους διεύρυνσης της εκλογικής του βάσης, δεν χρησιμοποίησε ως προεκλογική καμπάνια τις εκκενώσεις και την κατάργηση του ασύλου, έπραξε τα δέοντα: χειρουργικά κατέστειλε και εκκένωσε 28 πολιτικές, μεταναστευτικές και στεγαστικές καταλήψεις. Οι περισσότερες από αυτές τις εκκενώσεις, δεν έτυχαν αντίστοιχης προβολής με αυτή που θα περίμεναν, με αποτέλεσμα οι συριζαίοι να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το έργο που επιτέλεσαν ως υπερασπιστές της νομιμότητας.
Αντίθετα, η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ χρησιμοποίησε τεχνηέντως το μάρκετινγκ, πράγμα που έπαιξε βασικό ρόλο στην εκλογή της. Ταΐζοντας τους χειροκροτητές και τους οπαδούς της με έθνος (π.χ. μακεδονικό, σύνορα), νομιμότητα (π.χ. μεταναστευτικό), τάξη (π.χ. Εξάρχεια), ασφάλεια (π.χ. κατασταλτική ομάδα “μαύροι πάνθηρες”!) και ανάπτυξη (π.χ. επενδύσεις, κονέ με το εγχώριο και ξένο κεφάλαιο, φοροελαφρύνσεις) κέρδισε τις ψήφους που της υπολείπονταν, δημιουργώντας κλίμα έντονης πόλωσης τόσο πριν, όσο και μετά τις εκλογές. Προκειμένου να τις κερδίσει, αλλά και να επιτευχθεί η κοινωνική συναίνεση για ό,τι ακολουθήσει, αφύπνισε τα συντηρητικά, ξενοφοβικά και φασιστικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων της, μεταξύ άλλων. Και ενώ με το μακεδονικό έγινε μία ωραία κωλοτούμπα, με το θέμα των Εξαρχείων, το άσυλο, τις καταλήψεις και τους-τις μετανάστ(ρι)ες ήταν συνεπείς στις προεκλογικές τους φανφάρες. Η αρχή έγινε με ψήφιση τροπολογίας για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, μες το κατακαλόκαιρο, με σκοπό την αποφυγή αντιδράσεων εκ μέρους της φοιτητικής κοινότητας και όχι μόνο. Στη συνέχεια, και θέλοντας να καταστήσουν σαφές ότι το κράτος έχει τον πλήρη έλεγχο σε όλα τα επίπεδα, σειρά είχε το μεταναστευτικό και τα κονδύλια που αυτό αποφέρει. Αποφάσισαν εκκενώσεις καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας, στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτός αστικών κέντρων (ακόμα και σε ξερονήσια!!) με σκοπό την αορατοποίηση των υποκειμένων, απαγόρευση της επανεξέτασης του ασύλου, μη απόδοση ΑΜΚΑ (καμία πρόσβαση στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία και ώθηση στην εξαθλίωση). Ως δήθεν φιλεύσπλαχνοι, προμόταραν την πλασματική αποσυμφόρηση των νησιών υποδοχής, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι η διαμόρφωση νέων κλειστών κέντρων κράτησης με σκοπό την απέλαση των μεταναστ(ρι)ών, και ταυτόχρονα η διατήρηση κολαστηρίων όπως αυτό της Μόριας (14.400 άτομα), ώ πόσο ανθρωπιστικό ακούγεται αυτό!! Παρόλα αυτά, το επικοινωνιακό δεν τους βγήκε τόσο καλά όσο θα ήθελαν. Αυτό που έμεινε μέχρι στιγμής από αυτή την ιστορία είναι φωτογραφίες από παιδάκια με τις μανάδες τους, βγαίνοντας από εκκενωμένες καταλήψεις, να σέρνονται μέσα σε κλούβες από μπάτσους που φοράνε γάντια για να μην “μολυνθούν”, με κατεύθυνση το άγνωστο, είναι ο εξαγριωμένος όχλος αγανακτισμένων κατοίκων των εκάστοτε περιοχών ανά την Ελλάδα, που δεν δέχεται την μετεγκατάσταση μεναστ(ρι)ών και που είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με τις δυνάμεις καταστολής (π.χ. Βρασνά) και να πάρει τα όπλα (π.χ. Σκύδρα), είναι οι χλωρίνες και οι δενδροφυτεύσεις στην πλατεία Εξαρχείων συνοδεία πάνοπλων εκαμιτών!
Και μιας και λέμε για χλωρίνες στην πλατεία, η συνδρομή του δήμου Αθηναίων στην “ανάπλαση” της γειτονίας των Εξαρχείων ήταν και είναι καταλυτική. Με τις δηλώσεις του δημάρχου Κ. Μπακογιάννη “όταν βγω θα τους τελειώσω”, πήραμε μία πρώτη γεύση του τι θα επακολουθούσε. Από τα συνεργεία του δήμου, επιφορτισμένα με το χτίσιμο των εκκενωμένων καταλήψεων, μέχρι τις καινούργιες λάμπες και τα βαψίματα στις ζαρντινιέρες, φτάσαμε στην εκδικητική άρνηση άδειας στο Δ. Κουφοντίνα, που ακολουθείται από την επικείμενη φωτογραφική διάταξη στην τροποποίηση του ποινικού κώδικα, ικανοποιώντας τις επιθυμίες της γνωστής οικογενείας (που δεν αποτελεί την μοναδική διάταξη που αφορά όποιον/α στέκεται και θα σταθεί απέναντί τους) και την απομάκρυνση του πολιτικού περιπτέρου από την πλατεία Εξαρχείων με την καταστροφή εκατοντάδων “εχθρικών” βιβλίων που αυτό περιείχε. Για να μην σχολιάσουμε την παραλίγο μετονομασία του σταθμού του Ευαγγελισμού σε Π. Μπακογιάννης (που δεν θέλανε, αλλά τους ανάγκασαν!). Τελευταίο παράδειγμα συνεργασίας Μητσοτάκη και Μπακογιάννη είναι το χτίσιμο σε πόρτες και παράθυρα της εκκενωμένης Βανκούβερ Απαρτμάν με προστασία ΜΑΤ. Η οικογενειοκρατία δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο.
Στοχοποίησαν λοιπόν τον α/α χώρο ως τον νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο που ως από μηχανής θεοί θα εξαλείψουν σε ένα μήνα και αν ήταν δυνατόν θα μας έστελναν και στη Μακρόνησο. Συνεπώς, η γειτονιά των Εξαρχείων πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη αστυνομοκρατία, με κάθε γωνία να έχει και από μία διμοιρία, ικανοποιώντας έτσι τις ονειρώξεις μερίδας κατοίκων που έσκουζαν για βοήθεια και λύτρωση από τα ναρκωτικά, τους μετανάστες, τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις. Και ενώ έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι το πρωταρχικό πρόβλημα της γειτονιάς είναι η απουσία της αστυνόμευσης, το ουσιαστικό τους σχέδιο είναι να εξαφανιστούν οι καταληψίες μετανάστ(ρι)ες από το κέντρο και πόσο μάλλον από τα Εξάρχεια, γιατί χωρίς αυτούς-ές, ο κόσμος που θα επηρεαστεί και θα εξεγερθεί ενάντια στην αστυνομική κατοχή στην περιοχή, είναι πολύ λιγότερος. Απώτερος και ανομολόγητος στόχος τους, το πνίξιμο από τη γέννα, οποιασδήποτε επαναστατικής ανατρεπτικής ιδέας και στάσης μέσα στην καθημερινότητα, της αυτοοργάνωσης, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Ας γνωρίζουν όμως ότι η αναρχία δεν ζει μόνο στα Εξάρχεια.
Ο εξευγενισμός έχει ξεκινήσει και έπεται συνέχεια. Επιθυμούν να μετατρέψουν τα πάντα σε ένα απέραντο ξενοδοχείο που θα καλύπτει τις ανάγκες και την ασφάλεια των τουριστών και του εναλλακτισμού. Που θα τους βγάζει λεφτά με όλους τους τρόπους. Το αν δημιουργηθεί έτσι, εκτός των άλλων, ένα ακόμα μεγαλύτερο στεγαστικό ζήτημα, τόσο για τους/τις ντόπιους-ες όσο και για τους/τις μεταναστ(ρι)ες, δεν είναι κάτι που φαίνεται να τους απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. Για να μην πούμε ότι πιθανώς να το επιδιώκουν κιόλας. Αν αναλογιστούμε τον αριθμό των άδειων κτηρίων σε όλη την έκταση της μητρόπολης και τον αριθμό των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, η μόνη λύση είναι να μπούμε στα άδεια σπίτια.
Αν μιλήσουμε για την επιβίωση και την κάλυψη των βασικών αναγκών του ατόμου γενικά, αυτό που το καπιταλιστικό μοντέλο επιβάλλει ως μονόδρομο είναι η μισθωτή σκλαβιά. Ουσιαστικά, το άτομο που δεν συμμορφώνεται με όλους τους νόμους και τα πρέπει της εκάστοτε εποχής, αποτελεί είτε εχθρό του κράτους και της κοινωνίας, είτε περιθωριακό-παραβατικό στοιχείο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Πρόσφατο λαμπρό παράδειγμα είναι το εξής: ο αναρχικός Χ.Κορτέσης απαλλοτριώνει πρίζες και ασφάλειες αξίας 180 ευρώ από κατάστημα του Leroy Merlin και προφυλακίζεται διότι, σύμφωνα με τον ανακριτή, θα ξανακλέψει επειδή είναι φτωχός (διώκονται μαζί του και άλλοι-ες σύντροφοι-ισσες). Λίγο αργότερα, γόνος της οικογένειας που ανήκει η Leroy Merlin, διεμβολίζει και σκοτώνει με το σκάφος του 2 ανθρώπους, στο Πόρτο Χέλι. Αφήνεται ελεύθερος με εγγύηση 50.000 ευρώ. Συμπυκνώνεται έτσι, όλη η βαρβαρότητα και ο ρατσισμός απέναντι στη φτώχεια.
Η ανάγκη των κατώτερων τάξεων για στέγαση στα σύγχρονα αστικά κέντρα αποτελούσε και αποτελεί καίριο ζήτημα και αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού που κατοικεί σε αυτές. Ιστορικά, σε όλη την Ευρώπη, από τις δεκαετίες του 60 και του 70 και στον ελλαδικό χώρο από τη δεκαετία του 80, οι καταλήψεις αποτέλεσαν αφενός διέξοδο για εκατοντάδες ανθρώπους που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις βασικές τους ανάγκες, αφετέρου επιλογή για αυτούς που ήθελαν να καλύψουν την ανάγκη τους για συλλογικοποίηση και πολιτική δράση, δημιουργώντας και προωθώντας ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, ικανό να απειλήσει τη φαινομενικά ομαλή λειτουργία του συστήματος. Επίσης, οι καταλήψεις αποτέλεσαν κέντρα αγώνα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών, δίνοντας τη δυνατότητα στα αγωνιζόμενα κομμάτια να συσπειρωθούν και να δράσουν. Για εμάς, οι καταλήψεις είναι χώροι δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης, είτε ως στεγαστικά εγχειρήματα που σκοπό έχουν να αποδομήσουν κάθε έννοια ιδιοκτησίας, είτε ως κοινωνικοί χώροι. Χώροι μέσα στους οποίους οι επιθυμίες γίνονται πράξη μέσω σχέσεων συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ισότητας. Λειτουργώντας συλλογικά, αντί-ιεραρχικά, οριζόντια και αυτοοργανωμένα, ο κόσμος που επιλέγει να βρεθεί μέσα σε αυτούς πραγματώνει μια ζωή στηριζόμενη στην αξιοπρέπεια, χωρίς αφέντες και δούλους.
Είναι λοιπόν αυτοί οι λόγοι που οι καταλήψεις (είτε είναι πολιτικές, είτε στέγης) βρίσκονται συνεχώς στο στόχαστρο της καταστολής, καθώς το εκάστοτε κράτος θέλει μια κοινωνία πειθήνια, που δεν «υπονομεύεται» από εστίες αμφισβήτησης και αντίστασης. Έτσι και στη δική μας περίπτωση, βρισκόμαστε αντιμέτωπες-οι με μία τέτοια συνθήκη, καθώς το κράτος και τα τσιράκια του εκκένωσαν την κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν. Όντας στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στο “λαμπερό” οικονομικό πανεπιστήμιο και το πεδίο του Άρεως, μια περιοχή έτοιμη για ανάπλαση, είναι προφανές ότι μία πολιτική-στεγαστική κατάληψη αναρχικών, όχι μόνο στεκόταν εμπόδιο στις επενδυτικές τους βλέψεις, αλλά και ενοχλούσε αυθύπαρκτη. Έχουμε χορτάσει από δημοσιεύματα καθεστωτικών ΜΜΕ που χαρακτήρισαν την κατάληψη από αποθήκη λαθραίων τσιγάρων και ρούχων έως ορμητήριο ναρκοδιακινητών. Το τελευταίο διάστημα δε, και ενώ το κράτος φαίνεται “πρόθυμο” να ασχοληθεί με το θέμα της πιάτσας της Αντωνιάδου, έγινε ορατή σε εμάς η τακτική του να τη εγκαθιδρύσει έξω απ’ την κατάληψη, κι αν ήταν δυνατόν, στην πόρτα της. Μέσω της πλάγιας οδού λοιπόν, μια κατασταλτική επιχείρηση φάνταζε ευκολότερη για αυτούς. Παρ’ όλα αυτά, η πρόφαση για να μπουν ήταν τελικά η συσχέτισή μας με τα επεισόδια που έγιναν στην Πατησίων 3 μέρες πριν την εκκένωση, σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους στη Χιλή. Έτσι, χρύσωσαν το χάπι και έκαναν το χατίρι σε όλους αυτούς που λυσσασμένα επιζητούσαν εισβολή των ματ στην ΑΣΟΕΕ και συλλήψεις, εφόσον έχει καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Πλανώνται πλάνην οικτράν αν πιστεύουν ότι με αυτούς τους γελοίους χειρισμούς και τα ασύστολα ψεύδη θα πνίξουν και θα καταστείλουν οποιαδήποτε πράξη αντίστασης και αλληλεγγύης. Και το κόστος ας το αναλογιστούν όλοι αυτοί, όχι εμείς.
Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 15 χρόνια ζωής χωρίς ιδιοκτήτες και αποτελεί ένα από τα σπίτια του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Μια κατάληψη που έχει δώσει στέγη σε εκείνους που τη ζήτησαν και αλληλεγγύη σε όσους την χρειάστηκαν. Θα συνεχίσει να υπάρχει με κινητήρια δύναμη τον κόσμο που τη στηρίζει. Όσο για τις ανακαινίσεις και τις ανακατασκευές, αυτές τις έχουμε αναλάβει μόνες-οι μας προ πολλού.
ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ
ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Κατάληψη Vancouver Apartman
Νοέμβριος 2019
